groeten uit Arambol - Goa

Hoi,

Ik bevindt me nu in GOA, het voormalige hippieparadijs van India met stranden en palmbomen. Maar ik zal eerst wat over de afgelopen dagen vertellen.

Mumbai is niet echt mijn stad. Het telt officieel 19 miljoen inwoners, als je de buitenwijken en streetpeople meetelt zit je aan bijna 30 miljoen mensen! De totale bevolking van India is trouwens 1.3 miljard mensen, een natie die net zo groot is als de chinezen dus.
Mumbai is vrij duur vergeleken met de rest van India, zeker wat betreft de kosten van een overnachtingsplaats. Daarnaast heeft Mumbai voor toeristen niet heel veel te bieden, de meeste reizigers pakken dan ook meteen een trein naar het zuiden. Mumbai is wel de plek waar de Bollywood-filmindustrie zich bevindt (zoetsappige indische films met veel zang en dans en een lief verhaaltje meestal). Maar toch merk je weinig van de bollywood-scene in de praktijk.

Mumbai heeft verder een strand, maar dit grenst direct aan de autowegen en het water is vrij vies. Dus ik wilde ook eigenlijk zo snel mogelijk vertrekken. Ik had alleen eerst 2 dagen nodig om bij te komen en bij te slapen. De dag daarna wilde ik de trein regelen, maar de Lonely Planet (Reisgids) gaf andere openingstijden aan dan de werkelijkheid. 4e dag dus eindelijk de trein geregeld bij het speciale foreigners-locket. Volgende dag om 7.00 am vertrekt de trein, half uur van tevoren aanwezig zijn.

Wat heb ik al die dagen in Mumbai gedaan: allerlei verschillende specialiteiten van de indische keuken geprobeerd: curry, tikka masala, naan-bread, etc., cricket in het park gekeken, toch maar naar het strand gegaan. Verder was het af en toe al een hele kunst om een ATM (geldautomaat) te vinden, niet alle ATM's accepteren europese passen namelijk en ik heb nog geen zin om nu al mijn US dollars in te wisselen.

Het hostel waar ik verblijf is vrij klein, maar het personeel is heel aardig en behulpzaam. Het is er alleen niet heel erg schoon. Grappig feit was dat ik in gesprek raakte met 2 australische meisjes die klaagden dat de hotelkamers meer weg hadden van kippenhokken. Maar, het voltallige hotelpersoneel slaapt zelf op de grond in de gang en op hele kleine bankjes rondom de receptie. Het is maar wat je gewend bent.
Apart trouwens dat ik in die 4 dagen wel 8 man personeel heb gezien en dat ze ook niet veel meer dan 8 kamers hebben en zo schoon is het niet. Wat doen ze dan de hele dag? Het hotel is vrij rumoerig en dat komt met name door het personeel dat veel lacht en luid praat tot in de vroege uurtjes. Ook is het hier heel normaal om heel hard in het openbaar het slijm in je keel op te hoesten. En mobieltjes laten ze eerst 1 minuut klinken voordat het gesprek wordt aangenomen.

Toch begin ik Mumbai wel door te krijgen, bedelaars gewoon negeren. Mensen die van alles aanbieden (van geluksbloemetjes die je in je hand geduwd krijgt, rondleidingen door de stad, goedkope vliegtickets, taxi) aardig blijven, beetje mee praten, maar don't need your help. 'Nahi' is trouwens nee in het hindi (belangrijkste taal in india). Ik voel me dus al een stuk meer op mijn gemak als ik hier door de straatjes loop. Het is trouwens veel leuker om net buiten het toeristengebied rond te kijken, want daar hebben de handelaren minder interesse in je.

Genoeg over Mumbai, op het moment dat ik jullie wil mailen dat India reuze meevalt wat betreft eten en hygiëne, begint het feest: diaree, gelukkig niet heel frequent.
Volgende dag om 5 uur opgestaan om iets voor zes de taxi naar het station te nemen. Zelfs nu is het superdruk op het trein-station en er wordt bij de eetstalletjes al fanatiek gekookt. Op het moment dat de taxi stopt en ik de chauffeur wil betalen staan er al 6 man om de taxi om me te helpen: treinticket, bagage sjouwen, het begeleiden naar de juiste trein. 2 man hangt zelfs al met hun hoofd door het raampje van de taxi en 1 trekt al aan mijn backpack. Nee, don't need your help, i'm OK.

Ik ben al om 6 uur op het juiste perron, maar kan nu rustig zoeken waar mijn gereserveerde plaats is. Air-conditioned is me te koud, dus ik ging voor de gewone 2e klas. Hele treinstel op en neer gelopen en nu zie ik pas dat er papieren op de trein zijn geplakt met namen en stoelnummers en bij het eerste zie ik meteen mijn naam staan. Toeval, ik weet het niet.

Er staat een enorme rij met Indische mensen op het perron, dit blijkt de rij voor de niet-gereserveerde plaatsen. Die worden een uur voor de trein vertrekt in de aanbieding gedaan. Het treinstel bestaat uit banken die telkens tegenover elkaar staan, hier kunnen telkens 3 mensen naast elkaar zitten. Je kunt ook de overige banken (boven de 1e) opklappen, zo kun je met 3 personen ieder op je eigen bank liggen. Het blijkt dat 2 andere westerlingen tegenover me zitten: Nick (28, engelsman, assistent-location manager van een filmset) en Fiona (26, nieuwzeelandse, studente). We raken al snel aan de praat en babbelen zo uren voort, af en toe pauzeren we om de beurt door op 1 van de banken wat bij te slapen of wat te eten. Over eten en drinken hoef je je geen zorgen te maken in de trein hier. Om de paar seconden komt trein-personeel langs met van alles: koffie, thee, water, frisdrank, ijsjes, brood, snacks, rijst, fruit, etc.. Als ze langskomen kan het je niet ontgaan, je hoort ze al in de verte roepen wat ze in de aanbieding hebben.

Ramen staan allemaal open in dit treinstel, er bevindt zich wel traliewerk voor dus foto's maken is lastig. Er hangen wat ventilatoren, maar niet allemaal doen ze het. Treindeuren kunnen tijdens de rit wagenwijd openstaan of gesloten zijn, maar meestal is het het eerste. Je kunt gelukkig wel mooie foto's maken vanuit 1 van de treindeuren. Rond 6 pm komen we aan bij Old Goa station. We besluiten omdat we het zo gezellig hebben met zijn 3-en voor vandaag nog even samen te blijven.

Nick heeft zijn backpack vastgezet met een flinke ketting aan 1 van de treinbanken en treuzelt wel enorm lang met het losmaken ervan. Onderhand is de trein alweer begonnen met wegrijden. Wat zullen we doen: blijven zitten tot het volgende station of hier er nog uit. We besluiten toch uiteindelijk het laatste en Nick heeft na wat geploeter zijn tas los. Fiona en ik stappen uit de trein terwijl ze (trein =vrouwelijk?) niet veel meer dan (wandel)snelheid heeft. Hop, eerst backpack eruitgooien en dan eruitstappen met kleine rugzak op je rug, dit ging redelijk goed. Nick treuzelt erg lang en de trein heeft nu al wat meer snelheid. Nick voegt daarbij nog een extra moeilijkheidsfactor toe door zijn 25-kg zware backpack gewoon op zijn rug te houden. Hij heeft een laptop en een enorme digitale camera erin zitten. Het gaat nog goed, maar de landing is wat minder smooth dan die van ons.

Zo nu ge3-en in dezelfde taxi naar Paranji (redelijk grote plaats in GOA). Hier slapen we dan in hetzelfde hostel. 's avonds ook met zijn 3-en eten. Gezellig, ja. Alleen Nick denkt ons een plezier te doen door zijn laptop mee te nemen en een diavoorstelling te laten zien van zijn foto's van India. Dat is leuk voor in het hostel, maar niet in een restaurant. Nick gaat nog meer de westerling uithangen door tijdens de diavoorstelling ook nog muziek van zijn laptop te gaan draaien. Wat moeten al die Indiërs om ons heen wel niet denken? We zijn allen moe (behalve Nick) dus we gaan meteen na het eten slapen, wat wil je na een treinrit van 11 uur. Nick heeft nog geen zin om te slapen en houdt me wakker met een verhaal over een Indisch meisje wat hij in Mumbai heeft ontmoet met uitgaan. Moet hij er bellen of juist niet?

Volgende dag besluiten we alle 3 afzonderlijk weer verder te reizen. Nick gaat een motor huren, Fiona gaat de binnenlanden van GOA in en veel nadenken en Stefan gaat naar Warambol om te relaxen en bij te komen. Afscheid genomen en weer alleen, ook lekker. Met 2 verschillende bussen kom ik uiteindelijk aan in Warambol, een van de rustigere plaatsen van GOA. Het is hier meer relaxen, dan feesten, feesten, feesten. Met de bus reizen in India is ook apart, het gedeelte waar de chauffeur zit is afgeschermd met tralies en dat is maar goed ook als je bedenkt hoe druk het met passagiers kan worden hier. Grote backpack mag naast de chauffeur, dat bespaart ruimte achterin de bus. Hoe vol de bus ook raakt, toch worden alle passagiers die onderweg staan te wachten, toch meegenomen.

Arambol is goed en relaxed en nog niet overstroomd door backpackers gelukkig. Ik slaap in een guesthouse met een zeer aardige eigenaar, die goed engels spreekt. En het is maar 3,5 euro voor een eigen kamer met gemeenschappelijke douche/toilet.
Het adres stond niet in lonely planet, maar kreeg ik van een ander geusthouse. Ik werd opgehaald door een taxi vertelden de mensen bij het 1e guesthouse en het was maar 200 m verder. Taxi blijkt achterop de scooter met backpack en al, helm is natuurlijk niet aanwezig. En 200 m blijkt 2 km, maar op een vreemde manier voel ik me toch heel veilig achterop over de zandpadjes hobbelend.

Op diit moment houdt ik me vooral bezig met rusten, ik ben namelijk een beetje ziek. Naast de diaree heb ik ook wat griepverschijnselen (keelpijn, verkoudheid, hoofdpijn, etc.). Daarnaast ook nog een beetje koorts gehad zelfs, maar dat is gelukkig over. Voorlopig ga ik het alleen maar rustig aan doen, dus ik blijf nog minimaal een week hier om uit te rusten en aan te sterken. Andere mensen in het guesthouse komen af en toe informeren hoe het met me gaat en kloppen zelfs bij me aan. Betere zorg kun je niet verwachten, dus... Ik voel me al stukken beter, maar ik doe nog rustig aan met eten. Alleen water, biskwietjes, suiker/zoutoplossing, wat fruit.

Ik ben van andere reizigers een goede tip gehad, neem een papaya en eet 1 a 2 eetlepels goed gekauwde pitjes en de diaree verdwijnt spoedig. Mij benieuwen.

morgen is het feest hier, het is hier namelijk ook carnaval.

groetjes van Stefan.