Groeten uit Madurai -Tamil Nadu

Hi allemaal,

Ik bevindt me op dit moment in Madurai. Dit ligt in de provincie Tamil Nadu, vlakbij Madras dat aan de oostkust ligt. Dus nog steeds diep in het zuiden, dit keer in het binnenland. De laatste keer dat ik jullie mailde was ik in Cochin.

Tijdens de backwatercruise had ik 2 mensen ontmoet die tijdelijk met elkaar reisden. Melanie (29, diëtiste, Vancouver, Canada dus) en Gregor (57, ook Vancouver). De avond van de cruise eten we met zijn 3-en en er is ook nog een engelse vrouw bij. Melanie gaat naar Trivandum omdat haar yogacursus daar start. Ik wil graag naar een nationaal park, dus ik ga naar het Periyar tiger reserve. Gregor vindt dat eigenlijk wel een goed idee en ik stel voor om dat samen dan te doen.

De dag na de backwatercruise bljif ik nog in Cochin en 's avonds drink ik biertjes met Gregor. Gregor is een sympathieke man, hij is gescheiden en heeft 2 dochters in Canada. Hij heeft al aardig wat gereisd in zjin leven. Het bier wordt geserveerd alsof het thee is. Dus dat is een grote pot thee met bier erin dus en 2 grote mokken. Gisteren werd het op dezelfde manier gedaan in een ander restaurant maar toen was het zondag. Het blijkt dat dit restaurant geen vergunning heeft om alcohol te schenken en er is veel politie in de buurt, dus dan is dit een aardige oplossing. 's Avonds nog foto's gemaakt van de ondergaande zon en fishcurry gegeten. We zitten naast het strand en naast ons wordt een traditionele manier van visvangen bedreven. Er wordt een enorm fuik/net te water gelaten en 1 minuut later weer opgetakeld. Vangst is meestal wat vuilnis en 1 klein visje, waarschijn-lijk iets dat meer in stand gehouden wordt voor de toeristen.

De volgende morgen heb ik met Gregor bij de vertrekplaats van de veerboot afgesproken, om 6 uur 's ochtends. Alleen na 1 uur wachten nog steeds geen Gregor. Ik heb al een paar Indiërs gevraagd of dit de juiste halte is en ze hebben daarop ja gezegd, dus ik zit goed. Toch blijkt dit niet het geval te zijn als ik een ticket wil kopen en het is 10 minuten lopen naar de juiste halte. Gregor bijkt al weg te zijn. Ik zie wel een groep dolfijnen vanaf de veerboot naar het vasteland. Cochin ligt namelijk op een eiland, die verbonden is met bruggen naar het vasteland. Maar de reis per ferry is het goedkoopst. Vanaf vasteland naar busstation gelopen en daar komt Gregor me al tegemoet lopen. Da's mooi en de bus naar Kumily (dichtbij Periyar tiger reserve) vertrekt over 10 minuten. De bus is middenklasse ongeveer. Dit betekent weinig luxe (geen airco, slechte vering en matige stoelen), maar gelukkig weinig haltes waar de bus stopt. Op de voorkant van de bus staat FAST SPEED met grote letters, dus dat moet goedkomen. Uiteindelijk doen we over de 200 kilometer ruim 6 uur, fast speed is dus relatief.

Gregor en ik hebben een zitplaats achter de chauffeur, dus goed zicht. Onderweg zie je het echte India. Dat betekent dus: rijst-, thee- en rubberplantages en kleine dorpjes waar weinig mensen dagelijks buitenlanders zien. Dat betekent dus lachen en zwaaien en met iedereen handjes schudden. Verder onderweg mensen die rijst planten, hun was doen in de rivier en het laten drogen op gras of in de palmbomen, mensen die zichzelf wassen. Ook 2 boertjes die met ieder 2 ossen en een ploeg het land bewerken. Daarnaast veel wegwerkzaamheden onderweg, waar ze de spullen hiervoor vandaan halen ik heb geen idee maar bij ons wordt al in 100 jaar niet meer gebruikt denk ik. Bij elke inhaalmanoevre van de bus denk ik dat was krapjes, maar dit soort passages is dagelijkse kost. Af en toe wordt er wat bijgeremd door de tegenligger, maar meestal gaat het goed. Het gaat ook niet altijd goed, want de dag erop zien we onderweg 2 trucks die omgekanteld in de berm liggen.

Wat inhaalmanoevres moeilijk maakt is dat er ook zoveel verkeer dezelfde weg in gebruik neemt: fietsriksja's, autoriksja's, vrachtwagens, bussen, fietsen, voetgangers, fietsen beladen met bagage (stro- of proviand), karren met 2 ossen ervoor en noem maar op. Richting aanwijzen gebeurd door je hand uit het zijraam te steken, ook de buschauffeur dus. Richtingaanwijzers worden niet gebruikt. Men rijdt hier aan de linkerkant van de weg en als men links afslaat kan men zijn hand niet uitsteken, deze bocht wordt dus gewoon genomen. Verder heeft de buschauffeur wel 8 knoppen om de claxon te bedienen, ieder met een ander geluid. Hij maakt er goed gebruik van onderweg. Onderweg moeten we flink klimmen, Periyar bevindt zich namelijk in de western ghats (bergrug in Zuid-India). 10 kilometer voor Kumily besluit de chauffeur ineens dat het tijd is voor lunch, terwijl we hiervoor niet langer dan 5 minuten ergens zijn gestopt. Waarschijnlijk krijgt hij hier provisie. Gelukkig is het eten hier spot-goedkoop. Een kop chai (thee uit India, eigenlijk een soort mengsel van gekookte melk,met thee, vaak met wat gember) kost hier 3 rupees (5 eurocent). Voor 9 rupee heb je een thali, dit is een portie rijst (op bananenblad i.p.v. bord) met verschillende groetensausjes. Thali wordt meestal aangevuld voor dezelfde prijs.

Vanaf Kumily met autoriksja naar het park. We kiezen voor luxe en slapen in het Periyar house, een hotel in het park zelf. Het is duur, maar ontbijt en diner zijn bij de prijs inbegrepen. En er is een warme douche, dat heb ik in 2,5 week niet eerder meegemaakt. De ramen zijn afgeschermd met tralies, je weet maar nooit met die tijgers die ook in het park voorkomen. Even later zien we wilde zwijnen uit onze hotelkamer en daarna een aantal kleine aapjes die door de tralies kijken of die 2 nieuwe blanken misschien wat eten hebben meegenomen.

Het is nog relatief vroeg in de middag, Gregor en ik gaan nog een boattour doen dus. Het zou 2 uur duren maar onze boot vertrekt als laatste en is als eerste weer terug bij de aanlegsteiger. De kapitein heeft zeker geen zin vandaag. De tour gaat over een kunstmatig meer en langs de randen kun je wat wildlife zien. We komen onderweg o.a. tegen: wilde zwjinen, soort bisons, soort wilde ossen, veel vogels (o.a. aalscholvers). Dit valt alleen waar te nemen met een verrekijker, maar die heb ik gelukkig mee. De boot is namelijk voorzien van een stinkende, lawaaierige dieselmotor. Dus dat we nog wat wildlife zien, valt me enorm mee. Naast mij zit een Indiër en ik vraag of hij mijn verrekijker ook even wil gebruiken. Hij heeft net een pelgrimstocht erop zitten en zit met al zijn collega's in deze boot. Al snel gaat de verrekijker de halve boot rond en iedereen wil weten hoeveel het gekost heeft. Mijn buurman is manager van een bank en deze bank is toevallig overgenomen door een nederlands bedrijf. Welke, daar kom ik niet achter. Even later zie ik 1 van zijn collega's met een blauw T-shirt met de Postbank-leeuw erop. Nederland is af en toe heel dichtbij dus.

Na de boottocht eten Gregor en ik ons buikje rond bij de uitgebreide buffet van het hotel, er zijn wel 10 verschillende gerechten (curries, rijst, vis, vlees, noem, naanbrood, etc.) en 2 verschillende desserts. Na het eten komt ober Sanosh naar mij toe om te vragen of ik nog interesse heb in de volgende dingen: boat-tour, wandeling met gids of misschien een massage. Ik zeg Sanosh ik kan jou ook een massage aanbieden, ik ben namelijk fysiotherapeut. Even later sta ik in de keuken Sanosh uitleg te geven over zijn rugklachten, compleet met adviezen en huiswerkoefeningen. De hele keuken komt kijken, eromheenstaan en gaat zich ermee bemoeien. Zo'n gekke blanke heb ik in tijden niet gezien. Ik beloof ze morgen terug te komen en open spreekuur te houden. Moe, maar voldaan val ik in slaap.

De volgende dag doen Gregor en ik een wandeling van 3 uur onder begeleiding van een gids. De gids heet Saashi en moet eerst nog even zijn schoenen aantrekken voordat we vertrekken. Daarnaast zijn geweer halen natuurlijk, denk ik. Saashi komt terug met schoenen en een heel klein tasje om zijn heup. Daar zit op zijn minst een pistool of mes in zeg ik. Alleen een verrekijker, tijgers zijn namelijk verlegen en rennen weg als je dichterbij dan 15 meter komt. Je moet wel oppassen voor olifanten, die zijn sneller dan je en ruiken je al van honderden meters afstand.

Onderweg komen we wel afdrukken van een tijger tegen en zien een boom waar een tijger zijn klauwen aan heeft geslepen. Maar tijgers zitten diep in dit park en die krijgen we dus niet te zien. Wel onderweg verschillende soorten apen (gibbons, makaken en 'langurs'), daarnaast allerlei soorten bomen en vogels. Maar ook wilde olifanten, we moeten hiervoor wel iets buiten het officiële gebied. Maar de beloning is een groep van 8, vrouwtjes met kinderen, wel gelukkig op veilige afstand en we staan wat hoger dan ze, dus we zijn veilig. Even later nog een 2e groep in de verte. Onderweg nog langs een groot wespennest gelopen. Ik zeg dat moet niet net uit de boom vallen, Saashi besluit dat rennen slimmer is en we rennen achter hem aan. Na ruim 3 uur voldaan terug.

's Avonds weer uitgebreid gegeten en ik heb zoals beloofd 2 man keukenpersoneel wat adviezen gegeven. En daarna nog een uur met Sanosh gepraat over van alles. Stoelen erbij en praten maar, weer komt iedereen eromheen staan. Even een paar feitjes over Sanosh: hij werkt 10 dagen achtereen 16 uur per dag en heeft dan 10 dagen vrij. Hij verdient hiermee netto 75 euro per maand (voor 60-urige werkweek omgerekend). Hij heeft 1 kind (jongen) en kan zich finan-cieel niet veroorloven een 2e te nemen ondanks dat zijn vrouw het graag wil. Zijn huwelijk is door zijn ouders geregeld, toch is hij heel gelukkig met de keuze. Aardige jongen en hij spreekt goed engels. Dat ik vrijgezel ben vindt iedereen maar vreemd, ze vragen of ze een indische vrouw voor me uit moeten zoeken, nee hoor.

De volgende dag vertrekken Gregor en ik na een uitgebreid ontbijt met pannekoeken, toast, omelet en chai natuurlijk. We nemen de bus naar Madurai, dat is 4 uur vanaf Periyar. Madurair ligt in de provincie Tamil Nadu, dus de meeste mensen hier zijn tamils, net als op sri lanka. Busrit is weer lachen. Op een gegeven moment moeten we een andere bus die ons tegemoet komt passeren, dit precies tussen 2 haarspeld-bochten in. Dus, onze chauffeur in zijn achteruit de berg op, naar de rechterhelft van de weg en gewoon allebei de bussen even spookrijden en elkaar passeren.

Madurai is echt India, weinig toeristen, teveel riksjachauffeurs, veel gidsen, veel handelaren, veel kleermakers en iedereen wil je helpen en komt een praatje met je maken. Gregor is nog steeds van de partij en af en toe liggen we dubbel van de pret om die gekke indiërs. We slapen in een goedkoop hotel, 150 rupees voor ieder een eigen kamer met eigen douche/toilet. Het hotel lijkt nog het meeste op een gevangenis eigenlijk. Heel lange donkere gangen met donkere kamertjes. De etage onder ons is nog erger, aan de ene kant alle kamers, aan de andere kant tralies. Toch is het heel schoon en krijg je een schone handdoek. Grappig is dat het personeel in het hotel (kamerjongens) je willen helpen met van alles. Noem het maar op en ze hebben het, bier/koffie/chai/ mineraal water/wil je je was doen, etc. Nog grappiger is dat ze je hiermee om de haverklap mee komen lastigvallen en ze hebben andere manieren, dus ze vallen gewoon je hotelkamer zonder te kloppen of iets binnen. Om het duidelijk te maken dat ze voor je willen wassen pakken ze gewoon kleren en een slaapzak op van je bed en beelden het uit. Ik kan er alleen maar om lachten. Eten is hier interessant, want betaalbaar en alleen maar Indiërs in de eettenten.

Verder is Madurai bekend om zijn tempel-complex, prachtig versierde torens en met hindoe-goden erop afgebeeld en veel pelgrims en andere Indiërs. Schoenen ingeleverd bij kantoortje en op blote voeten de boel verkennen. Vandaag is er ook een soort festival compleet met optocht van kamelen en olifant en mannen die grote beelden met zich mee dragen. Op grote kleden zitten en traditionele muziek luisteren terwijl een vrouw erbij danst op het podium. Met alle geuren erbij, de hitte en de mensen om je heen, ik zou bijna hindoe worden.

Ik heb net afscheid van Gregor genomen, hij gaat met de trein naar Delhi (48 uur reis-tijd!). Ik blijf nu nog 2 nachtjes hier o.a. omdat ik nu weet waar de leuke eettentjes zitten en ik heb wat boeken gekocht die ik wil lezen (o.a. the hobbit & mona lisa smile? en een boek over India van Gregor). Daarnaast loop ik achter met mijn dagboek.

Nog een grappige anekdote. Gregor en ik gingen bier drinken als afscheid in het hotel, dat kan namelijk nergens anders hier. Dus, hoteljongen zegt 2 bier of 3 bier. Bierflessen zijn 650 ml, dus ik dacht meer aan 1 bier in eerste instantie. Maar 3 bier is OK, ook een bier voor hoteljongen dus. Hij brengt ons naar een balkon op de 3e etage en we hebben perfect uitzicht hier. Hij bljift alleen in een andere kamer zitten en zegt daar zijn bier op te drinken. Hij heeft helemaal geen bier, maar ja, we zitten wel op een mooie plek.

Ik ga stoppen, ze sluiten hier de toko. Tot later, veel leesplezier, als het te lang is begrijp ik dat, maar ja je hebt nu eenmaal mensen met 180 aanslagen/minuut (zoals ik).

Dag.