Groeten uit Mahabeleshwar - Maharastra

Namaste (oftewel 'goedendag' in het hindi),

In India wordt in bijna elke provincie wel een andere taal gesproken, maar bijna iedereen spreekt naast zijn 'streektaal' het hindi, de nationale taal. Ik ben het nu een beetje aan het leren en ik krijg hele leuke reacties en veel respect van de locals terug. Voor de liefhebbers een klein lesje:

namaste = goedendag, tot ziens
nahi = nee
ha = ja
dhanyavad = dankjewel
baba = mannelijke voorbijganger of kennis


De laatste keer dat ik jullie mailde zat ik nog in Gokarna (provincie Karnataka), dat ligt net ten zuiden van Goa. Ik ben daar speciaal gebleven om het maha shivaratri-festival mee te maken. Het festival begon maandagnacht en duurde tot en met vrijdag. Overdag veel processies met lokale drumbands en 's avonds werd veel muziek gemaakt door plaatselijke muzikanten. Daarnaast veel marktkraampjes en optochten waarbij belangrijke figuren (priester, ik weet niet hoe dat moet heten in het hindoeïsme) door de stad werden begeleidt.

Afgelopen vrijdag was het hoofdprogramma, 2 processiewagens (1 van 20 meter hoog en 1 van 40 meter hoog) werden door de straat gesleept. Dit gebeurde door wildenthousiaste Indiërs die allemaal een deel van het trektouw vast mochten houden. Deze wagens waren versierd en in het midden van de grote wagen was een soort coupe gemaakt, hierin de priester? en enkele andere naasten. Terwijl de wagen door de hoofdstraat reed kon het publiek proberen bananen op de wagen te werpen. Dat brengt namelijk geluk als dit lukt. Het festival was speciaal maar ik ben daarvoor wel lang op dezelfde plek gebleven. Een voordeel hiervan is dat ik weinig geld heb uitgegeven. Je weet namelijk na een tijdje waar de goedkope eettentjes zijn en je geeft geen geld uit aan bus/trein. Een ander voordeel is dat ik weer helemaal opgeladen ben om verder te reizen. Ik heb mijn dagen vermaakt met lezen en zwemmen. Zwemmen kun je het moeilijk noemen, het was eigenlijk meer spelen met de golven (een soort mini-tsunami's). Verder wandelen naar andere baaien en wat gekletst met locals en mensen die ik eerder in Ohm beach had ontmoet.

In Gokarna sliep ik een familyguesthouse dat werd gerund door een lief echtpaar. 1 Ochtend werd ik vroeg wakker en wilde naar het toilet gaan. Toen zag ik dat mijn teva's (sandalen) niet meer op hun plaats waren. Ik vroeg de vrouw van het echtpaar erom en ze zei: "Mijn man heeft wel eens de gewoonte sandalen op te ruimen, maak je maar geen zorgen, ik zal het hem vragen". Maar hij wist van niks.
Ik begon me al een beetje zorgen te maken, ik kan waarschijnlijk nergens in India sandalen in maat 46 krijgen. 5 minuten zag ik een dronken Indiër voorbezwalken. Ik rook hem eigenlijk eerder dan dat ik hem zag. Ik probeerde respectvol te blijven door hem aardig te benaderen, ik vroeg hem:
'Good morning sir, don't you think these sandals are a bit too big for your feet?'

Vervolgens gemompel in het hindi.

Ik vroeg hem vervolgens of het niet mogelijk was dat die sandalen misschien aan iemand anders toebehoorden. Uiteindelijk heeft hij ze met veel tegenzin uitgetrokken. Later heb ik de eigenaar erover gesproken. Ze wilden hem in eerste instantie weigeren door te zeggen dat alle kamers bezet waren. Maar hij bleef aandringen en uiteindelijk gaven ze hem toch maar een kamer. Ze hebben me beloofd dat hij vandaag nog zou vertrekken. Uteindelijk is hij toch gebleven, maar hij heeft zich rustig gehouden en ik heb hem niet meer dronken gezien.

Er was ook kermis in Gokarna, interessant om te zien dat ze hier attracties hebben zoals ringwerpen en balgooien. Attracties die hier populair zijn, met name voor jongeren.

Na Gokarna vertrok ik naar Mahabeleshwar (Maharasthra-provincie). Maar dat was te lang voor 1 dag, dus na 11 uur in 2 verschillende bussen vond ik het genoeg. Het probleem met bussen is mijn lengte. Voorin en achterin is de meeste beenruimte, maar dat zijn ook de plekken waar je het meeste last hebt van het geschud en geschommel. Dit laatste is een combinatie van slecht wegdek en slechte vering. Die nacht bleef ik in Kolhapur, dit ligt iets ten noorden van Goa (in binnenland). Ik merk dat dit deel van India veel minder bezocht wordt door westerse toeristen. Ik heb in Kolhapur maar 2 andere westerlingen gezien. Ik was de enige westerling in het hotel, in de bus, in het restaurant, etc. Dus maximaal aandacht van de Indiërs. Jammer alleen dat ze geen of zeer weinig engels spreken. Zelfs veel jongeren spreken niet meer dan een paar zinnetjes engels. Iedereen vraagt dan of ik hindi spreek, maar dat is in mijn geval minimaal.

Ik heb wel het idee dat de Indiërs het respecteren dat ik deze streek bezoek. Ze zijn zeer gastvrij en er wordt me van alles aangeboden en ze willen er beslist niks voor terug. Ik noem een paar voorbeelden.
* In de bus krijg ik ijs van iemand aangeboden omdat ik een paar zinnen engels met hem heb uitgewisseld.

* Bij een eetstalletje krijg ik van jongeren bier omdat ze bij mij aan het tafeltje komen zitten.

* Als ik een riksja-chauffeur wil trakteren op chai omdat we ergens even moeten wachten betaalt hij en hij weigert geld of fooi later.

In Kolhapur heb ik de volgende morgen snel de 2 belangrijkste bezienswaardigheden bezocht. Allereerst het paleis van de maharaja (een andere dan die van Mysore). Ik kom daar gelijk aan met een hoge piet die per taxi vlak voor de ingang wordt afgezet. Hij blijkt manager van de afdeling verzamelingen te zijn. In het paleis zijn namelijk heel veel bezittingen van de maharaja tentoongesteld.
Veel dierenvellen, opgezette dieren en gebruiksvoorwerpen van delen van zoogdieren (o.a. lampenstandaard van een poot van een struisvogel, asbak van een olifantenpoot, etc.). Daarnaast wapens, foto's, kunst, etc. Ik kijg een soort prive-rondleiding van hem, want hier komen niet veel 'foreigners'. Ik mag dan ook met hem over de dranghekken stappen en alles van dichtbij bekijken. Even later gaat hij weg, want er schijnt nog een soort lokale president in het paleis te wonen en hij moet met hem overleggen. Hij zegt dat ik misschien ook even met deze president mag praten. Aan het einde vraag ik een van de bewakers erom, maar die snapt het niet helemaal of de president heeft geen tijd. Dat geeft eigenlijk ook niet, ik moet verder en heb geen zin om nog een dag in Kolhapur te blijven. Ook bezoek ik het mahlaxmi-tempel, een groot tempelcomplex in het oude centrum van de stad.

Vervolgens de bus naar Satara, onderweg gaan we over de snelweg. We moeten voortdurend door de berm rijden om naar een ander wegdeel te rijden. Ze zijn hier namelijk veel met de weg bezig. 2 X 2 banen, maar dat houdt niet in dat het sneller gaat. Steeds weer veranderd de rijrichting. Ene keer 2 banen met verkeer in dezelfde richting, even later op dezelfde banen tegemoetkomend verkeer. Afgelopen nacht was het helemaal spannend, voetgangers die de snelweg oversteken, fietsers die je tegemoet komen rijden zonder licht, wandelaars met veel bagage op hun hoofd langs de rand van de snelweg, geparkeerde vrachtwagens met chauffeurs die ernaast zitten en dineren, etc.

In Satara lunch ik in de plaatselijke stationsrestauratie. Hier wordt ik door iedereen aangestaard alsof net iemand uit de hemel is komen vallen. Indiërs zijn af en toe kampioen in wedstrijdje foreigner (buitenlander) aankijken. Je kunt het ze ook niet kwalijk nemen, Satara staat niet in de 1100 pagina's tellende Lonely Planet van India vermeldt. Soms ben ik het zat en wijs dan naar buiten als iemand geheel omgedraaid me minutenlang aankijkt. Hij kijkt dan en ziet natuurlijk niets en snapt dan meestal wel wat ik ermee bedoel.

Vervolgens nog 2 uur met de bus naar Mahabeleshwar. M. is een hill-station, oftewel een dorp op de top van een heuvel. Dus vele uitzichtpunten en lekker koel klimaat. Bij het busstation komen verschillende Indiërs naar me toe met opties voor hotelkamer/taxi/sightseeing, etc. Ik ga met 1 mee om zijn hotel te bekijken. Hij begint met kamer voor 200 rupees, iets minder dan 4 euro. Tijdens het lopen vertelt hij en de kamer wordt per 100 meter duurder. Ik moet minimaal 2 nachten blijven en als hij de kamer laat zien zegt hij als ik de douche wil gebruiken er 50 rupees toeslag bijkomt. Ik zeg genoeg te hebben aan een bucket (2 emmertjes die fungeren als douche) en geen douche te willen. Even later tijdens het invullen van mijn gegevens blijft hij zo lang doorzeuren waarom ik nou geen douche wil dat ik net voordat ik mijn handtekening plaats wegloop. Hij blijft me nog naroepen maar tevergeefs. Even later vind ik een leuk hotel voor 225 met vriendelijke mensen en een hot shower. Ze hebben ook het spel carambol, een combi tussen sjoelen en poolbiljart. 's Avonds speel ik dat met het personeel. Dat verveelt zich dood, want het is nu low-season.

De volgende morgen gaat er een lokale bus naar een nabijliggend fort, pratapgad fort. We krijgen een uur voor rondkijken. Dat is maar net genoeg, want er moet eerst een trap met 500 treden beklommen worden. Op de terugweg zie ik ook een alternatieve manier. 2 senioren worden met 4 dragers in een soort stoel diezelfde 500 treden opgetild. In dat in de volle zon. Het fort is best aardig, maar het wordt bijna overwoekerd door de tientallen winkeltjes met voedsel, drank, fotorollen etc. Het uitzicht is goed, je kijkt hier zo een paar honderd meter de diepte in.
In de bus was ik weer de enige foreigner, dus iedereen wil weten waar je vandaan komt en waar mijn wife of fiancee is. Ze snappen het niet dat ik alleen op reis ben.

's Middags met dezelfde bus, maar nu langs alle uitzichtpunten rondom M. Alweer de enige foreigner en tijdens de rit trek ik een beetje op met een vriendenclub van 6 Indische mannen van mijn leeftijd en iets ouder. 's Avonds 18:30 gaan we naar een uitzichtspunt waar we de zon zien ondergaan achter de heuvels. Een perfecte zonsonder-gang.
Er is een gids mee met de middagbus, maar ik kan zijn engels slecht verstaan. Het is snel en met een dik indisch accent. Of hij nu uitlegt hoe hij een appeltaart bakt of wat er te zien valt, het klinkt voor mij hetzelfde. Af en toe neemt hij me apart en legt dan nog een keer in langzaam engels kort het een en ander uit. We bezoeken ook wat tempels, 1 ervan herbergt een bron die de oorsprong is voor 5 verschillende rivieren (?).

De club van 6 Indiërs nodigt me uit om 's avonds mee te gaan naar hun bungalow. Dus eerst boodschappen doen en vervolgens met een taxi naar hun plek om daar te gaan eten. Het zijn aardige lui en de meesten hebben vrouw en kind/kinderen thuis. Ze wonen en werken in Mumbai en zijn 3 dagen weg met de vriendenclub. Ze kennen elkaar omdat ze elke ochtend in dezelfde trein zitten naar hun werk. De een werkt bij een bank en de anderen doen iets administratiefs.

Er wordt een kleed buiten gelegd en in lotus?-houding beginnen we met koek, chips en rum-cola. Engels kunnen ze bijna allemaal goed, alleen weer met dik indisch accent, dus moeilijk te verstaan. Waarschijnlijk ben ik voor hun ook moeilijk te verstaan met mijn vette Nederlandse accent. Later op de avond gaan we nog in een lokaal restaurantje eten, kip met rijst en wat groente. 's Avonds blijf ik in hun bungalow slapen, want alleen in het donker terug naar mijn hotel (3 km) lijkt me en hun niet slim. De volgende octend afscheid genomen. Als ik nog een keer in India kom, moet ik ze allemaal opzoeken en ik krijg ieder zijn telefoonnummer. Ze weigeren als ik aanbied iets te betalen, dus dat was een goedkope dag.

E-mail is niet aanwezig in Mahabaleshwar, dus met de bus 18 km (uurtje) naar Panchgan, hier is 1 internetlokatie. Ik vraag het aan een local, die zegt ik kan het je vertellen waar het is, maar het is makkelijker om je er naar toe te brengen. Achterop de motor dus. Internet is traag hier, het duurde 6 minuten om in te loggen (hotmail) en voordat mijn eerste e-mail zichtbaar werd.

Indiërs zijn supergastvrij, zeker in de minder toeristische streken en iedereen wil je uitgebreid helpen. Toch heb ik na 5 westerlingen te hebben gezien in 5 dagen ook wel behoefte om een foreigner te spreken.

Ik trek nu verder naar het noorden, waar het koeler is.

Tot ziens, groetjes stefan.