Groeten uit Varanasi - UP
Door: Stefan
Blijf op de hoogte en volg Stefan Ruben
11 Juni 2005 | India, New Delhi
Hallo,
De laatste mail kwam uit Delhi. Ik ben daar nog wat langer gebleven, ik moest namelijk de datum van mijn vlucht veranderen. Een voorwaarde voor het aanvragen van het visum voor India was dat ik een bewijs had dat ik binnen een half jaar het land zou verlaten. Dat is tenminste gezegd bij de
organisatie waar ik mijn vliegticket had geboekt. Ik vlieg nu 16 december terug vanuit Singapore. Het heeft me een volle dag gekost om bij het juiste bureau uit te komen. Ik ben die dag bij 4 verschillende reisbureaus geweest. De eerste was meer een kantoor, de tweede deed geen zaken met Qatar Airways. Dat is best vreemd, want ik had het adres op internet gevonden. De derde zaak kon wel het ticket veranderen in de computer. Maar het had niet de
stickers om op de tickets te plakken om het officieel te maken. De vierde zaak gelukkig wel, het was niet meer dan een 2-manszaakje met 2 laptops en 2 bureaus. Maar ze waren net gestart deze maand.
Verder ben ik nog een dag met Pascal, de zwitser van het guesthouse op stap
geweest. We zijn naar Pharganj geweest, dit is het voornaamste backpackers-gebied. Het was wel smeriger dan het gebied waar wij zitten, maar wel veel leuke Indische stalletjes. Daarna naar Connaught Place, een grote rotonde met allemaal westerse winkels.
De dag erna met de bus naar Agra, dit ligt in de provincie Uttar Pradesh. Agra is bekend vanwege de Taj Mahal, het is voor velen de must-see-place van India. De Taj is in het verleden gebouwd om de vrouw van moslim-leider Akbar te eren. Haar graftombe en die van Akbar staan ook in de Taj zelf. Rond half zes sta ik de volgende ochtend op om zes uur bij de Taj te zijn. Het is rond
deze tijd nog lekker rustig want er zijn gedurende de dag ook veel Indische
toeristen die de Taj willen zien. De Taj is prachtig en gemaakt van marmer, op de buitenkant staan teksten die afkomstig zijn uit de Koran. Agra is evenals Varanasi een plek waar vele reizigers ziek worden. Er zijn restaurants in Agra die zelfs niet aan de laagste eisen voor hygiene voldoen, mij werd ook gezegd deze te mijden. Tevens zijn er prive-klinieken die je als westerse patient langer vasthouden in het ziekenhuis dan nodig is. Om zo meer geld aan je te verdienen. Maar ik dacht een fles water kan
geen kwaad, dat had ik beter niet kunnen doen.
Na de Taj ga ik naar het fort van Agra, maar het meest bijzondere is het uitzicht op de Taj vanaf hier. Een groot deel van het fort is gesloten wegens verbouwing. 's Middags komt een diaree opzetten die uiteindelijk zes dagen duurt. Blijkbaar hebben ze de waterfles gevuld met kraanwater en na wat geknutsel met lijm leek het net of de verzegeling (dop) nog niet verbroken was. Moeilijk als je dorst hebt en er geen betrouwbare adresjes zijn, want het is hier 44 graden.
2 dagen erna vertrek ik ondanks de diaree met de bus naar Lucknow. Hier is
eigenlijk niets te doen, gewoon een grote stad met veel vervuiling. Maar het was niet mogelijk om de trein Agra-Varanasi te boeken, deze was volgeboekt. Daarom bleef er geen andere keuze over dan een busreis van zo'n 20 uur, dit verdeeld over 2 dagen. Onderweg van het busstation naar het hotel blijft een fiets-riksja naast me rijden, hij maakt reclame voor een hotel waar hij
commissie krijgt. Zijn slogan luidt: "5 star hotel, AC, good hotel". Het is
hem zeker niet helemaal duidelijk dat iemand met een rugzak meestal niet in
5-sterren hotels wil slapen. Vlak voor het hotel kom ik nog een andere local tegen die ook weer een 'goed hotel' weet van zijn vriend. Hij zegt dat het goedkoopste hotel is van deze straat. Als ik hem zeg dat ik geen interesse heb wordt hij boos, scheldt hij me uit. Ik scheld terug in het engels.
Het hotel in Lucknow ligt aan 1 van de drukkere straten. Ik slaap op de derde etage maar kan zelfs met oordoppen in niet eerder slapen dan half drie 's nachts. Het geschreeuw en met name het geclaxoneer houden me uit mijn slaap. Half zes 's ochtends begint het feest weer, slapen die ik niet echt die nacht.
De dag erop per bus naar Varanasi. Uttar Pradesh is vrij vlak, vele rivieren lopen erdoorheen van de westzijde (himalaya) naar de oostkust. Er wordt veel landbouw bedreven en het is er redelijk bebouwd met steden. Varanasi ligt aan de rivier Ganges, 'Ganga' zeggen de indiers. Het is een van de meest heilige plaatsen van India. Vele doden worden gecremeerd aan de oevers van deze rivier.
De avond dat ik aankom ontmoet ik Anoep, een jongen uit Schiedam, zijn ouders zijn Hindoestaanse Surinamers. Hij is geboren in Nederland, maar spreekt een aardig woordje Hindi. We praten de hele avond, we zijn allebei rond dezelfde datum aangekomen in India en hebben veel dezelfde plaatsten
bezocht. De volgende morgen boeken we een boot-toer op de heilige rivier.
Verder met de boottocht, gisteravond werd ons verteld eerst gaan we stroomafwaarts en dat en dat krijgen we allemaal te zien. De praktijk is altijd anders in India, het eerste wat de bootjongen van zo'n 12 jaar vraagt is welke kant we op willen. Na zo'n 5 minuten liggen we nog ongeveer op de-zelfde hoogte in de rivier, dus we vragen of hij moe is. Hij kijkt ook wat slaperig uit zijn ogen en geeft toe dat hij vannacht moest werken van 11 tot 4 's nachts. 5 minuten later vragen we of hij niet wat meer 'full power' kan roeien.
Na een kwartier vraag ik of ik niet even mag roeien. De overige 3 kwartier roei ik terwijl de bootjongen op het achterdek slaapt en Anoep wat foto's schiet. Maar ik vermaak me eigenlijk wel tijdens het roeien, zoveel sport ik hier toch niet en het is nog vroeg. De tocht voert met name langs de 'ghats', waarvan er velen zijn in Varanasi. Een ander woord voor ghat weet ik niet. Het is een plaats waar trapjes leiden naar een meer/rivier, hier vindt dan het zwemmen of ritueel baden plaats. Mannen doen dat in hun ondergoed of in 'lungi' (soort rok). Vrouwen houden hun kleren (sari) aan tijdens het baden.
Na de boottour brengt Anoep me naar de 'burning ghats', hij is er al een paar dagen langer dan mij, hij kent intussen de bezienswaardigheden van Varanasi. Een burning ghat is een plek waar crematies plaatsvinden, dit net naast de rivier. Er zit een vaste volgorde in dit ritueel, dat je gewoon van dichtbij kunt aanschouwen. Foto's maken is natuurlijk niet toegestaan.
Allereerst komen een aantal dragers al zingend richting de Ganga lopen met een dood lichaam op een houten brancard. Bij de Ganga aangekomen wordt het lijk eerst gedrenkt in de rivier. Vervolgens wordt er gewacht tot er plaats is, er kunnen hier wel zo'n 10 crematies gelijktijdig plaatsvinden (op zo'n 30 vierkante meter). Als er alleen maar as van de vorige brand-stapel over is wordt de volgende stapel opgebouwd. Eerst grote houtstammen, vervol-gens wat kleinere takken, daarna het lijk (in een wit laken) en hier wordt dan wat hout bovenop gelegd. Het hout wordt allemaal zorgvuldig afgewogen, de hoeveelheid bepaalt de prijs van een crematie. Sommige arme families hebben maar weinig hout, de crematie duurt veel langer en niet alles verbrand. Resten worden geofferd aan de rivier. Er gaat wat familie om de dode staan, iemand in een wit gewaad mag het aansteken. Maar deze man loopt eerst met een bos stro (waarvan het uiteinde in brand staat) 7X om de dode heen, de familie volgt hem. De stapel wordt op verschillende plaatsen aangestoken. Tijdens het branden komen er af en toe 'helpers' met lange bamboestokken om het geheel te verdelen en meer in het vuur te leggen. Het zou je vak maar zijn!!! Verdere details zal ik jullie besparen.
Wat me opviel is dat er geen vrouwen zijn en dat er maar weinig familie/bekenden komen om de ceremonie te aanschouwen. Daarnaast is de stemming eerder vredig dan luguber.
's Avonds kijk ik met Anoel de Roland Garros finale Puerta - Nadal. We zijn blij dat de underdog wint.
De dag erna komt er een dokter me bezoeken in het guesthouse want bijna 5 dagen lang waterige diaree is niet meer normaal. Hij spreekt slecht engels, gelukkig vertaalt de eigenaar van het guesthouse. Na afloop krijg ik 4 verschillende medicijnen en hij zegt me verder dingen die ik eigenlijk al doe (geen spicy food of kraanwater, veel mineraalwater + ORS (suiker/zout-mengsel). Hij zegt dat het 2 dagen duurt en dan moet het langzaam beter gaan, en dat blijkt te kloppen. Sinds dag 3 ben ik ruim 2 dagen niet meer naar de WC geweest. Maar daarna ging het goed, ik kan alles weer eten en voel me topfit.
Anoep is vertrokken richting Mumbai, ik trek de laatste tijd veel op met Australier Hamish. Hij heeft leuke eetstalletjes gevonden, een goede voor chai, eentje voor de beste lassi, eentje voor de beste thali en een voor de beste samosa's. Ze gaat de hele dag langzaam voorbij terwijl we kijken naar wat hier op straat gebeurd. Varanasi is meer Indisch dan andere steden in het noorden, het heeft typische indische restaurants/winkeltjes, etc., zonder de overvloed aan westers-georienteerde winkels. We zijn op een avond bij een van de ghats gaan zitten om de zon te zien ondergaan. Vervelend daarbij was dat we om de 2 minuten gestoord worden door Indiers die altijd aardig beginnen maar uiteindelijk draait het bijna altijd uit op handel. Of ze laten direkt hun handelswaren zien en als je 1 X nee hebt gezegd gaan ze meestal gewoon door met hun verkoopverhaal. Hier een verzameling: geld wisselen, drugs, souveniers, postkaarten, chai, donatie voor een of andere tempel, of je een stip op je voorhoofd wilt (na afloop betalen), boottour, kleren laten aanmeten, etc.
Diezelfde avond zien we nog een 'puja', een ritueel met zang en dans. Er staan 5 podia waarop mannen (met onbloot bovenlichaam in lungi) ieder een vaas met vuur bewegen in bepaalde patronen. Na afloop worden tien-tallen blaadjes (met een waxinelichtje erop) in de ganges gelegd. Een mooi gezicht.
De eigenaar van het guesthouse vertelt dat Uttar Pradesh een gevaarlijke provincie is, er vinden veel ontvoeringen plaats. Dit met name van rijke mensen, toeristen zijn OK zegt hij. De regering adviseert dat alle mensen (die meer dan modaal verdienen) een wapen bij zich dragen. De eigenaar laat trots zijn wapen zien en legt het naast zich op de bank. Hij draagt het altijd bij zich als hij de straat opgaat.
De temperatuur is in Varanasi 46 graden, door de vele aircoolers en ventilatoren die worden gebruikt bij deze temperatuur valt de stroom vaak uit. Dit gebeurde zo'n 8 X per dag in Delhi, maar hier duren de stroomonderbrekingen soms bijna 8 uur. In het guesthouse gaan we dan over op de stroom van een accu, maar die is met een paar uur leeg. Wat je daarna krijgt is de volgende situatie: 10 seconden licht/ventilator aan, 5 seconden uit, en dat voor uren achtereen. Volgens mij hebben ze dezelfde techniek gebruikt in de oorlog om geheimen van gevangen te achterhalen.
Vanavond gaan we met een groepje mensen eten in het guesthouse, de eigenaar heeft beloofd een klein feestje te geven. Hij heeft bier gekocht, dit is eigenlijk verboden in Varanasi, het is namelijk een heilige plek. Het gezelschap is rijk gevarieerd: 1 Zuid-Koreaan, 1 Japanse, 1 Engelse, 1 Italiaan en dan Hamish (Aus) en ik.
Het volgende is zeer gedetaillleerd en lang daardoor, lees het op eigen
risico:
Er lopen veel Air-cleaners rond in dit deel van India. Je herkent ze aan het
wattenstaafje wat ze als een potlood achter hun oren dragen. Ze dragen ook
een koffertje bij zich met allerlei vloeistoffen en watten. Je oren laten
schoonmaken is pijnlijk heb ik gehoord en gezien terwijl ik dit live stond
te bekijken.
Er lopen mensen in India rond die in Nederland in hun jeugdjaren zeker een
operatie hadden gekregen. Mensen met een hazenlip bijvoorbeeld. Ik zag iemand in Udaipur, een Indiër die zo'n meter meer gezichtshuid had dan de bedoeling was; mond en wangen hingen zo'n 30 cm van zijn gezicht af naar beneden.
Vrouwen zijn de harde werkers in India: naast kinderen opvoeden, het huishouden zie je ze de hele dag dingen dragen. Dit meestal op een grote mand op hun hoofd: water/groenten/brandhout. Je ziet ook veel vrouwen bij wegwerkzaamheden.
Mijn voorkeur gaat uit naar de goverment-bus, de busdienst van de overheid. Dit in tegenstelling tot de bussen die door prive-bedrijfjes worden gerund. De governmentbus vertrekt meestal keurig op tijd, de privebus altijd te laat. Daarnaast moeten de chauffeurs die willen werken op een governmentbus een cursus doen, aan de andere kant kan iedereen op een privebus chauffeur worden. Wat wel het nadeel is dat de bus soms om de paar honderd meter
stopt, omdat je in principe overal in de langzaamste bus kunt instappen, gewoon je hand otsteken. Soms blijft de bus tergend langzaam rijden bij haltes, in de tussen-tijd wordt dan de bestemming omgeroepen. Soms doen we dit 5 minuten voor helemaal niemand. Vervolgens moet de chauffeur aardig door rijden om deze tijd weer in te halen. Hij krijgt anders op zijn kop van
zijn baas als hij te laat is, hij krijgt ook op zijn kop als hij te weinig
mensen mee heeft genomen. Dit maakt de situatie bijna onmogelijk, het is
nooit goed. 1 voordeel is dat de bus de koning is op de weg, trucks en kleinere voertuigen moeten voorrang aan hem verlenen.
Na de bus komen achtereenvolgens
trucks/taxi's/auto's/autoriksja's/fietsriksja's en als laatste voetgangers. Ik voel me altijd erg op me gemak in de governmentbus. In meer dan 9 van de 10 gevallen ben ik de enige foreigner. Maar als ik naar buiten ga om wat te eten/drinken wordt mijn plaats bezet gehouden en af en toe wordt me chai
aangeboden door de conducteur. Soms geven de chauffeur en conducteur me een
hand als ik de bus verlaat. Ze hebben veel respect voor mijn keuze. Ik voel me soms alsof ik een familie-uitje doe, de mensen om me heen lijken zo gelukkig met wat ze hebben.
De echte koning van India is de koe, die wordt namelijk als heilig gezien door de hindoes. Deze staat voor vruchtbaarheid en verzorging. Je komt ze overal tegen, in smalle straatjes, op de middenberm tussen 2 drukke verkeerswegen, op busstations. Naast koeien laten ze ook de stieren hier
gewoon met rust, deze kolossen maken af en toe agressieve geluiden/gebaren.
Het stadje Pamplona in Spanje staat bekend om een jaarlijks festival waarbij de stieren door de straten rennen. In India kom ik bijna wekelijks dolle koeien/stieren tegen die achter elkaar aanrennen als dollen door de smalle straten.
Er lopen soms mensen in India met een paraplu, niet zozeer tegen de regen.
Nee tegen de overmatige zonnestralen, daarnaast is blank zijn nog steeds het
ideaal en laat het zien dat je welvarend bent. Er zijn allerlei witmaak-cremes op de markt die in grote getalen worden verkocht.
Paan, oftewel de 'betelroot' kauwtabak is zeer populair onder de Indiers. Als je een Indier met een grote grijns ziet die zijn mond stijf dicht houdt en praat alsof hij geen tong heeft is het antwoord: paan. De paan die er uit ziet als een soort kleine nootjes wordt verkocht in flitsende kleine zakjes. Sommige voegen nog wat smeersel toe, soms wordt het geheel in een blad
gevoegd en zo genomen. Andere Indiers zie je wel eens tabaksblaadjes roken,
'pirri's'.
Sommige restaurants zijn wel erg basic: ik zat in een tentje waarbij het plafond bestond uit golfplaat, de wand uit houten planken, krantenpapier op de wanden deed dienst als behang. Soms ontdek je de vreemdste dingen in restaurants: soms slapen er honden of katten onder mijn tafel, een andere keer liepen er kippen door de keuken. En ik kan me 1 X herinneren dat een hond een aap achterna zat, hij kreeg hem niet te pakken trouwens.
Bedelaars, een moeilijk onderwerp, want bij elke toerist verwachten ze minstens iets. Ik geef ze eigenlijk nooit wat. De meeste locals zeggen ook als je hun geld geeft dit alleen hun bedelen aanwakkert (positieve
beloning). Als iemand invalide of ziek is, koop ik de laatste tijd wat kleins voor ze om op te eten. Als je ze geld geeft kopen ze er misschien drugs/alcohol voor.
Officieel moeten kinderen minstens tot hun 14e levensjaar op school zitten en mogen ze niet werken in die tijd. In de praktijk is er soms geen geld voor school en zie je soms kinderen van 8-14 jaar werken in restaurants of als schoonmaker. Kinderarbeid komt hier in grote getalen voor.
Dagelijks komen in de meeste grote steden mensen allerlei dingen ophalen
(o.a. oude flessen). Ze zingen al schreeuwend zo door de straten, je hoort
ze (in stille straatjes) al van honderd meter afstand aankomen.
Geluid moet altijd maximaal in India, buschauffeurs zijn allemaal doof
volgens mij want de motor maakt zo ongelofelijk veel lawaai. Daarnaast kom
je kleine muziekhandeltjes tegen waarbij de muziek zo hard staat dat het vervormt en dat naar mijn idee niemand ook maar 1 stap in die zaak wil zetten. Bij festivals moet het geluid altijd maximaal.
Indiers in een museum gedragen zich anders dan westerlingen, je hoort ze gillen, hard lachen, achter elkaar aan rennen. Dit gebeurt dan in een tempel/museum waar dan gelukkig een suppoost is met een fluitje om in te grijpen als het te luid wordt. Daarnaast spugen de mannen soms hun rode
'paan'-resten uit in een hoek van een fort/grot. Dat is de reden waarom paan
verboden is binnen het complex van de Taj Mahal.
Zowiezo gedragen (met name de mannelijke) Indiers zich anders dan de meeste
foreigners. Alles is hier mogelijk in het openbaar: neus peuteren, in je je
kruis krabben, boeren, winden, rochelen.
Je komt (als man zijnde) af en toe een openbaar urinoir tegen. Op 3 meter afstand ruik je het al meestal, er is geen afwatering of watercirculatie, dus de stank is niet te harden, het wordt niet schoongemaakt.
Indiers zie je op de meest vreemde plekken hazeslaapjes doen, op de straat,
op hun fietsriksja, in een autotunnel en noem maar op. Door die hazeslaapjes
is hier altijd activiteit buiten, het maakt niet uit om welke tijd je in de
grote stad buiten bent.
Als Indiers wachten doen ze dit meestal op hun hurken zittend, ze kunnen dit uren achtereen volhouden.
De was wordt hier gedaan met de hand, de was wordt in water voorgeweekt, dan
met zeep/waspoeder ingesmeerd. Vervolgens wordt hierop geslagen met iets wat
het meeste lijkt op een cricket-bat (slagknuppel). Met als gevolg dat de
knopen op je kledingstuk na 3 wasbeurten allemaal weg zijn en dat je kleding
ongelofelijk snel faal wordt. Daarnaast uitgespoeld in de rivier of in een
emmer en ten dorgen gelegd op de grond of aan een waslijn. Ik heb 1 X me was
uitbesteedt, ik deed het liever zelf daarnaast.
De nationale sport is cricket, wedstrijden duren soms 7-8 uur lang, dus niet echt interessant om te kijken. Daarnaast badminton, volleyball en hockey.
Meestal wordt door de familie gezocht voor de ideale partner voor een bruidegom. Het moet dan wel iemand zijn die en hindoe is en die tot dezelfde kaste behoort. De man heeft wel een beetje keuze en kan zijn ouders wel sturen. Maar de andere partij, de bruid, dient gewoon deze keuze te
respecteren. Als alles een beetje klikt mogen de 2 met elkaar praten en
kennismaken met de familie die tijdens dit gebeuren erbij blijft. Vervolgens
gaan ze naar een astroloog om te bepalen of dit een juiste keuze is. De
trouwerij is naast een bruiloft ook een afscheidsfeestje voor de bruid. Zij
gaat haar familie verlaten en de rest van haar leven wonen bij de familie
van haar man. Een 'joined family' is heilig in India. Mensen snappen het
niet goed als ik zeg dat ik op mezelf woon, zonder mijn ouders. Soms zie je
een grijze man in een hoekje van een winkel zitten, de familie blijft voor
altijd bij elkaar. Hij zit dan in de zaak van zijn zoon.
De love-marriage (trouwen uit liefde i.p.v. keuze van de ouders), de tegenhanger van de arranged-marriage is wel steeds populairder in de grote steden, Delhi en Mumbai.
Je ziet regelmatig saddhu's, dit zijn mannen die hun familie hebben
verlaten. Ze hebben als doel de heilige plekken van India te bezoeken,
daarnaast mediteren ze veel. Ze gaan rond met een metalen beker met wat
wierrook om wat rupees op te halen. Ze kleden zich bijzonder, meestal een
oranje/rode lange doek om zich, op blote voeten, met een lange metalen stok
(soms met 3-tand) en een kleine rugzak. Hun gezicht meestal besmeurd met
allerlei hindoe-tekens.
De afkoeling in de meeste hotels vindt plaats door middel van een
plafondventilator, duurdere kamers hebben air-conditioning. Ik heb 1 kamer
in Delhi gehad met een air-cooler, een soort goedkopere AC. Dit apparaat
moet elke dag gevuld worden met water en maakt net zoveel herrie als een
vliegtuigmotor. Er komt een vergelijkbare windsnelheid uit. Niet echt
comfortabel dus.
Dat was het.
Groeten en geniet van je leven, onthoudt het, elke dag is een feestje.....
De laatste mail kwam uit Delhi. Ik ben daar nog wat langer gebleven, ik moest namelijk de datum van mijn vlucht veranderen. Een voorwaarde voor het aanvragen van het visum voor India was dat ik een bewijs had dat ik binnen een half jaar het land zou verlaten. Dat is tenminste gezegd bij de
organisatie waar ik mijn vliegticket had geboekt. Ik vlieg nu 16 december terug vanuit Singapore. Het heeft me een volle dag gekost om bij het juiste bureau uit te komen. Ik ben die dag bij 4 verschillende reisbureaus geweest. De eerste was meer een kantoor, de tweede deed geen zaken met Qatar Airways. Dat is best vreemd, want ik had het adres op internet gevonden. De derde zaak kon wel het ticket veranderen in de computer. Maar het had niet de
stickers om op de tickets te plakken om het officieel te maken. De vierde zaak gelukkig wel, het was niet meer dan een 2-manszaakje met 2 laptops en 2 bureaus. Maar ze waren net gestart deze maand.
Verder ben ik nog een dag met Pascal, de zwitser van het guesthouse op stap
geweest. We zijn naar Pharganj geweest, dit is het voornaamste backpackers-gebied. Het was wel smeriger dan het gebied waar wij zitten, maar wel veel leuke Indische stalletjes. Daarna naar Connaught Place, een grote rotonde met allemaal westerse winkels.
De dag erna met de bus naar Agra, dit ligt in de provincie Uttar Pradesh. Agra is bekend vanwege de Taj Mahal, het is voor velen de must-see-place van India. De Taj is in het verleden gebouwd om de vrouw van moslim-leider Akbar te eren. Haar graftombe en die van Akbar staan ook in de Taj zelf. Rond half zes sta ik de volgende ochtend op om zes uur bij de Taj te zijn. Het is rond
deze tijd nog lekker rustig want er zijn gedurende de dag ook veel Indische
toeristen die de Taj willen zien. De Taj is prachtig en gemaakt van marmer, op de buitenkant staan teksten die afkomstig zijn uit de Koran. Agra is evenals Varanasi een plek waar vele reizigers ziek worden. Er zijn restaurants in Agra die zelfs niet aan de laagste eisen voor hygiene voldoen, mij werd ook gezegd deze te mijden. Tevens zijn er prive-klinieken die je als westerse patient langer vasthouden in het ziekenhuis dan nodig is. Om zo meer geld aan je te verdienen. Maar ik dacht een fles water kan
geen kwaad, dat had ik beter niet kunnen doen.
Na de Taj ga ik naar het fort van Agra, maar het meest bijzondere is het uitzicht op de Taj vanaf hier. Een groot deel van het fort is gesloten wegens verbouwing. 's Middags komt een diaree opzetten die uiteindelijk zes dagen duurt. Blijkbaar hebben ze de waterfles gevuld met kraanwater en na wat geknutsel met lijm leek het net of de verzegeling (dop) nog niet verbroken was. Moeilijk als je dorst hebt en er geen betrouwbare adresjes zijn, want het is hier 44 graden.
2 dagen erna vertrek ik ondanks de diaree met de bus naar Lucknow. Hier is
eigenlijk niets te doen, gewoon een grote stad met veel vervuiling. Maar het was niet mogelijk om de trein Agra-Varanasi te boeken, deze was volgeboekt. Daarom bleef er geen andere keuze over dan een busreis van zo'n 20 uur, dit verdeeld over 2 dagen. Onderweg van het busstation naar het hotel blijft een fiets-riksja naast me rijden, hij maakt reclame voor een hotel waar hij
commissie krijgt. Zijn slogan luidt: "5 star hotel, AC, good hotel". Het is
hem zeker niet helemaal duidelijk dat iemand met een rugzak meestal niet in
5-sterren hotels wil slapen. Vlak voor het hotel kom ik nog een andere local tegen die ook weer een 'goed hotel' weet van zijn vriend. Hij zegt dat het goedkoopste hotel is van deze straat. Als ik hem zeg dat ik geen interesse heb wordt hij boos, scheldt hij me uit. Ik scheld terug in het engels.
Het hotel in Lucknow ligt aan 1 van de drukkere straten. Ik slaap op de derde etage maar kan zelfs met oordoppen in niet eerder slapen dan half drie 's nachts. Het geschreeuw en met name het geclaxoneer houden me uit mijn slaap. Half zes 's ochtends begint het feest weer, slapen die ik niet echt die nacht.
De dag erop per bus naar Varanasi. Uttar Pradesh is vrij vlak, vele rivieren lopen erdoorheen van de westzijde (himalaya) naar de oostkust. Er wordt veel landbouw bedreven en het is er redelijk bebouwd met steden. Varanasi ligt aan de rivier Ganges, 'Ganga' zeggen de indiers. Het is een van de meest heilige plaatsen van India. Vele doden worden gecremeerd aan de oevers van deze rivier.
De avond dat ik aankom ontmoet ik Anoep, een jongen uit Schiedam, zijn ouders zijn Hindoestaanse Surinamers. Hij is geboren in Nederland, maar spreekt een aardig woordje Hindi. We praten de hele avond, we zijn allebei rond dezelfde datum aangekomen in India en hebben veel dezelfde plaatsten
bezocht. De volgende morgen boeken we een boot-toer op de heilige rivier.
Verder met de boottocht, gisteravond werd ons verteld eerst gaan we stroomafwaarts en dat en dat krijgen we allemaal te zien. De praktijk is altijd anders in India, het eerste wat de bootjongen van zo'n 12 jaar vraagt is welke kant we op willen. Na zo'n 5 minuten liggen we nog ongeveer op de-zelfde hoogte in de rivier, dus we vragen of hij moe is. Hij kijkt ook wat slaperig uit zijn ogen en geeft toe dat hij vannacht moest werken van 11 tot 4 's nachts. 5 minuten later vragen we of hij niet wat meer 'full power' kan roeien.
Na een kwartier vraag ik of ik niet even mag roeien. De overige 3 kwartier roei ik terwijl de bootjongen op het achterdek slaapt en Anoep wat foto's schiet. Maar ik vermaak me eigenlijk wel tijdens het roeien, zoveel sport ik hier toch niet en het is nog vroeg. De tocht voert met name langs de 'ghats', waarvan er velen zijn in Varanasi. Een ander woord voor ghat weet ik niet. Het is een plaats waar trapjes leiden naar een meer/rivier, hier vindt dan het zwemmen of ritueel baden plaats. Mannen doen dat in hun ondergoed of in 'lungi' (soort rok). Vrouwen houden hun kleren (sari) aan tijdens het baden.
Na de boottour brengt Anoep me naar de 'burning ghats', hij is er al een paar dagen langer dan mij, hij kent intussen de bezienswaardigheden van Varanasi. Een burning ghat is een plek waar crematies plaatsvinden, dit net naast de rivier. Er zit een vaste volgorde in dit ritueel, dat je gewoon van dichtbij kunt aanschouwen. Foto's maken is natuurlijk niet toegestaan.
Allereerst komen een aantal dragers al zingend richting de Ganga lopen met een dood lichaam op een houten brancard. Bij de Ganga aangekomen wordt het lijk eerst gedrenkt in de rivier. Vervolgens wordt er gewacht tot er plaats is, er kunnen hier wel zo'n 10 crematies gelijktijdig plaatsvinden (op zo'n 30 vierkante meter). Als er alleen maar as van de vorige brand-stapel over is wordt de volgende stapel opgebouwd. Eerst grote houtstammen, vervol-gens wat kleinere takken, daarna het lijk (in een wit laken) en hier wordt dan wat hout bovenop gelegd. Het hout wordt allemaal zorgvuldig afgewogen, de hoeveelheid bepaalt de prijs van een crematie. Sommige arme families hebben maar weinig hout, de crematie duurt veel langer en niet alles verbrand. Resten worden geofferd aan de rivier. Er gaat wat familie om de dode staan, iemand in een wit gewaad mag het aansteken. Maar deze man loopt eerst met een bos stro (waarvan het uiteinde in brand staat) 7X om de dode heen, de familie volgt hem. De stapel wordt op verschillende plaatsen aangestoken. Tijdens het branden komen er af en toe 'helpers' met lange bamboestokken om het geheel te verdelen en meer in het vuur te leggen. Het zou je vak maar zijn!!! Verdere details zal ik jullie besparen.
Wat me opviel is dat er geen vrouwen zijn en dat er maar weinig familie/bekenden komen om de ceremonie te aanschouwen. Daarnaast is de stemming eerder vredig dan luguber.
's Avonds kijk ik met Anoel de Roland Garros finale Puerta - Nadal. We zijn blij dat de underdog wint.
De dag erna komt er een dokter me bezoeken in het guesthouse want bijna 5 dagen lang waterige diaree is niet meer normaal. Hij spreekt slecht engels, gelukkig vertaalt de eigenaar van het guesthouse. Na afloop krijg ik 4 verschillende medicijnen en hij zegt me verder dingen die ik eigenlijk al doe (geen spicy food of kraanwater, veel mineraalwater + ORS (suiker/zout-mengsel). Hij zegt dat het 2 dagen duurt en dan moet het langzaam beter gaan, en dat blijkt te kloppen. Sinds dag 3 ben ik ruim 2 dagen niet meer naar de WC geweest. Maar daarna ging het goed, ik kan alles weer eten en voel me topfit.
Anoep is vertrokken richting Mumbai, ik trek de laatste tijd veel op met Australier Hamish. Hij heeft leuke eetstalletjes gevonden, een goede voor chai, eentje voor de beste lassi, eentje voor de beste thali en een voor de beste samosa's. Ze gaat de hele dag langzaam voorbij terwijl we kijken naar wat hier op straat gebeurd. Varanasi is meer Indisch dan andere steden in het noorden, het heeft typische indische restaurants/winkeltjes, etc., zonder de overvloed aan westers-georienteerde winkels. We zijn op een avond bij een van de ghats gaan zitten om de zon te zien ondergaan. Vervelend daarbij was dat we om de 2 minuten gestoord worden door Indiers die altijd aardig beginnen maar uiteindelijk draait het bijna altijd uit op handel. Of ze laten direkt hun handelswaren zien en als je 1 X nee hebt gezegd gaan ze meestal gewoon door met hun verkoopverhaal. Hier een verzameling: geld wisselen, drugs, souveniers, postkaarten, chai, donatie voor een of andere tempel, of je een stip op je voorhoofd wilt (na afloop betalen), boottour, kleren laten aanmeten, etc.
Diezelfde avond zien we nog een 'puja', een ritueel met zang en dans. Er staan 5 podia waarop mannen (met onbloot bovenlichaam in lungi) ieder een vaas met vuur bewegen in bepaalde patronen. Na afloop worden tien-tallen blaadjes (met een waxinelichtje erop) in de ganges gelegd. Een mooi gezicht.
De eigenaar van het guesthouse vertelt dat Uttar Pradesh een gevaarlijke provincie is, er vinden veel ontvoeringen plaats. Dit met name van rijke mensen, toeristen zijn OK zegt hij. De regering adviseert dat alle mensen (die meer dan modaal verdienen) een wapen bij zich dragen. De eigenaar laat trots zijn wapen zien en legt het naast zich op de bank. Hij draagt het altijd bij zich als hij de straat opgaat.
De temperatuur is in Varanasi 46 graden, door de vele aircoolers en ventilatoren die worden gebruikt bij deze temperatuur valt de stroom vaak uit. Dit gebeurde zo'n 8 X per dag in Delhi, maar hier duren de stroomonderbrekingen soms bijna 8 uur. In het guesthouse gaan we dan over op de stroom van een accu, maar die is met een paar uur leeg. Wat je daarna krijgt is de volgende situatie: 10 seconden licht/ventilator aan, 5 seconden uit, en dat voor uren achtereen. Volgens mij hebben ze dezelfde techniek gebruikt in de oorlog om geheimen van gevangen te achterhalen.
Vanavond gaan we met een groepje mensen eten in het guesthouse, de eigenaar heeft beloofd een klein feestje te geven. Hij heeft bier gekocht, dit is eigenlijk verboden in Varanasi, het is namelijk een heilige plek. Het gezelschap is rijk gevarieerd: 1 Zuid-Koreaan, 1 Japanse, 1 Engelse, 1 Italiaan en dan Hamish (Aus) en ik.
Het volgende is zeer gedetaillleerd en lang daardoor, lees het op eigen
risico:
Er lopen veel Air-cleaners rond in dit deel van India. Je herkent ze aan het
wattenstaafje wat ze als een potlood achter hun oren dragen. Ze dragen ook
een koffertje bij zich met allerlei vloeistoffen en watten. Je oren laten
schoonmaken is pijnlijk heb ik gehoord en gezien terwijl ik dit live stond
te bekijken.
Er lopen mensen in India rond die in Nederland in hun jeugdjaren zeker een
operatie hadden gekregen. Mensen met een hazenlip bijvoorbeeld. Ik zag iemand in Udaipur, een Indiër die zo'n meter meer gezichtshuid had dan de bedoeling was; mond en wangen hingen zo'n 30 cm van zijn gezicht af naar beneden.
Vrouwen zijn de harde werkers in India: naast kinderen opvoeden, het huishouden zie je ze de hele dag dingen dragen. Dit meestal op een grote mand op hun hoofd: water/groenten/brandhout. Je ziet ook veel vrouwen bij wegwerkzaamheden.
Mijn voorkeur gaat uit naar de goverment-bus, de busdienst van de overheid. Dit in tegenstelling tot de bussen die door prive-bedrijfjes worden gerund. De governmentbus vertrekt meestal keurig op tijd, de privebus altijd te laat. Daarnaast moeten de chauffeurs die willen werken op een governmentbus een cursus doen, aan de andere kant kan iedereen op een privebus chauffeur worden. Wat wel het nadeel is dat de bus soms om de paar honderd meter
stopt, omdat je in principe overal in de langzaamste bus kunt instappen, gewoon je hand otsteken. Soms blijft de bus tergend langzaam rijden bij haltes, in de tussen-tijd wordt dan de bestemming omgeroepen. Soms doen we dit 5 minuten voor helemaal niemand. Vervolgens moet de chauffeur aardig door rijden om deze tijd weer in te halen. Hij krijgt anders op zijn kop van
zijn baas als hij te laat is, hij krijgt ook op zijn kop als hij te weinig
mensen mee heeft genomen. Dit maakt de situatie bijna onmogelijk, het is
nooit goed. 1 voordeel is dat de bus de koning is op de weg, trucks en kleinere voertuigen moeten voorrang aan hem verlenen.
Na de bus komen achtereenvolgens
trucks/taxi's/auto's/autoriksja's/fietsriksja's en als laatste voetgangers. Ik voel me altijd erg op me gemak in de governmentbus. In meer dan 9 van de 10 gevallen ben ik de enige foreigner. Maar als ik naar buiten ga om wat te eten/drinken wordt mijn plaats bezet gehouden en af en toe wordt me chai
aangeboden door de conducteur. Soms geven de chauffeur en conducteur me een
hand als ik de bus verlaat. Ze hebben veel respect voor mijn keuze. Ik voel me soms alsof ik een familie-uitje doe, de mensen om me heen lijken zo gelukkig met wat ze hebben.
De echte koning van India is de koe, die wordt namelijk als heilig gezien door de hindoes. Deze staat voor vruchtbaarheid en verzorging. Je komt ze overal tegen, in smalle straatjes, op de middenberm tussen 2 drukke verkeerswegen, op busstations. Naast koeien laten ze ook de stieren hier
gewoon met rust, deze kolossen maken af en toe agressieve geluiden/gebaren.
Het stadje Pamplona in Spanje staat bekend om een jaarlijks festival waarbij de stieren door de straten rennen. In India kom ik bijna wekelijks dolle koeien/stieren tegen die achter elkaar aanrennen als dollen door de smalle straten.
Er lopen soms mensen in India met een paraplu, niet zozeer tegen de regen.
Nee tegen de overmatige zonnestralen, daarnaast is blank zijn nog steeds het
ideaal en laat het zien dat je welvarend bent. Er zijn allerlei witmaak-cremes op de markt die in grote getalen worden verkocht.
Paan, oftewel de 'betelroot' kauwtabak is zeer populair onder de Indiers. Als je een Indier met een grote grijns ziet die zijn mond stijf dicht houdt en praat alsof hij geen tong heeft is het antwoord: paan. De paan die er uit ziet als een soort kleine nootjes wordt verkocht in flitsende kleine zakjes. Sommige voegen nog wat smeersel toe, soms wordt het geheel in een blad
gevoegd en zo genomen. Andere Indiers zie je wel eens tabaksblaadjes roken,
'pirri's'.
Sommige restaurants zijn wel erg basic: ik zat in een tentje waarbij het plafond bestond uit golfplaat, de wand uit houten planken, krantenpapier op de wanden deed dienst als behang. Soms ontdek je de vreemdste dingen in restaurants: soms slapen er honden of katten onder mijn tafel, een andere keer liepen er kippen door de keuken. En ik kan me 1 X herinneren dat een hond een aap achterna zat, hij kreeg hem niet te pakken trouwens.
Bedelaars, een moeilijk onderwerp, want bij elke toerist verwachten ze minstens iets. Ik geef ze eigenlijk nooit wat. De meeste locals zeggen ook als je hun geld geeft dit alleen hun bedelen aanwakkert (positieve
beloning). Als iemand invalide of ziek is, koop ik de laatste tijd wat kleins voor ze om op te eten. Als je ze geld geeft kopen ze er misschien drugs/alcohol voor.
Officieel moeten kinderen minstens tot hun 14e levensjaar op school zitten en mogen ze niet werken in die tijd. In de praktijk is er soms geen geld voor school en zie je soms kinderen van 8-14 jaar werken in restaurants of als schoonmaker. Kinderarbeid komt hier in grote getalen voor.
Dagelijks komen in de meeste grote steden mensen allerlei dingen ophalen
(o.a. oude flessen). Ze zingen al schreeuwend zo door de straten, je hoort
ze (in stille straatjes) al van honderd meter afstand aankomen.
Geluid moet altijd maximaal in India, buschauffeurs zijn allemaal doof
volgens mij want de motor maakt zo ongelofelijk veel lawaai. Daarnaast kom
je kleine muziekhandeltjes tegen waarbij de muziek zo hard staat dat het vervormt en dat naar mijn idee niemand ook maar 1 stap in die zaak wil zetten. Bij festivals moet het geluid altijd maximaal.
Indiers in een museum gedragen zich anders dan westerlingen, je hoort ze gillen, hard lachen, achter elkaar aan rennen. Dit gebeurt dan in een tempel/museum waar dan gelukkig een suppoost is met een fluitje om in te grijpen als het te luid wordt. Daarnaast spugen de mannen soms hun rode
'paan'-resten uit in een hoek van een fort/grot. Dat is de reden waarom paan
verboden is binnen het complex van de Taj Mahal.
Zowiezo gedragen (met name de mannelijke) Indiers zich anders dan de meeste
foreigners. Alles is hier mogelijk in het openbaar: neus peuteren, in je je
kruis krabben, boeren, winden, rochelen.
Je komt (als man zijnde) af en toe een openbaar urinoir tegen. Op 3 meter afstand ruik je het al meestal, er is geen afwatering of watercirculatie, dus de stank is niet te harden, het wordt niet schoongemaakt.
Indiers zie je op de meest vreemde plekken hazeslaapjes doen, op de straat,
op hun fietsriksja, in een autotunnel en noem maar op. Door die hazeslaapjes
is hier altijd activiteit buiten, het maakt niet uit om welke tijd je in de
grote stad buiten bent.
Als Indiers wachten doen ze dit meestal op hun hurken zittend, ze kunnen dit uren achtereen volhouden.
De was wordt hier gedaan met de hand, de was wordt in water voorgeweekt, dan
met zeep/waspoeder ingesmeerd. Vervolgens wordt hierop geslagen met iets wat
het meeste lijkt op een cricket-bat (slagknuppel). Met als gevolg dat de
knopen op je kledingstuk na 3 wasbeurten allemaal weg zijn en dat je kleding
ongelofelijk snel faal wordt. Daarnaast uitgespoeld in de rivier of in een
emmer en ten dorgen gelegd op de grond of aan een waslijn. Ik heb 1 X me was
uitbesteedt, ik deed het liever zelf daarnaast.
De nationale sport is cricket, wedstrijden duren soms 7-8 uur lang, dus niet echt interessant om te kijken. Daarnaast badminton, volleyball en hockey.
Meestal wordt door de familie gezocht voor de ideale partner voor een bruidegom. Het moet dan wel iemand zijn die en hindoe is en die tot dezelfde kaste behoort. De man heeft wel een beetje keuze en kan zijn ouders wel sturen. Maar de andere partij, de bruid, dient gewoon deze keuze te
respecteren. Als alles een beetje klikt mogen de 2 met elkaar praten en
kennismaken met de familie die tijdens dit gebeuren erbij blijft. Vervolgens
gaan ze naar een astroloog om te bepalen of dit een juiste keuze is. De
trouwerij is naast een bruiloft ook een afscheidsfeestje voor de bruid. Zij
gaat haar familie verlaten en de rest van haar leven wonen bij de familie
van haar man. Een 'joined family' is heilig in India. Mensen snappen het
niet goed als ik zeg dat ik op mezelf woon, zonder mijn ouders. Soms zie je
een grijze man in een hoekje van een winkel zitten, de familie blijft voor
altijd bij elkaar. Hij zit dan in de zaak van zijn zoon.
De love-marriage (trouwen uit liefde i.p.v. keuze van de ouders), de tegenhanger van de arranged-marriage is wel steeds populairder in de grote steden, Delhi en Mumbai.
Je ziet regelmatig saddhu's, dit zijn mannen die hun familie hebben
verlaten. Ze hebben als doel de heilige plekken van India te bezoeken,
daarnaast mediteren ze veel. Ze gaan rond met een metalen beker met wat
wierrook om wat rupees op te halen. Ze kleden zich bijzonder, meestal een
oranje/rode lange doek om zich, op blote voeten, met een lange metalen stok
(soms met 3-tand) en een kleine rugzak. Hun gezicht meestal besmeurd met
allerlei hindoe-tekens.
De afkoeling in de meeste hotels vindt plaats door middel van een
plafondventilator, duurdere kamers hebben air-conditioning. Ik heb 1 kamer
in Delhi gehad met een air-cooler, een soort goedkopere AC. Dit apparaat
moet elke dag gevuld worden met water en maakt net zoveel herrie als een
vliegtuigmotor. Er komt een vergelijkbare windsnelheid uit. Niet echt
comfortabel dus.
Dat was het.
Groeten en geniet van je leven, onthoudt het, elke dag is een feestje.....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
