Groeten uit Pokhara - Nepal
Door: Stefan
Blijf op de hoogte en volg Stefan Ruben
18 Juni 2005 | Nepal, Pokhara
Hoi allemaal!
De laatste keer dat ik jullie mailde zat ik nog in India (Varanasi). De volgende morgen nam ik de bus naar de grens met Nepal, de plaats Sunauli.
De eigenaar van het guesthouse (Varanasi) had me aangeraden om met de tourist-bus naar Nepal te gaan. Waarschijnlijk was het grootste voordeel hiervan dat hij de commissie hiervan zoi krijgen. De tocht zou 2 dagen duren met 1 overnachting in Sunauli. Er kleefden verschillende nadelen aan de tourist-bus optie. Vanwege de commissie is deze tocht duurder. Ten tweede
heb je geen keuze voor de accomodatie zelf aan de grens, je kan bij wijze
van spreke in het meest onaangename guesthouse worden gestopt. Ten derde kon
de travel-agency niet genoeg mensen krijgen voor de tour. Dus in plaats van een bus werden alle backpackers dan maar in een jeep gepropt. Ik weet dat dat met mijn lichaamslengte geen prettige ervaring zal zijn. Ten vierde was er maar weinig animo, dus de tour is al twee keer uitgesteld.
Dan maar tussen de locals dus, de busrit duurde zo'n 9 uur. Toen ik bij het
busstation aankwam vroeg ik bij het loket welke bus naar Sunauli zou gaan. De man achter het loket gebaarde dat ik naar binnen moest komen. Ik vroeg wat hij bedoelde maar vanwege zijn matige engels kon hij dat niet uitleggen. 20 minuten later gebaarde hij dat mijn bus gearriveerd was en dat ik er snel heen moest gaan. De juiste bus was gearriveerd maar het duurde nog 40 minuten voordat we wegreden, het haasten was dus voor niets. Onderweg naar
de grens werd de bus steeds leger, ik vroeg me af of er nog iemand naar Nepal ging die dag.
De grens tussen India en Nepal bij Sunauli is zeer makkelijk te passeren. Indiërs en Nepali hebben ook geen visum nodig om de grens over te gaan. Het plaatsje Sunauli ligt aan beide kanten van de grens trouwens. Alleen voertuigen worden gecontroleerd, voetgangers dus niet. Maar ik weet dat ik later zonder visumstempel in de problemen kom. Dus eerst bij de douane van India om een stempel in mijn paspoort te krijgen dat ik officieel het land
heb verlaten. Vervolgens, zo'n 100 m na de grensboog die het begin van Nepal
aangeeft naar de Nepali douane. Dit kantoortje ligt zo'n 50 meter van de
hoofdweg af, je zou er dus zo voorbij kunnen lopen als je niet oplet. Hier
een visum voor Nepal aangevraagd, gelukkig duurde dit maar 10 minuten. 2 Formulieren invullen, pasfoto en 30 US dollars betalen en ik heb er weer een mooie sticker bij in mijn paspoort. Dit visum is geldig voor 60 dagen.
Ik overnacht in Sunauli aan de Nepali kant, het omrekenen van Indian rupees naar Nepali rupees gaat vrij makkelijk. 160 Nepali rupees = 100 Indian rupees en 85 Nepali rupees komt overeen met 1 euro.
Grensplaatsjes zijn nooit bijzonder. Tijdens het eten in het hotelrestaurant
kijk ik naar de lange file voertuigen die zich voor de grensboog verzamelt heeft.
Nepal, ik heb lang getwijfeld of ik er wel of niet heen zou gaan. Even een kort geschiedenislesje. Sinds 1991 er is sprake van een democratie in Nepal. Voor '91 was alles nog koek en ei in Nepal. In 1996 hadden de maoisten (leden van de communistenpartij) hun buik vol van de corruptie in deze zogenaamde democratie. Sindsdien is het er eigenlijk niet beter op geworden. Er is veel strijd geweest (en nog steeds in vlagen), tussen de troepen
gesteund door de regering en die van de maoisten. Op 1 juni 2001 was Nepal
overal ter wereld in het nieuws. De kroonprins schoot de koning, koningin en
8 andere leden van het koningshuis neer, daarna zichzelf 'schijnt'. De nieuwe koning werd Gyanendra, in februari 2005 stuurde hij de gehele regering naar huis en sindsdien bestuurt hij zelf het land. Dit was een periode van veel onrust, er was geen telefoon-, email-verkeer mogelijk met
het buitenland. Daarnaast waren de grenzen gesloten met de buurlanden en er waren veel stakingen. De stakingen hadden betrekking op het verkeer (blokkades). Daarnaast werd het soms niet getolereerd dat winkels openden. Alle locals gingen dan hamsteren om zoveel mogelijk voedsel in te slaan.
De laatste tijd gaat het beter, er zijn minder stakingen/blokkades. Daarnaast is de grens dagelijks geopend en e-mailen telefoneren is weer mogelijk. Maar er zijn nog wel confrontaties tussen de maoisten en de strijdtroepen aan de zijde van de koning. Toeristen vormen geen gevaar
verklaren beide zijden. Maandag 6 juni was een tragische dag. Een bus met ruim 100 passagiers reed over een landmijn, bijna 40 doden (geen toeristen). De maoisten lieten deze bus bewust exploderen. Er reisden namelijk ook 12 soldaten mee. De maoisten hadden van tevoren al laten weten dat ze de locals met rust lieten. Maar als er soldaten met het openbaar vervoer gaan reizen kunnen ze de veiligheid van de burgers niet garanderen. De maoisten hadden
na afloop verklaard dat zoiets niet nog een keer zou gebeuren.
Ik heb toch maar besloten naar Nepal te gaan. Ik heb met veel mensen gepraat, ook met backpackers die er net vandaan kwamen. En die hadden eigenlijk niet of nauwelijk iets gemerkt.
De volgende morgen in Sunauli neem ik meteen de bus naar Pokhara, 1 van de
grote steden in het centrum van Nepal. Na 1 minuut komen we al bij de eerste
controle-post van de politie. Mannen in legeruniform en gewapend met geweer
komen de bus in. Ze controleren de passagiers en hun baggage. Ze klimmen
zelfs op het dak om daar de bagage te checken. Ik word met rust gelaten.
Het enige wat in beslag wordt genomen is een literlfes whiskey en een tijdschrift. Het tijdschrift wordt met veel uiterlijk vertoon uit het raam geslingerd. De whiskey is volgens mij voor de mentale ondersteuning van deze manschappen. De sfeer onder de locals (ik ben de enige foreigner) is vrij ontspannen. Maar als er wat dingen in beslag worden genomen wordt het wat grimmiger..
Na 10 minuten oponthoud gaan we verder. We komen tijdens deze tocht van zo'n
11 uur 4 checkposten tegen. Dit houdt in: mannen uit de bus, die moeten zich
laten registreren bij het checkpost. De handbagage wordt ook gecontroleerd.
De vrouwen en kinderen mogen in de bus blijven en de bus rijdt een paar 100
meter verder. Ik zie er blijkbaar niet uit als een Maoist, want ik mag deze
procedure overslaan.
Tijdens de busrit klimmen de jonge conducteurs steeds vanuit de bus via de
deur naar het dak van de bus (langs de buitenkant van de bus dus). Dit terwijl we een bochtige bergrit maken. Het zijn net kleine aapjes.
Als ik aankom in Pokhara staat al een legertje mannen op me te wachten op het busstation. Ik probeer te praten met 1 van de conducteurs. Hij wil weten welke tas van mij is, dan kan hij het aangeven vanaf het dak. Dat praten valt niet mee want onze conversatie wordt overstemd door die mannen die van alles van me willen (guesthouse, taxi en noem maar op). Om het communiceren
nog moeilijker te maken tikken ze me op de schouders en trekken aan mijn shirt. Nadat ik ze heb uitgescholden zijn ze eindelijk rustig. Ze leggen me uit 'low season, maoist problems, so no tourists'. Ik krijg eigenlijk spijt van mijn opmerking. Ik wandel met backpack vanaf het busstation naar Phewa Lake, de plaats waar de meeste backpackers zitten. Dan kan ik alvast trainen voor het trekken wat ik later wil doen in Nepal.
Langs Phewa Lake loopt een lange straat met alleen maar commerciele activiteiten gericht op de backpackers-scene. guesthouses, dure restaurants,
CD-shops, trekkingspullen, souveniers, e-mailshops en noem maar op. Dit is
voor mij een voorbeeld van hoe het niet moet met toerisme, de identiteit van
Nepal zelf is onherkenbaar op deze manier. Aan de andere kant is het fijn om
een keer lekker westers te eten: pasta, steak, pizza, sandwich, alles is
hier verkrijgbaar. Het enige probleem voor de locals is dat er bijna geen
toeristen zijn. Het is laagseizoen, de moesson is net begonnen een paar
dagen geleden. Dit houdt in aan het einde van de middag eerst een storm, vervolgens een flinke regenbui. Gelukkig is dit steeds dezelfde tijd, je kunt er dus rekening mee houden. Naast het regenseizoen is er de situatie met de maoisten die veel mensen weerhoudt om naar Nepal te gaan.
De laatste 2 dagen heb ik een fiets gehuurd. Zo kan ik naar Phokara-stad
waar wel meer Nepali-winkels zijn. Vanochtend heb ik een tocht gedaan langs
het meer. Ik kwam langs rijstvelden, kleine dorpjes en mooie uitzichten op het meer met op de achtergrond de bergen. Nepal is zeer groen, veel bergen, meren en rivieren. Het is net een sprookje.
Morgen ga ik naar het plaatsje Besisahar, dit is het startpunt van de Annapurna circuit trek. Een tocht van zo'n 2-3 weken door de himalaya. Het gaat langs bergtoppen van zo'n 7000 m. Ondanks het weer schijnt de tocht goed te doen te zijn. Als we boven de 2000 meter komen is er geen bewolking/regen/onweer en de uitzichten op de bergtoppen zijn goed. Een ander voordeel is dat er niet veel mensen de tocht doen, dus je hoeft niet in polonaise te lopen. Normaal starten elke dag zo'n 50 mensen, nu zo'n 2-3 mensen per dag.
Ik kon in eerste instantie niemand vinden om de tocht te doen, met name omdat het hier zo rustig is. Via een trekkingsite voor Nepal ben ik in contact gekomen met een andere toerist, volgens mij komt hij uit Canada. Best spannend om 2-3 weken met iemand op te trekken die je niet eerder hebt gezien. We doen het namelijk zonder toer/gids/sjerpa's. Volgens de reisgids
en locals is de tocht goed te doen zonder gids. De paden zijn goed gemarkeerd en dagelijks kom je langs 2-3 dorpjes met accomodatie en voedsel.
Een groot deel van mijn bagage kan ik achterlaten bij Thijs, een Nederlander
die ik hier heb ontmoet. Hij is student geneeskunde en werkt in een ziekenhuis in Pokhara, dus hij blijft hier voorlopig nog even.
Groeten van Stefan.
P.S.: Het kan zijn dat jullie 3 weken niets van me horen, ik weet niet of er
tijdens deze trekking internetshops zijn. Denk maar zo: 'Geen bericht = goed
bericht'.
De laatste keer dat ik jullie mailde zat ik nog in India (Varanasi). De volgende morgen nam ik de bus naar de grens met Nepal, de plaats Sunauli.
De eigenaar van het guesthouse (Varanasi) had me aangeraden om met de tourist-bus naar Nepal te gaan. Waarschijnlijk was het grootste voordeel hiervan dat hij de commissie hiervan zoi krijgen. De tocht zou 2 dagen duren met 1 overnachting in Sunauli. Er kleefden verschillende nadelen aan de tourist-bus optie. Vanwege de commissie is deze tocht duurder. Ten tweede
heb je geen keuze voor de accomodatie zelf aan de grens, je kan bij wijze
van spreke in het meest onaangename guesthouse worden gestopt. Ten derde kon
de travel-agency niet genoeg mensen krijgen voor de tour. Dus in plaats van een bus werden alle backpackers dan maar in een jeep gepropt. Ik weet dat dat met mijn lichaamslengte geen prettige ervaring zal zijn. Ten vierde was er maar weinig animo, dus de tour is al twee keer uitgesteld.
Dan maar tussen de locals dus, de busrit duurde zo'n 9 uur. Toen ik bij het
busstation aankwam vroeg ik bij het loket welke bus naar Sunauli zou gaan. De man achter het loket gebaarde dat ik naar binnen moest komen. Ik vroeg wat hij bedoelde maar vanwege zijn matige engels kon hij dat niet uitleggen. 20 minuten later gebaarde hij dat mijn bus gearriveerd was en dat ik er snel heen moest gaan. De juiste bus was gearriveerd maar het duurde nog 40 minuten voordat we wegreden, het haasten was dus voor niets. Onderweg naar
de grens werd de bus steeds leger, ik vroeg me af of er nog iemand naar Nepal ging die dag.
De grens tussen India en Nepal bij Sunauli is zeer makkelijk te passeren. Indiërs en Nepali hebben ook geen visum nodig om de grens over te gaan. Het plaatsje Sunauli ligt aan beide kanten van de grens trouwens. Alleen voertuigen worden gecontroleerd, voetgangers dus niet. Maar ik weet dat ik later zonder visumstempel in de problemen kom. Dus eerst bij de douane van India om een stempel in mijn paspoort te krijgen dat ik officieel het land
heb verlaten. Vervolgens, zo'n 100 m na de grensboog die het begin van Nepal
aangeeft naar de Nepali douane. Dit kantoortje ligt zo'n 50 meter van de
hoofdweg af, je zou er dus zo voorbij kunnen lopen als je niet oplet. Hier
een visum voor Nepal aangevraagd, gelukkig duurde dit maar 10 minuten. 2 Formulieren invullen, pasfoto en 30 US dollars betalen en ik heb er weer een mooie sticker bij in mijn paspoort. Dit visum is geldig voor 60 dagen.
Ik overnacht in Sunauli aan de Nepali kant, het omrekenen van Indian rupees naar Nepali rupees gaat vrij makkelijk. 160 Nepali rupees = 100 Indian rupees en 85 Nepali rupees komt overeen met 1 euro.
Grensplaatsjes zijn nooit bijzonder. Tijdens het eten in het hotelrestaurant
kijk ik naar de lange file voertuigen die zich voor de grensboog verzamelt heeft.
Nepal, ik heb lang getwijfeld of ik er wel of niet heen zou gaan. Even een kort geschiedenislesje. Sinds 1991 er is sprake van een democratie in Nepal. Voor '91 was alles nog koek en ei in Nepal. In 1996 hadden de maoisten (leden van de communistenpartij) hun buik vol van de corruptie in deze zogenaamde democratie. Sindsdien is het er eigenlijk niet beter op geworden. Er is veel strijd geweest (en nog steeds in vlagen), tussen de troepen
gesteund door de regering en die van de maoisten. Op 1 juni 2001 was Nepal
overal ter wereld in het nieuws. De kroonprins schoot de koning, koningin en
8 andere leden van het koningshuis neer, daarna zichzelf 'schijnt'. De nieuwe koning werd Gyanendra, in februari 2005 stuurde hij de gehele regering naar huis en sindsdien bestuurt hij zelf het land. Dit was een periode van veel onrust, er was geen telefoon-, email-verkeer mogelijk met
het buitenland. Daarnaast waren de grenzen gesloten met de buurlanden en er waren veel stakingen. De stakingen hadden betrekking op het verkeer (blokkades). Daarnaast werd het soms niet getolereerd dat winkels openden. Alle locals gingen dan hamsteren om zoveel mogelijk voedsel in te slaan.
De laatste tijd gaat het beter, er zijn minder stakingen/blokkades. Daarnaast is de grens dagelijks geopend en e-mailen telefoneren is weer mogelijk. Maar er zijn nog wel confrontaties tussen de maoisten en de strijdtroepen aan de zijde van de koning. Toeristen vormen geen gevaar
verklaren beide zijden. Maandag 6 juni was een tragische dag. Een bus met ruim 100 passagiers reed over een landmijn, bijna 40 doden (geen toeristen). De maoisten lieten deze bus bewust exploderen. Er reisden namelijk ook 12 soldaten mee. De maoisten hadden van tevoren al laten weten dat ze de locals met rust lieten. Maar als er soldaten met het openbaar vervoer gaan reizen kunnen ze de veiligheid van de burgers niet garanderen. De maoisten hadden
na afloop verklaard dat zoiets niet nog een keer zou gebeuren.
Ik heb toch maar besloten naar Nepal te gaan. Ik heb met veel mensen gepraat, ook met backpackers die er net vandaan kwamen. En die hadden eigenlijk niet of nauwelijk iets gemerkt.
De volgende morgen in Sunauli neem ik meteen de bus naar Pokhara, 1 van de
grote steden in het centrum van Nepal. Na 1 minuut komen we al bij de eerste
controle-post van de politie. Mannen in legeruniform en gewapend met geweer
komen de bus in. Ze controleren de passagiers en hun baggage. Ze klimmen
zelfs op het dak om daar de bagage te checken. Ik word met rust gelaten.
Het enige wat in beslag wordt genomen is een literlfes whiskey en een tijdschrift. Het tijdschrift wordt met veel uiterlijk vertoon uit het raam geslingerd. De whiskey is volgens mij voor de mentale ondersteuning van deze manschappen. De sfeer onder de locals (ik ben de enige foreigner) is vrij ontspannen. Maar als er wat dingen in beslag worden genomen wordt het wat grimmiger..
Na 10 minuten oponthoud gaan we verder. We komen tijdens deze tocht van zo'n
11 uur 4 checkposten tegen. Dit houdt in: mannen uit de bus, die moeten zich
laten registreren bij het checkpost. De handbagage wordt ook gecontroleerd.
De vrouwen en kinderen mogen in de bus blijven en de bus rijdt een paar 100
meter verder. Ik zie er blijkbaar niet uit als een Maoist, want ik mag deze
procedure overslaan.
Tijdens de busrit klimmen de jonge conducteurs steeds vanuit de bus via de
deur naar het dak van de bus (langs de buitenkant van de bus dus). Dit terwijl we een bochtige bergrit maken. Het zijn net kleine aapjes.
Als ik aankom in Pokhara staat al een legertje mannen op me te wachten op het busstation. Ik probeer te praten met 1 van de conducteurs. Hij wil weten welke tas van mij is, dan kan hij het aangeven vanaf het dak. Dat praten valt niet mee want onze conversatie wordt overstemd door die mannen die van alles van me willen (guesthouse, taxi en noem maar op). Om het communiceren
nog moeilijker te maken tikken ze me op de schouders en trekken aan mijn shirt. Nadat ik ze heb uitgescholden zijn ze eindelijk rustig. Ze leggen me uit 'low season, maoist problems, so no tourists'. Ik krijg eigenlijk spijt van mijn opmerking. Ik wandel met backpack vanaf het busstation naar Phewa Lake, de plaats waar de meeste backpackers zitten. Dan kan ik alvast trainen voor het trekken wat ik later wil doen in Nepal.
Langs Phewa Lake loopt een lange straat met alleen maar commerciele activiteiten gericht op de backpackers-scene. guesthouses, dure restaurants,
CD-shops, trekkingspullen, souveniers, e-mailshops en noem maar op. Dit is
voor mij een voorbeeld van hoe het niet moet met toerisme, de identiteit van
Nepal zelf is onherkenbaar op deze manier. Aan de andere kant is het fijn om
een keer lekker westers te eten: pasta, steak, pizza, sandwich, alles is
hier verkrijgbaar. Het enige probleem voor de locals is dat er bijna geen
toeristen zijn. Het is laagseizoen, de moesson is net begonnen een paar
dagen geleden. Dit houdt in aan het einde van de middag eerst een storm, vervolgens een flinke regenbui. Gelukkig is dit steeds dezelfde tijd, je kunt er dus rekening mee houden. Naast het regenseizoen is er de situatie met de maoisten die veel mensen weerhoudt om naar Nepal te gaan.
De laatste 2 dagen heb ik een fiets gehuurd. Zo kan ik naar Phokara-stad
waar wel meer Nepali-winkels zijn. Vanochtend heb ik een tocht gedaan langs
het meer. Ik kwam langs rijstvelden, kleine dorpjes en mooie uitzichten op het meer met op de achtergrond de bergen. Nepal is zeer groen, veel bergen, meren en rivieren. Het is net een sprookje.
Morgen ga ik naar het plaatsje Besisahar, dit is het startpunt van de Annapurna circuit trek. Een tocht van zo'n 2-3 weken door de himalaya. Het gaat langs bergtoppen van zo'n 7000 m. Ondanks het weer schijnt de tocht goed te doen te zijn. Als we boven de 2000 meter komen is er geen bewolking/regen/onweer en de uitzichten op de bergtoppen zijn goed. Een ander voordeel is dat er niet veel mensen de tocht doen, dus je hoeft niet in polonaise te lopen. Normaal starten elke dag zo'n 50 mensen, nu zo'n 2-3 mensen per dag.
Ik kon in eerste instantie niemand vinden om de tocht te doen, met name omdat het hier zo rustig is. Via een trekkingsite voor Nepal ben ik in contact gekomen met een andere toerist, volgens mij komt hij uit Canada. Best spannend om 2-3 weken met iemand op te trekken die je niet eerder hebt gezien. We doen het namelijk zonder toer/gids/sjerpa's. Volgens de reisgids
en locals is de tocht goed te doen zonder gids. De paden zijn goed gemarkeerd en dagelijks kom je langs 2-3 dorpjes met accomodatie en voedsel.
Een groot deel van mijn bagage kan ik achterlaten bij Thijs, een Nederlander
die ik hier heb ontmoet. Hij is student geneeskunde en werkt in een ziekenhuis in Pokhara, dus hij blijft hier voorlopig nog even.
Groeten van Stefan.
P.S.: Het kan zijn dat jullie 3 weken niets van me horen, ik weet niet of er
tijdens deze trekking internetshops zijn. Denk maar zo: 'Geen bericht = goed
bericht'.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
