Groeten uit Kathmandu - Nepal

Dag allemaal,

De laatste keer dat ik jullie mailde was vanuit Pokhara, ik had toen net de
Annapurna circuit afgerond. Ik ben nog 1 week in Pokhara gebleven, deels om bij te komen en bij te eten. Alle keukens zijn vertegenwoordigd in Pokhara. Je kunt er echt alles krijgen, van pizza's tot burgers en van chinees tot luxe broodjes. Daarnaast heb ik allerlei oninteressante zaken gedaan zoals kleren wassen en dagenlang wachten totdat het droog werd.

De ochtend nadat we in Pokhara aankwamen hebben Jean-Maurice en ik afscheid van elkaar genomen. Best vreemd, we hadden bijna 4 weken 24 uur op elkaars lip gezeten. Dezelfde avond kreeg ik een e-mailberichtje dat Enrique en Antonia in Pokhara waren aangekomen. Een van de laatste dagen van de trekking was Enrique gevallen, Jean Maurice en ik waren toen verder gelopen want JM moest zijn vlucht halen. Dus we hadden 2 dagen voorsprong op ze. 2 dagen later gingen ook hun verder, terug naar India want ze vliegen naar
huis vanaf Delhi.

We zijn de laatste dag nog samen naar een museum geweest. Het International
Mountain Museum wat gebouwd was ter ere van het 50-jarig jubileum van de beklimming van de Mount Everest. Het museum had verschillende afdelingen: de volken en hun gewoonten, de 14 hoogste toppen van de wereld met foto en info over de beklimming ervan. Daarnaast bergklimuitrustingen van de eerste expedities. Als laatste een deel over de Yeti, het imaginaire sneeuwmonster.
Het museum concludeerd dat een yeti niets anders is dan een 'himalayan bear'.

Ik ben in Pokhara nog een middag naar Thijs geweest. Thijs is de Nederlander die in een ziekenhuis in Pokhara zijn onderzoeksstage doet. Het ziekenhuis heeft met name lepra-patiënten, een ziekte die in Nederland eigenlijk niet meer voorkomt. Hij leidt me rond over de verschillende afdelingen. Bij de afdeling fysiotherapie blijf ik de rest van de middag hangen. Ik praat wat
met de verschillende fysiotherapeuten daar. Ze zijn erg aardig en hopen dat
ik er een keer kom werken. Want er zijn veel te weinig fysiotherapeuten in Nepal. Die paar die afstuderen vertrekken naar de westerse landen voor het grote geld. De studie fysiotherapie in Nepal is uitstekend. Van de fysiotherapeuten valt me op dat ze zowel technisch/praktisch goed bezig zijn als dat hun vaktaal in het engels op hoog niveau is. Mocht ik ooit nog een keer in Nepal als fysiotherapeut willen werken dan kan ik hier meteen aan de
slag.

Wat me verder opviel aan het ziekenhuis is dat iedere patiënt een verzorgend
familielid om zich heen had, 24 uur. Dit is een regel, deze helpt bij de revalidatie, verzorging en voedsel. Eigenlijk een soort prive-zuster. Veel patiënten in de revalidatie-ruimte waren geen lepra-patiënten trouwens. Velen hadden door een trauma een beschadiging van het ruggemerg en hierdoor een gedeeltelijke verlamming. Opvallend veel mensen van deze groep waren uit bomen gevallen, dit schijnt in Nepal een veelvoorkomende oorzaak te zijn
voor trauma's. Waarom klimmen mensen in bomen? O.a. om fruit te plukken. De
hygienische omstandigheden vielen me reuze mee en in de revalidatieruimte waren veel nieuwe rolstoelen aanwezig. Maar dit is een ziekenhuis opgezet of in ieder geval met veel steun van het buitenland. Een staatsziekenhuis zal er wel anders uitzien.

Een dag fiets ik naar zo'n beetje het duurste hotel van Pokhara, hotel Shangri La, kamers vanaf 150 US dollars/nacht. Je kunt hier als niet-gast (tegen betaling) gebruik maken van het zwembad en het weekendbuffet. Het eten is supergoed en onbeperkt. Ik zit aan tafel met wat later blijkt een afdeling van het Nepali leger. Het hoofd van deze divisie (een engelsman)
zit er ook bij en we praten over Nepal. Gelukkig zijn de heren in burger, je
weet het maar nooit met die Maoisten. Volgens hem zijn de Maoisten nog steeds populair bij de lokale bevolking omdat ze zeer goede ideeen hebben. Ze weten precies wat er nodig is in Nepal (goed drinkwater, scholing voor alle kinderen, betere ziekenhuizen) en de bevolking is daar gevoelig voor. Het is alleen onduidelijk of de Maoisten buiten het bombarderen ook iets
doen met deze ideeen.

Na zo'n week verlaat ik Pokhara en vind dat eigenlijk wel een goed idee. Mijn hotel is in het toeristische Lake Side maar ik neem elke dag de bus naar Mahendrapul (centrum voor de Nepali). Soms eet ik in Lake Side maar meestal wordt ik daar alleen maar droevig van. Iedereen klaagt in Lake Side
over dat het slecht gaat met de klandizie. In 1 restaurant neem ik vaak een ontbijt en geef dan altijd wat fooi. De eigenaresse vertelt me dat er per dag niet meer dan 1-2 klanten komen. Ik weet niet helemaal of dat waar is want als ik de laatste dag wegga zitten er 4 Nepali's te eten op hetzelfde
moment. Ze laat me ook weten dat ze al 3 maanden de prive-school van haar dochter niet kan betalen want er komen te weinig inkomsten binnen. Ze laat me de rekening zien, 3.000 NR's oftewel zo'n 40 euro schuld. Ze kan ook haar dochter naar een staatsschool sturen maar het niveau Engels wat ze daar krijgen is minimaal.

Er is ook een winkelhouder die wil dat ik bij zijn familie kom eten. Hij zegt dat hij met me mee wil winkelen want dan kan ik een betere prijs krijgen. Ook hoef ik geen kleren te kopen, die kan hij voor me maken. Hoe dat allemaal mogelijk is terwijl hij geen inkomsten binnenkrijgt, geen idee.
Ik ben niet op zijn aanbod ingegaan. Daarentegen bruist het in Mahendrapul
(Nepali centrum) van de activiteit en hoor ik niemand klagen. Ik ga steeds bij dezelfde internetshop e-mailen en krijg dan van de eigenaar een gratis drankje. Het e-mailen is hier 4 x zo goedkoop als in Lakeside (hier: 30 eurocent/uur).

Vanuit Pokhara reis ik naar Chitwan National Park. Het ligt in het zuiden,
tegen de grens met India en is 1 van de oudste nationaal parken van de wereld. Er zitten o.a. tijgers, beren, olifanten en neushoorns en voor die laatste categorie kom ik met name. Via government-bus/city-bus/jeep kom ik op de plaats van bestemming, Sauraha. Sauraha ligt tegen de ingang van het park. Ik vind een guesthouse en boek daar de tours die ik de komende dagen ga doen.

Het guesthouse is buiten het park, maar de jungle komt af en toe opvallend dichtbij. Afgelopen nacht liep er een luipaard rond in de tuin van het guesthouse. Uiteindelijk greep hij in het dorp een jong geitje. Maar het kan erger, de volgende dag worden er 2 Nepali's gedood door een tijger. Ze
woonden in een klein dorpje tegen de rand van het nationaal park. Mijn gids vertelt me dat hij op die manier zowel een goede vriend als 1 van zijn zusters heeft verloren. Van die laatste vonden ze alleen haar hoofd terug in de jungle!!! Jaarlijks gaan hier zo'n 10-20 mensen dood door tijgers. Oorzaken zijn met name dat mensen domme dingen doen. Ze gaan alleen de
jungle in of zelfs 's nachts en meestal zonder bescherming (wapen/stok).

Ik ben de enige gast in het guesthouse dus ik praat tijdens het eten wat met de eigenaar. Hij vertelt me over de koning en de Maoisten. Vergelijkbare informatie hoorde ik ook al van een Amerikaanse journalist die ik had ontmoet in een e-mailshop. Volgens hem is de Koning (Gayendra) van plan binnenkort alle macht naar zich toe te trekken. De toekomst voor Nepal is dus mogelijk een 1-man-aan-de-macht situatie in plaats van democratie. De
regering wordt elk half jaar ververst, waarschijnlijk omdat de koning het
niet zint.

5:30 wordt ik de volgende dag gewekt want we beginnen met de canoe-trip en jungle walk. We varen de rivier stroomafwaarts mee in een uitgeholde boomstam. We gaan bewust een stuk verder dan het uitstappunt want de gids heeft daar gisteren krokodil-baby's gezien. Ze laten zich vandaag echter
niet zien. Omdat we bij het niet gebruikelijke uitstappunt zijn uitgestapt
moeten we hier door de dichte jungle ons een weg banen. Als ik thuiskom merk
ik dat ik onder de schrammen zit, het gras of riet is scherp als je er langs loopt. En dat gras is hoog door de moesson, het kan zo'n 7 meter hoog worden. Ik ben alleen en heb zelfs 2 gidsen. 1 is voor de bescherming aan de voorzijde, 1 voor de achterzijde. Ze zijn beiden bewapend met een stevige bamboestok. Maar voordat we echt de jungle instappen nemen we eerst de
veiligheidsregels door:

1) In het geval een neushoorn op ons afkomt:
- Indien er bomen zijn, klim in een boom minimaal 3 meter boven de grond.
- Indien er geen bomen zijn, ren al slalommend want het reukvermogen is
goed, maar zien kunnen ze slecht. Om het reukvermogen af te leiden trek al
je kleren uit en laat ze achter op het gras. (Ik zie me al teruggaan naar
het dorp na afloop van zo'n incident, "Namaste, kunnen we misschien wat
kleren lenen, we zijn aangevallen door een neushoorn"

2) In het geval een sloth-bear (beer) ons wil aanvallen:
- We gaan met zijn 3-en bij elkaar staan, slaan met de bamboestok op de
grond en maken veel lawaai.

3) In het geval een tijger ons wil aanvallen:
- We gaan weer met zijn 3-en bij elkaar staan, houden de bamboestok voor ons
uit, blijven oogcontact houden met de tijger en lopen "slowly, slowly"
achteruit.

Na deze informatie voel ik me al een stuk veiliger en loop met een gerust
hart door de jungle. De wandeling duurt zo'n 3 uur, maar geen
tijger/beer/neushoorn gezien, wel de voetafdrukken van deze beesten. Wel
zien we verschillende apen (red macaque, langur), insekten en vogels. 's
Middags doe ik een olifant-safari en vanaf de rug van de olifant zie ik in
totaal 4 neushoorns. Het lijken net kolossale prehistorische monsters.
Verder zien we weer apen en wat herten.

De volgende morgen start een bird-watching walk, maar we zien een neushoorn
en van behoorlijk dichtbij. We staan op een verhoogde oever en hij staat in
het riet bij de waterkant. Zo kunnen we hem veilig observeren, hij stoort
zich niet echt aan ons. Hij eet wat riet, drinkt water van de rivier en
neemt een bad. Dit is voor mij het hoogtepunt van het bezoek aan het park.
's Middags gaan we nog naar een elephant-breeding center maar dat valt een
beetje tegen. Het enige wat we zien is een groep moeder-olifanten met hun
baby's. De jongste daarbij is 1 week en kan maar met de grootste moeite bij
zijn moeders tepel komen om te drinken. De wat oudere baby's zijn al met
moeders de jungle in geweest en zijn daar doodmoe van. Ze liggen allemaal op
hun zij te slapen. Jammer genoeg kunnen we niet zien hoe de olifanten
getraind worden.

De volgende dag ga ik naar Kathmandu, de hoofdstad van Nepal. Daar zit ik nu
nog steeds, vanmiddag ga ik beginnen met een 5-daagse yoga-cursus!

groeten van Stefan.