Groeten uit Nanjing

Hoi allemaal,

De laatste keer dat ik jullie mailde zat ik nog in Shanghai. De laatste dagen had ik daar nog 2 tempels bezocht: Jing'an tempel en Yufo Si. De laatste was een boeddhistische en was interessant omdat hij nog echt in gebruik was. Een grote groep monikken kwam zingen en muziek maken in de grootste tempelhal.

Verder de laatste dag naar Zhouzhuang, het venetie van het china wordt het ook wel genoemd. Dit deed ik per dagtrip vanaf Shanghai, het was zo'n 2 uur met de bus. Het is een mooie plaats en heeft wel iets van Amsterdam, nauwe straten en kanalen. Jammer alleen dat veel huizen toeristenwinkels en -restaurants zijn geworden inclusief schreeuwerige Chinezen die elke voorbijganger proberen naar binnen te lokken. Op de terugweg zit ik naast een chinese studente die perfect Engels spreekt. Ze studeert in Beijing en reist met 2 studiegenoten voor 10 dagen rond China.

Ik verlaat Shanghai voor Suzhou (6 miljoen inwoners). Deze stad is beroemd vanwege zijn kanalen en tuinen. Er is weinig meer over van de originele stad, overal hoge gebouwen, hotels, etc. De tuinen zijn mooi, alleen jammer dat er zoveel toeristen zijn, dit maal veel westerse toeristen. Niet de backpackers maar de package-tourists. Diegene die vanaf huis al met gids naar China komen. Daarnaast zijn de entreeprijzen in de laatste 3 jaar verdubbeld of zelfs verdrievoudigd! 's Avonds neem ik de boot naar Hangzhou, dit duurt zo'n 13 uur. De boot heeft zo'n 30 kamers en een restaurant. Het is alleen jammer dat ik nergens op de boot of op het buitendek kan staan. Het is nergens hoger dan 1.85 meter, dan maar in het restaurant zitten. Ik vraag of ik op het bovendek mag staan, maar er wordt geantwoord dat het niet mag of niet mogelijk is. Ik lig met 4 Chinezen in mijn hut, opa en oma, dochter en kleindochter. Ze zijn erg aardig en spreken natuurlijk geen Engels, maar dat geeft niet. Ik krijg allemaal eten aangeboden. Ze hebben zelf een heel apart gerecht gegeten, het lijkt op een lever. Ze gooien de resten in de vuilnisbak in de kamer, ik kan het de hele nacht nog ruiken. Ondanks dat ik nergens kan staan pas ik wel in het bed, ik kan alleen niet rechtop zitten. Er zit dus niets anders op dan maar te gaan slapen.

Bij de aankomst in Hangzhou (6 miljoen inwoners) staan een paar omaatjes te wachten die me naar een hotel willen praten. Waar zij dan commissie krijgen. Normaal moet ik daar niets van hebben, maar ik heb vandaag niet zo zin om lang te zoeken. Dus na wat afdingen ga ik akkoord met de kamer. Vandaag bezoek ik de bezienswaardigheden in Hangzhou, 1 van de meest toeristische plaatsen van China. Ik begin met een wandeling langs Xi Hu (west lake), een mooi meer met park eromheen. Alleen jammer dat er een grote, hoge stad omheen gebouwd is. In het park veel Chinezen die kaarten of een potje Majong spelen. Verder een hoop Chinezen die met me op de foto willlen. Verder is er Lingyin Si, een boeddhistische tempelcomplex. Hier spreek ik een chinese jongen die zijn engels wil oefenen. Hij zegt dat hij hier dagelijks komt al 10 jaar lang, volgens hem ben ik de eerste reiziger die hij ontmoet heeft die zonder groep of gids alleen rondtoert. Hij vindt me erg moedig. Het tempelcomplex is verspreidt over een enorm groot terrein. Jammer ook hier weer dat er veel groepen toeristen aanwezig zijn, ieder met een gids met microfoon en luidspreker. De sfeer van zo'n tempel is bij mij dan al meteen een stuk minder, jammer. 's Avonds eet ik in een lokaal restaurant, het personeel komt allemaal even kijken als ik bestel want dat gaat allemaal maar moeilijk. Alleen chinese tekens en personeel wat geen woord engels spreekt. Uiteindelijk krijg ik een soort noedelssoep, best goed. Tijdens het eten roept 1 van de serveesters 'mouse', de kok grijpt in en trapt hem in 2-en. Vervolgens komt de kokkin de rat (het was geen muis) met een keukenhulpstuk naar buiten brengen, dit op zo'n halve meter van mijn gezicht af. Eet smakelijk.

De volgende morgen vertrek ik naar Huang Shan, een gebergte met 72 rotspieken. Ik kom met de bus aan in een klein plaatsje, Mr. Wu heeft hier een hotel en zijn vrouw runt het restaurant. Mr. Wu spreekt zeer goed engels, hij kan me met alles helpen. Hij is erg aardig en weet eigenlijk alles over de omgeving. Die dag eet ik in zijn restaurant, het menu is dit keer gelukkig in Engels. Alleen Mr. Wu is er niet altijd en als je het zijn vrouw laat zien wat je wilt hebben krijg je wel eens wat anders dan je besteld had. De volgende dag loop ik een tocht langs de pieken, het eerste deel wordt ik per bus omhooggebracht. In totaal loop ik die dag zo'n 24 kilometer, overal zijn traptreden aangelegd. Verdwalen is dus niet mogelijk, daarnaast is het zeer populair bij de chinezen. Op 1 van de 10 traptreden staat wel een chinees. Ondanks de grote menigten is het prachtig en het weer is goed, de omgeving is prachtig. Chinezen schreeuwen graag vanaf 1 van de uitzichtspunten, als 1 het doet, dan moeten 6 anderen het ook doen. Het zijn net kuddedieren. Op de terugweg loop ik een groot deel met een club chinese studenten. Zij spreken gebrekkig Engels, ik gebrekkig Chinees, samen komen we er wel. Ze zijn erg aardig en vinden me bijzonder omdat ik niet uit China kom.

De volgende ochtend wacht ik samen met 2 Britse jongens op onze bustickets. Mr. Wu zou om 10:30 komen, uiteindelijk wordt dat 1,5 later. De 2 Britten hebben geen oog dicht gedaan vannacht, ze sliepen in een van de hotels op de berg zelf. In een slaapzaal met 6 chinezen, 6 snurkende chinezen en zo luid dat slapen onmogelijk was. Die middag neem ik de bus naar Jiuhau Shan, wat voor de boeddhisten een heilige berg is. Volgens Mr. Wu hoef ik met mijn ticket niet bij te betalen en wordt ik via via afgezet op de berg zelf. De praktijk blijkt altijd anders. De minibus stopt en wacht op ander vervoer voor mij. Er komen 2 mannen in een auto aan en ik moet instappen. Ze rijden ongeveer 200 meter en zeggen dat ik er ben. Ze leggen uit dat dit een hotel is waar ik kan blijven. De omgeving lijkt meer op een saaie industriestad dan op een berglandschap. Ik koop een plattegrond van de omgeving en wijs ze aan waar ik heen wil. Dan wordt ik naar een minibus gebracht en na veel onderhandel op een andere minibus. Voor de laatste 2 moet ik wel betalen, dit tegen de afspraak. Maar ik ben dan toch waar ik heen wou. Ik kom via iemand die een hotel aanbiedt bij een hotel aan waar niemand een woord Engels spreekt. Dat is nog eens interessant. Toch lukt het met gebaren en tekenen. Vaak denken chinezen de communicatie makkelijker te maken door chinees te schrijven, maar ik kan die tekens niet lezen. Officieel bestaan er 2 schrijfstijlen, hanze (de tekens) en pingyin (geschreven zoals je het uitspreekt). Laat je het pingyin lezen dan zal 50% het niet kunnen begrijpen. Terwijl ik het pingyin schrift juist wel kan lezen.

De volgende dag doe ik een wandeling in de omgeving. Het eerste stuk is zeker interessant, veel kloosters hier met nauwelijks toeristen. Bij verschillende kloosters wordt ik uitgenodigd of ik ook even een kijkje binnen neem. Het tweede deel gaat via trappen steil omhoog en hier wat meer chinese toeristen. Veel met een schoudertas vol met wierrook, om bij elke tempel wat stokjes af te steken. Bij sommige kloosters zingen monniken of mediteren ze. De sfeer is spiritueel en realistisch en ondanks wat kraampjes zeker niet te toeristisch. En de omgeving is daarnaast interessant, wat rotsachtige bergtoppen, rondlopende apen en veel groen. Voor mij is dit tot nu toe de topper van China.

De volgende dag neem ik de bus naar Nanjing (5,3 miljoen), de dag erop vanaf hier de nachtbus naar Beijing, 14 uur. In de bus spreek ik een canadees die al met een kleine onderbreking 3 jaar aan het reizen is door amerika (N/M/Z), maar nu dus even China. Dit reizen combineert hij met werken (o.a. jongleren en kettingen maken) in het land zelf.