Groeten uit Ahmedabad- Gujarat

Hoi allemaal,

Ik zit nu in Ahmedabad, dit ligt ongeveer 500 km ten noorden van Mumbai. Mumbai is de plaats waar ik mijn reis begon. Ahmedabad ligt in de provincie Gujarat, dit houdt in dat een andere taal wordt gesproken. Maar ook andere gewoonten, Gujarat is namelijk een 'dry state'. Er wordt dus geen alcohol geschonken, dit komt omdat in Gujarat de geboorteplaats van Mahatma Gandhi ligt. Gandhi was een belangrijk figuur die veel succes boekte met zijn 'no-violence' (geweld) methode. Maar Gandhi had het niet zo met alcohol dus daarom verbiedt deze staat het gebruik en verkoop van alchololica.

De laatste e-mail kwam uit Mahabeleshwar. Daarna wilde ik naar Ellora en Ajanta caves, de No. 1 toeristenattractie van de staat Mahabeleshwar. Maar dit was te ver vanaf Mahabeleshwar, daarom een overnachting in Pune. Pune, een grote stad, 4 miljoen inwoners, veel verkeer, veel luchtverontreiniging. Daarnaast veel universiteiten, grote IT-sector en het Osho meditation center.

Dit laatste centrum, daar ging ik een kijkje nemen. Het is een soort luxe resort waar je tijdelijk kunt blijven om alle (westerse) stress van je af te schudden. Dit gebeurt door meditatieworkshops, dansen op muziek en alles wordt in werking gezet om het verblijf zo comfortabel mogelijk te maken. Luxe eten, uitgebreid avondprogramma en een rustige omgeving met veel groen. Alle resort-gasten lopen in een bordeaux-rood gewaad rond. Er zijn gelukkig wel wat variaties in vorm en kleur (wasmiddel?), dus dat geeft toch een gevarieerd beeld.

Osho, oftewel Bhagwan Rajneesh was de grondlegger van dit centrum, hij overleed in 1990. Ik doe een soort toeristische rondleiding, dit houdt in een video en een 'silent tour' door het resort zelf. Het resort is een gesloten geheel met hoge hekken. Het is grappig om die westerlingen in de rode gewaden te zien lopen, het lijkt net een sekte. Ik zie ook dat het niets voor mij is. Het russische meisje Shanta heeft een tijd in dit resort gezeten en ze adviseerde me in ieder geval een kijkje te nemen. Shanta had ik in Gokarna ontmoet.

Ik verbleef in Pune in iets dat veel lijkt op een slaapzaal waarbij om ieder bed 4 wanden stonden. Er zat namelijk geen plafond in mijn kamer en de kamer was zeer klein. Dus je kon de buren horen eten, snurken, kuchen, rochelen. De eigenaar is tegen gasten niet aardig, maar tegen zijn personeel nog onvriendelijker. Hij weet het te presteren om urenlang achter elkaar tegen ze te schelden en hij laat ze 1 voor 1 bij zijn bureau komen. Als ik moet lachen om de situatie moet 1 van de medewerkers ook lachen. Gelukkig ziet de dicatotor dat niet. Hij moet nodig een tijdje naar het meditatie-resort.

Vervolgens met de bus naar Aurangabad, Aurangabad ligt namelijk vlakbij de caves. Vanaf Aurangabad heb ik eerst de Ellora caves bezocht. Dit zijn tempels die in grotten zijn gebouwd, het zijn er in totaal 34 en ze zijn gebouwd tussen 600-1000 na Christus. Het zijn Boedhistische, Hindoestaanse en Jaïnistische (?) tempels. Er is veel detail en je hebt echt de hele dag nodig om het complex goed te kunnen bekijken.

De volgende dag de Ajanta caves, deze zijn allen boedhistisch. Er is hier zowel reliëf als schilderijen aangebracht. De schilderijen zijn echter in zeer slechte staat en misschien omdat niet verder te verergeren is er weinig verlichting. Je ziet er dus weinig van. Toch hier ook veel prachtige dingen te zien en een wonder hoe ze dit hebben kunnen maken in hun tijd. De tempels zijn gemaakt in de periode 200 voor - 650 na Christus. Enige nadeel is dat je hier voor elke tempel je schoenen moet uittrekken en ik heb mijn bergschoenen aan. Hahaha. Ik heb nog geprobeerd op blote voeten tussen de tempels te lopen, maar heb toen mijn voeten lichtverbrand. Ja, het is hier heet (bijna 39 graden) en het wordt alleen maar heter. Dat is ook de reden waarom hier zo weinig foreigners zijn.

Vanaf Ajanta kun je weer terug naar Aurangabad. Maar ik wil naar het noorden, richting de koelere delen van India (tegen de himalaya). Vanaf Ajanta caves is het 1 km lopen naar de busstop. Je kunt het met autoriksja doen, maar ik loop het. Alle verkeersdeelnemers zwaaien en toeteren. Zoiets vreemds hebben ze nog nooit gezien, een lange blanke met blond haar en een enorme backpack op zijn rug. Hij loopt langs de weg. Riksja-chauffeurs zijn zelfs beledigd omdat ik niet met ze mee wil, lopen is zeker een vies woord in India.

Vervolgens stopt vlak voor de bushalte een auto met daarin 4 Indische jongeren. Ze vragen waar ik heen wil, Jalgaon, daar wonen ze, dus dat komt mooit uit. Ze zien er betrouwbaar uit dus ik ga mee. Ik mag voorin zitten en de backpack komt op de hoedenplank te liggen. Autogordels ontbreken, ze zijn nu eenmaal niet verplicht in India (voorin). Alleen in Mumbai gaan ze het binnenkort verplicht stellen. Zijspiegels ontbreken ook, binnenspiegel is er gelukkig wel. Onderweg stoppen we af en toe bij marktstalletjes. Er wordt me van alles aangeboden en ik moet alles proeven. Ik mag er opnieuw niet voor betalen. Ze vinden het bijna een eer dat ze met mij in een auto mogen zitten. Ze rijden extra langzaam zodat alle Indiërs hun zien met een blanke voorin hun auto. Iedereen kijken, zwaaien en lachen. Ze zetten me af voor het hotel en het is mooi geweest.

Vanaf Jalgaon neem ik de trein naar Ahmedabad, ik wil namelijk richting het (koelere) noorden. Ik had geen tijd om de trein te reserveren, ik moet dus dezelfde dag een kaartje kopen zonder stoel. Als er dan een stoel vrijkomt kan ik gaan zitten en dan moet ik een conducteur zoeken, mijn kaartje om laten zetten en bijbetalen. Na een half uur mag ik al bij mensen op hun bank zitten en nog een half uur later wordt me een plaats aangeboden door iemand die in een andere coupe is gaan zitten. 1 Indiër die vlak bij me zit raakt in gesprek met me en even later praat ik ook met de andere Indiërs die vlakbij me zitten. Ik krijg weer van alles aangeboden en ik praat en luier wat tijdens deze 11-uur durende treinrit.

's Avonds gaat 1 van deze Indiërs in hetzelfde guesthouse als mij zitten en we eten samen met een vriend van hem in een restaurant. Ze moeten allebei morgen voor hun werk verder reizen, maar ze nodigen me uit om aankomend weekend samen met hen te besteden. Ze verlijven dan in een hotel in Rajkot (ook Gujarat).

Ik heb voor vanavond een bus besproken voor de reis naar Diu. Diu ligt in een voormalige Portugese kolonie, aan de kust. Het lijkt volgens mensen een beetje op Goa, alleen kleinschaliger. En er wordt wel bier geschonken, 30 rupees (50 eurocent) voor een grote Kingfisher (600 ml).

Groeten van Stefan. Vrolijk Pasen alvast, pasen wordt hier niet gevierd. Wel is het aanstaande vrijdag Holi, een hindoestaans feest waarbij met verf wordt gegooid.

Nog even een kort stukje met opvallendheden betreffende India, misschien heb ik iets al eerder verteld:

- Dat Indiërs nieuwsgierig zijn in westerlingen heb ik jullie al eerder verteld. Maar nu schiet me ineens iets binnen. In Gokarna zat ik alleen op het strand om de sunset te fotograferen. Er komt een 5-tal Indiërs bij me staan om te kijken wat ik doe, ik leg het uit. Ook vertel ik over mijn reis, omdat veel Indiërs niet weten waar Nepal en China liggen teken ik een plattegrond op het strand. Dat had ik beter niet kunnen doen, want ze denken zeker dat ik een zandsculptuur aan het bouwen ben. Toch ga ik door, ik teken de landen en trek met pijlen de route die ik wil doen. De sunset gaat door, maar daar valt weinig van te zien als op een moment zo'n 40 Indiërs om me heen staan en zitten. Nou ja zitten doen ze niet, ze zitten in die typische Aziatische houding. Met hun knieën gebogen, billen tegen hielen. Probeer thuis maar uit hoe lang je dat vol kan houden. Indiërs uren- misschien dagenlang. Daarnaast zie je veel Indiërs in Lotus- of yoga-houding zitten. Indiërs vinden het meestal reuze-interessant als je iets doet, of dat nu eten of lezen is. Ze moeten het van dichtbij bekijken.

- Als Indiërs je zien voorbijlopen en je willen aanspreken roepen ze meestal 'tsssss'. Een soort fluit-signaal. In het begin denk je dat is niet voor mij, zo roep je een hond maar niet en voorbijganger. Maar toch zie je het Indiërs het ook onderling gebruiken. Gewoon een andere cultuur, maar evenveel respect.

- Mannen en jongens zijn onderling lichamelijk een stuk intiemer in India. Dit zie je op straat en in het openbaar vervoer. Mannen die hand in hand lopen, armen om elkaar heen geslagen. Mannen die tegenover elkaar staan te praten, met allebei de handen elkaar vasthouden. Jongens die tegen elkaar aanliggen op een bank in de trein, etc. Het heeft niets te maken met homosexualiteit, gewoon andere normen en waarden.

- Indiërs hebben de gewoonte om met hun hoofd te knikkebollen. Het lijkt niet op knikken en niet op neeschudden, hun hoofd schommelt langzaam van rechts naar links namelijk. Dit is hun reactie op een gesprek, het heeft niet echt 1 bepaalde betekenis. Meestal is het OK, of 'ik begrijp je', of 'ja'. Af en toe zie je het ze ook doen tijdens het praten.

- Efficiëntie is aners in India. Ik weet dat Gregor nieuwe schoenen nodig had, er waren 4 mensen waarvan 2 potentiële kopers. Ik vroeg hoeveel mensen er hier werkten, 20 antwoorde 1 van de verkopers. Ook een restaurants zie je hordes obers, etc. In een bus 1 x gezien een chauffeur met 5 conducteurs.

- Ik heb vandaag 2 nieuwe verkeers-deelnemers gezien die gewoon door de hoofdstraat van Ahmedabad liepen. Kameel met kar erachter en olifant met 2 meter takken/bladeren erbovenop, met daarbovenop de berijder.

Dat India zo anders is, is ook de aantrekkingskracht van dit land. Een Ier legde me ooit het volgende uit. Als je uittekent hoe dit land werkt, dan kan het niet kloppen. Onmogelijk. Maar toch werkt het. Dat is de kracht van India met zijn bevolking, ik denk dat de meeste Indiërs zich kunnen redden onder de meest minimale (slechte) omstandigheden. Als je een Indiër op een onbewoond eiland zou zetten, zou 90% het overleven. Bij een westerling zou de overlevingskans veel lager liggen.