Ziekenhuisbezoek
Door: Stefan
Blijf op de hoogte en volg Stefan Ruben
19 Augustus 2005 | Nepal, Kathmandu
Hi,
Typen is vrij lastig met 1 vinger. Maar nu weet ik hoeveel moeite mensen moeten doen die niet blind kunnen typen (10 vingers). Maar het is mogelijk en 20 eurocent per uur voor e-mailen tast het budget niet teveel aan.
De laatste keer dat ik een e-mail stuurde was vlak voor mijn 5-daagse yoga-cursus. De cursus was 3 uur yoga per dag met als afsui-ting een Nepali lunch, Dal Bhat dus. De eerste dag was samen met een stel uit Mexico, met 3 cursisten dus. De yoga-teacher kwam uit India, waar de oorsprong van yoga
ligt. Hij zag eruit zoals je dat zou verwachten van een yoga teacher. Lang haar, een flinke baard en hij droeg een wijde broek.
We namen ieder plaats op een rubber matje tegenover de leraar. We begonnen met 20 minuten meditatie in kleermakerszit. Daarna ademhalingsoefeningen om de luchtwegen en holtes vrij te maken. De leraar ziet er erg grappig uit als hij deze oefeningen doet, met name als hij explosief uitademt door zijn neus. Vervolgens allerlei posities en bewegingen om de mobiliteit van de
gewrichten te verbeteren. Het is goed te zien dat de leraar al 20 jaar yogales doet/geeft. Deze man is enorm mobiel. Het is een enorm verschil tussen hetgeen wat hij laat zien en hetgeen wat ik probeer. De houdingen hebben namen als 'de kameel', 'de vis' en 'de vissekom'. Je kunt al een
beetje bedenken hoe dat eruit ziet. Na de 2e dag stopt het mexicaanse stel ermee, ze zijn 'in a hurry'.
Maar na 2 dagen houdt yoga voor mij ook op. 's Avonds drink ik een kopje thee in een restaurant. Het heeft flink geregend dus de trap die ik naar beneden loop is nat. Ik glij van 1 trede af en kom 1 tree lager neer. Maar vlak daarvoor vang ik me op met mijn rechterhand aan de trapleuning. Ik hoor
een duidelijke 'krak' in het midden van mijn rechterhand. Ik beweeg wat en laat wat testjes uit de fysiotherapie erop los. Maar opvallend weinig pijn en alle bewegingen zijn mogelijk, het zal wel gekneusd zijn. Ik loop terug naar het hotel en vraag om een bak met ijsklontjes. Na ijsen doe ik een
drukzwachtel om. Vervolgens probeer ik te slapen, maar dat gaat niet. Mijn hand tintelt, klopt en ik weet niet waar ik het moet neerleggen. De volgende ochtend is er wat zwelling en er is aanzienlijk meer pijn. Ik twijfel lang, maar ga toch maar naar het ziekenhuis 's middags. Alleen, per local bus. In het ziekenhuis, government-ziekenhuis (geen privekliniek dus) moet ik me melden bij de emergencyroom, 1e hulp. Pijn aan je hand of niet, ik moet eerst 2 formulieren invullen.
Vervolgens moet ik in een hoekje wachten. De bewaker vindt dat het wel erg lang duurt, dus haalt de dokter er bij. Die vraagt, bekijkt de zwelling en raakt mijn hand bijna niet aan. We gaan eerst een X-ray (rontgenfoto) maken. Dus in de rij voor de x-ray, maar als ik aan de beurt ben moet ik eerst naar een ander loket, eerst betalen. Opnieuw in de rij, maar na half uur is X-ray
gemaakt en loop ik ermee terug naar de 1e hulp. De dokter kijkt, maar ik zie het zelf al. Precies op de plek van pijn zit de breuk, in het midden van mijn handpalm. Maar een 'mooie fractuur', de botstukken liggen in 1 lijn en het is niet in/bij het gewricht. De dokter raadt gips aan, 4-6 weken. Hij vraagt of ik geen injectie tegen de pijn wil. Hij vindt het vreemd dat ik
die nog niet heb gehad. Ik zie die schone of gebruikte injectienaald al voor
me en bedank hem.
Vervolgens naar 'operation carousel' voor het gipsen. Hier is wel een wachtruimte, maar er wordt niemand geroepen. Ik doe de deur open en zie een paar mensen in narcose liggen, net voor/na de operatie waarschijnlijk. Wanneer eindelijk iemand komt blijkt dat ik weer eerst moet betalen voordat er iets gebeurt. 20 minuten later ben ik dan eindelijk aan de beurt, of ik
wil tekenen dat ik toestemming geef voor operatie. Ik zeg ze dat de dokter beneden niets gezegd had over opereren. Nee, ze bedoelen met dit alle handelingen zoals anasthesie en manipulatie. Ik zeg ze dat ik dacht dat de botstukken in 1 lijn liggen, er hoeft dus niks gemanipuleerd te worden. Ze
lachen, nee ze bedoelen gewoon toestemming voor het aanbrengen van gips. Het is gezellig babbelen, maar haal nu maar die vriend van je erbij, we hebben lang genoeg met je gepraat. Ik leg ze uit dat ik hier alleen ben en dus de patient zelf ben. Daar horen ze van op. In Nepal gaat er altijd iemand mee met de patient.
De dokter test of ik mijn hand in een bepaalde neutrale positie kan houden.
Misschien hoef ik geen injectie tegen de pijn als het gaat. Als hij mijn vingers beweegt doet het zeer, maar de positie handhaven is ok. Ik lig op een soort operatiebed, 1 hulpje houdt mijn arm omhoog en het gipsen kan starten.
1 Nepali meisje, Reecha valt het op dat ik hier alleen ben en helpt me in het ziekenhuis een beetje. Ze is zelf ook patient, de lamme helpt de blinde zou je kunnen zeggen. Ik krijg een lading medicijnen meenaar huis, 15 per dag. De voornaamste zijn pijnstillers, ik gebruik er 3 en na 2 dagen stop ik. Na afloop moet ik de dag erop terugkomen, er wordt dan een controlefoto gemaakt.
Om onduidelijkheid bij jullie te voorkomen het volgende. Ik ben niet 2 X gevallen, maar ik heb in de laatste mail het gebeuren wat uitgebreider omschreven. We gaan verder bij de 2e dag dat ik naar het ziekenhuis moest
komen. Er moest een controlefoto gemaakt worden om te kijken of de botstukken zich op de goede plaats bevonden. Dus om 8 uur 's morgens in de rij voor het loket, Nepali meisje Reecha moest zich vandaag ook melden, dus die helpt me opnieuw. Er zijn zo'n 50 wachtenden voor me, voor de 4 loketten
staan in totaal ruim 100 wachtenden. Je koopt een nummer en die bepaalt
wanneer je aan de beurt bent bij de verschillende afdelingen. Ik moet naar
orthopedie. Mijn nummer komt de eerstkomende uren niet aan de beurt, dus ik ontbijt wat in de buurt.
Als ik eindelijk aan de beurt ben, blijkt dat ik eerst een X-ray moet maken, de arts kijkt toch even. Dus loket geld, loket X-ray en vervolgens X-ray gemaakt. Vandaag is er een andere medewerker op deze afdeling. Hij vergeet mijn loodschortje en verspeelt daarbij bijna mijn kansen op nageslacht. Net
voor de foto attendeer ik hem erop dat hij iets vergeten is. Later lees ik in de 'Kathmandu Times' dat 50% van de medewerkers op rontgenafdelingen in
Nepal beunhazen (in ieder geval niet-opgeleid) zijn.
Ik kom opnieuw bij de afdeling orthopedie en nu is het onduidelijk wanneer ik aan de beurt ben. De dokters hebben net lunchpauze gehad en de wachtruimte zit goed vol. De truc blijkt te zijn dat je gewoon de
dokterkamer moet binnenlopen, dan hoor je vanzelf wel of je aan de beurt ben. Van privacy is weinig sprake, als de dokter met 1 patient praat hangen er 3 anderen (patienten/helpers) omheen. Er zitten 3 dokters in deze ruimte, er staan zo'n 12 patienten/helpers . De patientendossiers liggen evenals de rontgenfoto's op grote stapels, sommige daarvan open en bloot ter inzage voor jan en alleman. De dokter kijkt even, beweegt wat met mijn vingers. Het
is OK, ik mag over 2 weken terugkomen.
Nog een paar dingen die ik over de vorige dag wilde vertellen. Toen ik bij het loket van de 1e hulp aankwam stond er achter de medewerkster een grote box met daarop de tekst 'death files'. Dat geeft een mens vertrouwen. Dat datgene realiteit is hier blijkt een half uur later. Een jong Nepali meisje wordt op een brancard de 1e hulp-ruimte uitgereden. 15 familieleden lopen
met haar mee, maar een dokter/zuster is in geen velden of wegen te bekennen.
De brancard komt leeg terug.....
De 1e hulp is een grote zaal waar allerlei patienten op brancards in liggen. Er zijn geen afzonderlijke kamers en er hangen geen gordijntjes, overal lopen familieleden rond.
Typen is vrij lastig met 1 vinger. Maar nu weet ik hoeveel moeite mensen moeten doen die niet blind kunnen typen (10 vingers). Maar het is mogelijk en 20 eurocent per uur voor e-mailen tast het budget niet teveel aan.
De laatste keer dat ik een e-mail stuurde was vlak voor mijn 5-daagse yoga-cursus. De cursus was 3 uur yoga per dag met als afsui-ting een Nepali lunch, Dal Bhat dus. De eerste dag was samen met een stel uit Mexico, met 3 cursisten dus. De yoga-teacher kwam uit India, waar de oorsprong van yoga
ligt. Hij zag eruit zoals je dat zou verwachten van een yoga teacher. Lang haar, een flinke baard en hij droeg een wijde broek.
We namen ieder plaats op een rubber matje tegenover de leraar. We begonnen met 20 minuten meditatie in kleermakerszit. Daarna ademhalingsoefeningen om de luchtwegen en holtes vrij te maken. De leraar ziet er erg grappig uit als hij deze oefeningen doet, met name als hij explosief uitademt door zijn neus. Vervolgens allerlei posities en bewegingen om de mobiliteit van de
gewrichten te verbeteren. Het is goed te zien dat de leraar al 20 jaar yogales doet/geeft. Deze man is enorm mobiel. Het is een enorm verschil tussen hetgeen wat hij laat zien en hetgeen wat ik probeer. De houdingen hebben namen als 'de kameel', 'de vis' en 'de vissekom'. Je kunt al een
beetje bedenken hoe dat eruit ziet. Na de 2e dag stopt het mexicaanse stel ermee, ze zijn 'in a hurry'.
Maar na 2 dagen houdt yoga voor mij ook op. 's Avonds drink ik een kopje thee in een restaurant. Het heeft flink geregend dus de trap die ik naar beneden loop is nat. Ik glij van 1 trede af en kom 1 tree lager neer. Maar vlak daarvoor vang ik me op met mijn rechterhand aan de trapleuning. Ik hoor
een duidelijke 'krak' in het midden van mijn rechterhand. Ik beweeg wat en laat wat testjes uit de fysiotherapie erop los. Maar opvallend weinig pijn en alle bewegingen zijn mogelijk, het zal wel gekneusd zijn. Ik loop terug naar het hotel en vraag om een bak met ijsklontjes. Na ijsen doe ik een
drukzwachtel om. Vervolgens probeer ik te slapen, maar dat gaat niet. Mijn hand tintelt, klopt en ik weet niet waar ik het moet neerleggen. De volgende ochtend is er wat zwelling en er is aanzienlijk meer pijn. Ik twijfel lang, maar ga toch maar naar het ziekenhuis 's middags. Alleen, per local bus. In het ziekenhuis, government-ziekenhuis (geen privekliniek dus) moet ik me melden bij de emergencyroom, 1e hulp. Pijn aan je hand of niet, ik moet eerst 2 formulieren invullen.
Vervolgens moet ik in een hoekje wachten. De bewaker vindt dat het wel erg lang duurt, dus haalt de dokter er bij. Die vraagt, bekijkt de zwelling en raakt mijn hand bijna niet aan. We gaan eerst een X-ray (rontgenfoto) maken. Dus in de rij voor de x-ray, maar als ik aan de beurt ben moet ik eerst naar een ander loket, eerst betalen. Opnieuw in de rij, maar na half uur is X-ray
gemaakt en loop ik ermee terug naar de 1e hulp. De dokter kijkt, maar ik zie het zelf al. Precies op de plek van pijn zit de breuk, in het midden van mijn handpalm. Maar een 'mooie fractuur', de botstukken liggen in 1 lijn en het is niet in/bij het gewricht. De dokter raadt gips aan, 4-6 weken. Hij vraagt of ik geen injectie tegen de pijn wil. Hij vindt het vreemd dat ik
die nog niet heb gehad. Ik zie die schone of gebruikte injectienaald al voor
me en bedank hem.
Vervolgens naar 'operation carousel' voor het gipsen. Hier is wel een wachtruimte, maar er wordt niemand geroepen. Ik doe de deur open en zie een paar mensen in narcose liggen, net voor/na de operatie waarschijnlijk. Wanneer eindelijk iemand komt blijkt dat ik weer eerst moet betalen voordat er iets gebeurt. 20 minuten later ben ik dan eindelijk aan de beurt, of ik
wil tekenen dat ik toestemming geef voor operatie. Ik zeg ze dat de dokter beneden niets gezegd had over opereren. Nee, ze bedoelen met dit alle handelingen zoals anasthesie en manipulatie. Ik zeg ze dat ik dacht dat de botstukken in 1 lijn liggen, er hoeft dus niks gemanipuleerd te worden. Ze
lachen, nee ze bedoelen gewoon toestemming voor het aanbrengen van gips. Het is gezellig babbelen, maar haal nu maar die vriend van je erbij, we hebben lang genoeg met je gepraat. Ik leg ze uit dat ik hier alleen ben en dus de patient zelf ben. Daar horen ze van op. In Nepal gaat er altijd iemand mee met de patient.
De dokter test of ik mijn hand in een bepaalde neutrale positie kan houden.
Misschien hoef ik geen injectie tegen de pijn als het gaat. Als hij mijn vingers beweegt doet het zeer, maar de positie handhaven is ok. Ik lig op een soort operatiebed, 1 hulpje houdt mijn arm omhoog en het gipsen kan starten.
1 Nepali meisje, Reecha valt het op dat ik hier alleen ben en helpt me in het ziekenhuis een beetje. Ze is zelf ook patient, de lamme helpt de blinde zou je kunnen zeggen. Ik krijg een lading medicijnen meenaar huis, 15 per dag. De voornaamste zijn pijnstillers, ik gebruik er 3 en na 2 dagen stop ik. Na afloop moet ik de dag erop terugkomen, er wordt dan een controlefoto gemaakt.
Om onduidelijkheid bij jullie te voorkomen het volgende. Ik ben niet 2 X gevallen, maar ik heb in de laatste mail het gebeuren wat uitgebreider omschreven. We gaan verder bij de 2e dag dat ik naar het ziekenhuis moest
komen. Er moest een controlefoto gemaakt worden om te kijken of de botstukken zich op de goede plaats bevonden. Dus om 8 uur 's morgens in de rij voor het loket, Nepali meisje Reecha moest zich vandaag ook melden, dus die helpt me opnieuw. Er zijn zo'n 50 wachtenden voor me, voor de 4 loketten
staan in totaal ruim 100 wachtenden. Je koopt een nummer en die bepaalt
wanneer je aan de beurt bent bij de verschillende afdelingen. Ik moet naar
orthopedie. Mijn nummer komt de eerstkomende uren niet aan de beurt, dus ik ontbijt wat in de buurt.
Als ik eindelijk aan de beurt ben, blijkt dat ik eerst een X-ray moet maken, de arts kijkt toch even. Dus loket geld, loket X-ray en vervolgens X-ray gemaakt. Vandaag is er een andere medewerker op deze afdeling. Hij vergeet mijn loodschortje en verspeelt daarbij bijna mijn kansen op nageslacht. Net
voor de foto attendeer ik hem erop dat hij iets vergeten is. Later lees ik in de 'Kathmandu Times' dat 50% van de medewerkers op rontgenafdelingen in
Nepal beunhazen (in ieder geval niet-opgeleid) zijn.
Ik kom opnieuw bij de afdeling orthopedie en nu is het onduidelijk wanneer ik aan de beurt ben. De dokters hebben net lunchpauze gehad en de wachtruimte zit goed vol. De truc blijkt te zijn dat je gewoon de
dokterkamer moet binnenlopen, dan hoor je vanzelf wel of je aan de beurt ben. Van privacy is weinig sprake, als de dokter met 1 patient praat hangen er 3 anderen (patienten/helpers) omheen. Er zitten 3 dokters in deze ruimte, er staan zo'n 12 patienten/helpers . De patientendossiers liggen evenals de rontgenfoto's op grote stapels, sommige daarvan open en bloot ter inzage voor jan en alleman. De dokter kijkt even, beweegt wat met mijn vingers. Het
is OK, ik mag over 2 weken terugkomen.
Nog een paar dingen die ik over de vorige dag wilde vertellen. Toen ik bij het loket van de 1e hulp aankwam stond er achter de medewerkster een grote box met daarop de tekst 'death files'. Dat geeft een mens vertrouwen. Dat datgene realiteit is hier blijkt een half uur later. Een jong Nepali meisje wordt op een brancard de 1e hulp-ruimte uitgereden. 15 familieleden lopen
met haar mee, maar een dokter/zuster is in geen velden of wegen te bekennen.
De brancard komt leeg terug.....
De 1e hulp is een grote zaal waar allerlei patienten op brancards in liggen. Er zijn geen afzonderlijke kamers en er hangen geen gordijntjes, overal lopen familieleden rond.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
