groeten uit Xian
Door: Stefan
Blijf op de hoogte en volg Stefan Ruben
01 November 2005 | China, Peking
Ni Hao (oftewel hallo in het chinees),
De laatste mail was vanuit Beijing. Vanaf Beijing nam ik een trein richting Xian. De trein vertrekt vanaf Beijing West train-station, het grootste treinstation van Azie. De treinreis is eigenlijk heel gezellig. Vlakbij mijn bed zit een groep met mensen die allen op de universiteit van Beijing
werken. 2 ervan spreken aardig engels en willen alles van mijn reis weten. Later komen nog 2 andere jongeren vragen of ze erbij mogen zitten, ze vinden dit allemaal een goede kans om hun engels te oefenen. Zo wordt het nog best gezellig en laat.
Xian is het start- of eindpunt van de welbekende zijderoute. Maar Xian is voor de meeste toeristen bekender vanwege het dicht-bijgelegen Terracotta Army Warriors. 2.000 jaar geleden nam keizer Qin Shihuang 6000
terracotta-figuren mee in zijn graf. Hiervan kun je er nu ongeveer 1.000 zien, allen levensgroot en in vechthouding.
Het ligt zo'n 30 kilometer buiten Xian en via mijn hotel heb ik gehoord dat ik bus 306 moet hebben. Dat is moeilijker dan ik dacht, Xian is met 7 miljoen mensen een forse stad. Ik loop langs verschillende bushaltes en
vindt een bord met daarop het juiste bus-nummer. Ik vraag of ik een ticket voor deze bus kan kopen. De chinese dame verkoopt me een ticket voor heel iets anders blijkt later. Ik vond de prijs nogal aan de hoge kant voor een busrit en het blijkt dat ik betaald heb voor een tour langs 5 beziens-waardigheden rond Xian, waaronder het terracottaleger. En deze prijs is inclusief chinese gids. Deze dame spreekt geen engels en begint een eindeloze monoloog in het chinees in de minibus. Ze tettert met microfoon op vol volume op 1 meter afstand in mijn oor. Nadat ik een paar minuten met 2
vingers in mijn oren heb gezeten snapt ze mijn signaal en richt haar luidspreker op andere slachtoffers.
De eerste stop is een museum en daar moeten we apart entree voor betalen. Het blijkt dat een Israelisch stel ook in datzelfde geintje is getrapt. We besluiten de tour hier te verlaten en samen in een taxi naar het
terracottaleger te gaan. Van het terracotta-leger is nu ongeveer 20 procent zichtbaar, de rest ligt in stukken of zit onder de grond. In 1976 vonden 2 arme boertjes deze attractie toen ze probeerden een 'put te slaan'. Deze 2 hebben geen beloning gekregen maar mogen met familie gedurende hun hele
leven gratis het terracottaleger bezoeken. Wij moeten de volle mep, 10 euro, betalen.
We vinden het alledrie eerlijk gezegd een beetje tegenvallen. De setting past niet bij het leger, de behuizing is zeer nieuw en heeft het meest van een kliniek. En echt dichtbij de figuren kun je ook niet komen. Maar toch is het ondanks alles behoorlijk indrukwekkend, in de grootste zaal staan zo'n 1000 figuren met paarden. Het meest bijzondere van dit alles is dat elk gezicht verschillend is.
Vanaf hier terug naar Xian om het muslim-qaurter te bezoeken, oftewel de moslimwijk. Maar na veel zoeken en rondlopen komen we wel bij restaurants gerund door moslims maar niet op de plek die we zoeken. We nemen een lunch, noedelsoep met groente en brood-kruimels. Tijdens het eten (met chopsticks,
stokjes natuurlijk) krijg ik van een medewerker van het restaurant een opmerking. Ik doe iets verkeerd want ik 'slurp' namelijk niet tijdens het eten. Als chinezen eten, dan hoor je dat altijd. Die avond neem ik afscheid van het israelische stel. De volgende dag wil ik eigenlijk al vertrekken
maar ik moet nog 2 nachtjes hier bleven want ik kan niet eerder een trein boeken naar de volgende bestemming.
Bij chinese treinen zijn meestal 4 opties: hard seat, soft seat (komt bijna niet voor), maar eigenlijk alleen handig voor korte ritten. Daarnaast 'soft sleeper' and 'hard sleeper', deze laatste is eigenlijk al comfortabel genoeg, je krijgt zelfs beddengoed erbij. Dus soft sleeper is overbodig en een stuk duurder. Er zijn meestal 3 bedden onder elkaar, de hoogste is
goedkoper, de onderste duurder. Ik ga meestal voor de hoogste, mede omdat mijn voeten buiten het bed steken. En het hoogste bed is zo hoog dat mensen niet tegen mijn voeten aan kunnen lopen 's nachts.
In Xian bezoek ik verder nog Daqingzhen Si, oftewel de grote moskee en ik kom zo wel bij de echte moslimwijk terecht. De volgende dag zijn er 2 medebewoners van de dorm, want tot dusver lag ik alleen op de kamer. 1 Amerikaan en 1 Engelsman, allebei aardige lui. Met de Amerikaan ga ik samen ontbijten want ik weet een goedkoop adresje. Het ontbijt is beancurdsoep (soort kwark/wrongel met bouillon en groente) en een soort gefrituurde deegpannekoek. De Amerikaan heeft net 1 jaar lesgegeven in Zuid-Korea en
trekt nu in 4 weken langs de highlights van Azie. De volgende dag neem ik een trein naar Chongqing, een stad van 6 miljoen inwoners, hier start namelijk mijn 3-daagse boottocht over de Chang Jiang oftewel Yangzi River.
De grootste rivier van China en wereldwijd de 2-na grootste.
De laatste mail was vanuit Beijing. Vanaf Beijing nam ik een trein richting Xian. De trein vertrekt vanaf Beijing West train-station, het grootste treinstation van Azie. De treinreis is eigenlijk heel gezellig. Vlakbij mijn bed zit een groep met mensen die allen op de universiteit van Beijing
werken. 2 ervan spreken aardig engels en willen alles van mijn reis weten. Later komen nog 2 andere jongeren vragen of ze erbij mogen zitten, ze vinden dit allemaal een goede kans om hun engels te oefenen. Zo wordt het nog best gezellig en laat.
Xian is het start- of eindpunt van de welbekende zijderoute. Maar Xian is voor de meeste toeristen bekender vanwege het dicht-bijgelegen Terracotta Army Warriors. 2.000 jaar geleden nam keizer Qin Shihuang 6000
terracotta-figuren mee in zijn graf. Hiervan kun je er nu ongeveer 1.000 zien, allen levensgroot en in vechthouding.
Het ligt zo'n 30 kilometer buiten Xian en via mijn hotel heb ik gehoord dat ik bus 306 moet hebben. Dat is moeilijker dan ik dacht, Xian is met 7 miljoen mensen een forse stad. Ik loop langs verschillende bushaltes en
vindt een bord met daarop het juiste bus-nummer. Ik vraag of ik een ticket voor deze bus kan kopen. De chinese dame verkoopt me een ticket voor heel iets anders blijkt later. Ik vond de prijs nogal aan de hoge kant voor een busrit en het blijkt dat ik betaald heb voor een tour langs 5 beziens-waardigheden rond Xian, waaronder het terracottaleger. En deze prijs is inclusief chinese gids. Deze dame spreekt geen engels en begint een eindeloze monoloog in het chinees in de minibus. Ze tettert met microfoon op vol volume op 1 meter afstand in mijn oor. Nadat ik een paar minuten met 2
vingers in mijn oren heb gezeten snapt ze mijn signaal en richt haar luidspreker op andere slachtoffers.
De eerste stop is een museum en daar moeten we apart entree voor betalen. Het blijkt dat een Israelisch stel ook in datzelfde geintje is getrapt. We besluiten de tour hier te verlaten en samen in een taxi naar het
terracottaleger te gaan. Van het terracotta-leger is nu ongeveer 20 procent zichtbaar, de rest ligt in stukken of zit onder de grond. In 1976 vonden 2 arme boertjes deze attractie toen ze probeerden een 'put te slaan'. Deze 2 hebben geen beloning gekregen maar mogen met familie gedurende hun hele
leven gratis het terracottaleger bezoeken. Wij moeten de volle mep, 10 euro, betalen.
We vinden het alledrie eerlijk gezegd een beetje tegenvallen. De setting past niet bij het leger, de behuizing is zeer nieuw en heeft het meest van een kliniek. En echt dichtbij de figuren kun je ook niet komen. Maar toch is het ondanks alles behoorlijk indrukwekkend, in de grootste zaal staan zo'n 1000 figuren met paarden. Het meest bijzondere van dit alles is dat elk gezicht verschillend is.
Vanaf hier terug naar Xian om het muslim-qaurter te bezoeken, oftewel de moslimwijk. Maar na veel zoeken en rondlopen komen we wel bij restaurants gerund door moslims maar niet op de plek die we zoeken. We nemen een lunch, noedelsoep met groente en brood-kruimels. Tijdens het eten (met chopsticks,
stokjes natuurlijk) krijg ik van een medewerker van het restaurant een opmerking. Ik doe iets verkeerd want ik 'slurp' namelijk niet tijdens het eten. Als chinezen eten, dan hoor je dat altijd. Die avond neem ik afscheid van het israelische stel. De volgende dag wil ik eigenlijk al vertrekken
maar ik moet nog 2 nachtjes hier bleven want ik kan niet eerder een trein boeken naar de volgende bestemming.
Bij chinese treinen zijn meestal 4 opties: hard seat, soft seat (komt bijna niet voor), maar eigenlijk alleen handig voor korte ritten. Daarnaast 'soft sleeper' and 'hard sleeper', deze laatste is eigenlijk al comfortabel genoeg, je krijgt zelfs beddengoed erbij. Dus soft sleeper is overbodig en een stuk duurder. Er zijn meestal 3 bedden onder elkaar, de hoogste is
goedkoper, de onderste duurder. Ik ga meestal voor de hoogste, mede omdat mijn voeten buiten het bed steken. En het hoogste bed is zo hoog dat mensen niet tegen mijn voeten aan kunnen lopen 's nachts.
In Xian bezoek ik verder nog Daqingzhen Si, oftewel de grote moskee en ik kom zo wel bij de echte moslimwijk terecht. De volgende dag zijn er 2 medebewoners van de dorm, want tot dusver lag ik alleen op de kamer. 1 Amerikaan en 1 Engelsman, allebei aardige lui. Met de Amerikaan ga ik samen ontbijten want ik weet een goedkoop adresje. Het ontbijt is beancurdsoep (soort kwark/wrongel met bouillon en groente) en een soort gefrituurde deegpannekoek. De Amerikaan heeft net 1 jaar lesgegeven in Zuid-Korea en
trekt nu in 4 weken langs de highlights van Azie. De volgende dag neem ik een trein naar Chongqing, een stad van 6 miljoen inwoners, hier start namelijk mijn 3-daagse boottocht over de Chang Jiang oftewel Yangzi River.
De grootste rivier van China en wereldwijd de 2-na grootste.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
