Groeten uit Delhi - UP

Dag allemaal,

De laatste e-mail kwam uit Kasol. De dag erna vertrok ik richting Tattapani, een klein plaatsje aan de Sutlej rivier met hot springs. Het ligt tussen Mandi en Shimla. Alleen die dag lukte het me niet om er te komen, ik moest overnachten in Karsog, een plaatsje dat niet in de Lonely Planet (reisgids) staat. Dat was best spannend, maar locals verzekerden me ervan dat er guesthouses aanwezig waren. Het laatste traject vanaf Mandi is op de kaart misschien niet meer dan 50 kilometer, maar we deden er 5 uur over. Het was dan ook een mooie route met duizenden bochten. Het nadeel was dat er ook veel mensen moesten staan in de bus vanwege de drukte. Focusen op de weg voor je om reisziekte te voorkomen was er niet bij. Bij de eerste stop werden er een paar emmers water door het gangpad gegooid, er had namelijk een local overgegeven in het gangpad. Na wat samosas, pakodas (groentehapjes) en chai konden we weer verder in een schone bus.

Uiteindelijk kwam ik rond half tien 's avonds aan in Karsog. De bus stopte voor een guesthouse, daar hoefde ik niet lang voor te zoeken. Het was gevestigd boven een kruidenier en had dezelfde eigenaar. Douche was er niet bij, maar de kamer was maar 1,30 in euro. Bij het restaurant naast het guesthousewas het druk dus ik ging er ook zitten. De kok/ober vertelde me dat hij het jammer vond maar het eten was op. Hij rende 1 voor 1 een naar de andere restaurants om te vragen of ze nog eten hadden. Ik denk dat hij zo zijn best deed voor me omdat hij in de veronderstelling was dat ik nog met de bus mee moest naar een volgende plaats. Uiteindelijk ging ik bij een ander restaurant eten en praatte daar met de eigenaar. In Karsog staan 300 woningen, 4 restaurants en 4 guesthouses. Het valt dus best mee met de grootte van dit dorp.

De volgende morgen wat rondgelopen door dit dorp en ik werd al snel door een student uitgenodigd om wat chai met hem te drinken. Wanneer ik de eerste bus wil nemen naar Tattapani wil iedereen me mee in de bus. Een chauffeur zegt dat hij over een uur vertrekt maar dat ik met hem mee moet gaan in zijn bus. Een andere conducteur helpt mee en zegt dat hij over 10 minuten vertrekt, met hem ga ik dus mee.

Tattapani is ook kleinschalig, er zijn wel meer foreigners hier. Ik kies een guesthouse met zijn eigen hot pools, 3 stuks gelegen net naast de rivier. 's Avonds eet ik met 2 Israelische meisjes van het guesthouse. Daarna probeer ik de hot pools uit, de ligging is mooi en je kunt de sterren bekijken.

De volgende dag vertrek ik naar Shimla, de hoofdplaats van de provincie Himachal Pradesh. Shimla wordt erg veel bezocht door Indische toeristen zelf. Delhi kan in de zomer 50 graden worden, Shimla (10 uur met de bus) is een mooi toevluchtsoord. Het ligt op 2200 m en op de top van een berg, een stuk koeler dus. Shimla doet erg europees aan, het was ook voor de regering in de tijd dat de engelsen de touwtjes hier in handen hadden de zomerlocatie. Er zijn wat kerken en huizen typische europese bouwstijl.

De dag erna vertrek ik naar Delhi, zo kan ik de dag erop (maandag) mijn visum aanvragen voor China. Ik heb gehoord dat het makkelijker kan in India dan in Nepal, dus vandaar. Ik heb niet heel veel tijd meer voor India, mijn visum verloopt na 14 juni en dan moet ik in Nepal zijn. Ik heb een 6 maanden visum voor India, maar ik had het al vroeg aangevraagd dus het was al 1,5 maand geldig voordat ik naar India vloog.

Als we met de bus de buitenwijken van Delhi inrijden is mijn eerst aanblik een visitekaartje van de dood. Er ligt een man met grijs haar in zijligging op het asfalt, onder zijn hoofd een grote plas bloed. Hij beweegt niet meer en er staat een groep mensen op afstand om hem heen. Ze tonen geen enkele moeite hem te helpen, hij wordt ook niet afgedekt met iets. Van een afstand lijkt het net of de groep het weer van de laatste dagen bespreekt, zo nonchalant staan ze erbij.

Ik stap uit bij het centrale busstation en het valt me mee met alle drukte. Ik ga lopend met backpack (want ik voel me suf na 10 uur in een bus) naar mijn guesthouse. Op de kaart lijkt het 2-3 kilometer, maar uiteindelijk doe ik er een uur over. Ik heb een guesthouse in het Tibetaanse kwartier op misschien 10 km van het centrum. Opvallend veel Tibetaanse restaurants en winkeltjes en weinig foreigners. De sfeer is zeer relaxed hier en er zijn weinig bedelaars.

De dag erop ga ik naar de chinese ambassade en ik moet de volgende dag terugkomen. Ze zijn 's middags wel geopend maar het aanvragen kan alleen 's ochtends gebeuren. De volgende dag ben ik er weer. Ik moet een formulier invullen en weet daarbij dat ik niet mag opnoemen dat ik naar Tibet ga. De chinese regering is niet blij als foreigners op hun eigen houtje (zonder tour) Tibet gaan verkennen. Misschien komen ze dan er achter hoe slecht de Tibetanen door de Chinezen worden behandeld?
Ik moet zeer uitgebreid uitleggen wat mijn beroep "fysiotherapeut" inhoudt en het is goed. Ik kan niet gewoon cash betalen, maar moet het geld overmaken op het rekeningnummer van de chinese ambassade. Het overschrijfbiljet heb ik nodig om vrjidag het visum op te kunnen halen.

Het was een hele reis om naar de chinese ambassade te gaan en terug, meestal had ik 4 verschillende bussen nodig om er te komen. 1 keer dachten mensen het te weten en lieten me per ongeluk tien kilometer voorbij de ambassade uitstappen. Dezelfde ochtend had ik een ongelukje in een andere bus. Deze bus nam de bocht iets te krap en ramde een auto van de zijkant. Een hoop gekraak maar ik merkte eigenlijk niets. Gelukkig was er alleen materiële schade (alleen bij de auto zover ik kon zien), maar de bus en de auto werden aan de zijkant gezet en de politie was al snel ter plaatse. Deze bus ging alleen niet meer verder. De meeste bussen in Delhi stoppen niet echt bij een halte maar gaan langzamer rijden zodat iedereen al rennend de bus kan in- en uitspringen. Meestal als ze zien dat ik als blanke de bus wil hebben houden ze wat in. Maar ik kan me ook 1 keer herinneren dat een bus nauwelijks vaart afnam. Het voelt raar om in volle sprint een bus in te rennen. Toch voel ik me veilig in de bus en het uitzicht is er beter dan vanuit een autoriksja (daar zit ik gebukt in). Je kunt ook een fiets-riksja nemen, maar die zijn meer voor afstanden tot 5 kilometer.

Bij elk rood stoplicht komen er verkopers van handdoeken/tasjes/tandeborstels en noem maar op langs de eerste rijen verkeer met hun artikelen. Ook komen de bedelaars en mismaakten, moeders met een klein kind op hun schouders voor wat geld. De meeste bedelaars zien er behoorlijk wat echter uit dan hun variant in Nederland. Met krukken/amputaties/verse wonden/hoofd en ledematen in het verband/groezelige, gescheurde kleren en de nodige huidziektes laten ze zien dat het straatleven in Delhi behoorlijk hard kan zijn. Als ze in India mensen nodig hebben voor een zombiefilm hoeven ze niet ver te zoeken en niet veel schmink te gebruiken.

Af en toe komen verkopers de bus in, houden een presentatie over hun verkoopwaar (in het hindi), verkopen wat en stappen bij de volgende halte er weer uit.

Delhi was in 2001 de meest vervuilde stad ter wereld, maar er is in 4 jaar heel veel gebeurd. Er is veel groen, weinig straatvuil en van smog is weinig te zien. Een digitaal bord geeft aan hoe de smog er voor staat, stikstofdioxide was laag, koolstofdioxide was gemiddeld. Het valt me eigenlijk best wel mee in Delhi, ik kan me er best vermaken.

Vrijdag, 3 dagen later dus, kon ik mijn visum weer ophalen. Tot die tijd had ik niet veel gedaan. Het is hier sinds dat ik hier ben elke dag nog 43 graden geweest en ik heb een griepje ontwikkeld. Maar nu gaat het gelukkig al weer een stuk beter. Vrijdag heb ik een taxi genomen om me naar de ambassade te laten rijden, die was opvallend goedkoop (3,50 euro voor retour). En ik hoefde niet eens af te dingen. Op de terugweg bleek waarom het zo goedkoop was, we zijn bij 3 verschillende souvenierwinkels gestopt. De chauffeur kreeg dan namelijk commissie of gratis benzine als hij mij naar binnen bracht of als ik er iets zou kopen. Ik begreep de situatie en zag er de humor wel van in. Ik heb niets gekocht, de meeste spullen waren te duur (de commissie van de chauffeur zit in de prijs verwerkt). Ik heb 5 minuten rondgekeken, wat gepraat met de mensen die er werken en toen was het goed.

Eigenlijk wou de chauffeur me nog naar meer shopping-centers brengen maar 3 vond ik eigenlijk al te veel. De 16-jarige zoon zit naast de chauffeur en wanneer we nog 1 km moeten rijden stapt de chauffeur uit de auto en gaat de zoon achter het stuur zitten. Gelukkig brengt hij me veilig thuis (hij heeft geen rijbewijs en is nog geen 18). Maar ja, hij wil later ook taxichauffeur worden heeft hij me gezegd.

De laatse dagen heb ik wat bezienswaardigheden bezocht. Daarnaast trek ik de laatste dagen op met Pascale, een zwitser. Zijn vriendinnetje is tibetaans en werkt bij de receptie van ons guesthouse. Morgen wil ik Delhi verlaten om naar Agra te gaan en daar de Taj Mahal te bekijken.

Groeten van Stefan.