Groeten uit Kunming

De laatste mail
kwam uit Yangshou in China. De voorlaatste avond werd ik op straat aangesproken door 2 Chinese meisjes, in het engels. Ik werd uitgenodigd voor de 'English speaking corner'. Ik legde uit dat Engels niet mijn moedertaal was, maar dat vonden ze geen probleem. Als ik op de uitnodiging in zou gaan, dan was de tegenprestatie gratis bier. Het was voor een highschool waarbij ieder- een Engels studeerde, de leeftijd van de studenten varieerde van 16 tot 25. Ik werd aan een van de tafels geplaatst bij een groep jonge meisjes, het eerste half uur werd door een aantal van hen vragen op me afgevuurd. Daarna probeerde ik mijn Chinees op te vijzelen en nog wat Engels met hen te
communiceren. Maar de meesten hadden het gehad en gingen terug naar hun kamer of naar het klaslokaal voor hun huiswerk.

Meer dan de helft van de leraren kwam uit het buitenland. Met een Britse leraar met een vet accent heb ik nog een tijdje zitten praten. Daarna werd ik nog door 1 van de studenten door het schoolgebouw rondgeleid en toen was het mooi geweest. Elke maandagavond vindt dit fenomeen plaats. Ook op andere plaatsen in China zijn regel-matig 'English speaking corners'. Chinezen
krijgen op school wat betreft Engels veel grammatica en woorden, ze starten met Engels vanaf hun tiende. Maar conversaties en iets met een taal doen wordt niet geoefend. Dit verklaart deels het gebrekkige Engels van de meeste Chinese jeugd.

Vanaf Yangshou met de bus terug naar Guilin. Hier werd ik nog even flink afgezet door een chinese man. Hij stapte met mij de bus in en speelde alsof hij de conducteur was. Hij vroeg een bedrag wat te hoog was en na
onderhandelen spraken we een lagere prijs af. Ik gaf hem in mijn slaapdronken toestand mjin geld maar hij ging er van door met mijn
wisselgeld. Het gaat maar om 4 euro maar toch jammer. Het vreemde is dat er een soort samenwerkingsverband was met de conductrice. Die kwam namelijk niet meer naar me toe om te vragen voor mijn kaartje.

In de trein van Guilin naar Kunming (21 uur) zit ik samen in een coupe met Alexander. Het is een franse jongeman die in China als architect werkt. Hij spreekt zeer goed chinees en vertelt me wat over hoe het is om te werken in China. Wat hem tegenvalt zijn de vele zakendiners met de enorme hoeveel-heden alcohol. Daarnaast is het hem opgevallen dat de Chinezen liever niet praten over negatieve aspecten. Als je baas in China begint over het feit dat het slecht weer is dan kunnen er meer negatieve dingen volgen.

Dit keer heb ik een softsleeper in de trein in plaats van een hardsleeper. Het is iets duurder maar voordelen in deze trein zijn dat de er 4 i.p.v. 6 bedden in 1 deelcoupe zijn. Daarnaast zijn de bedden iets langer en breder, het lukt me om 8 uur achtereen te slapen.

In Kunming ga ik met de local bus van trein-station naar mijn guesthouse. Ik neem een bed in de dormitory, hier lig ik samen met 7 andere backpackers. Er zijn zo'n 5 van deze zalen, ik heb niet eerder in mijn reis zoveel backpackers bij elkaar gezien. De rest van de dag vul ik met het uitwisselen
van reisverhalen met andere backpackers. 's Avonds ga ik met een canadees op stap, hij is eerder 5 dagen in Kunming geweest dus weet de leukere restaurants en clubs. Het voordeel van de canadees is dat hij, net als ik in Azie, liever vegetarische maaltijden eet. We bestellen samen 4 verschillende
groentegerechten. Het is zeer smakelijk. Meestal werkt het zo dat je de keuken inloopt en dan aanwijst wat je lekker vindt. Ze maken er dan een interessante combinatie van. Rijst en thee krijg je er dan meestal onbeperkt (gratis) bij.

Daarna ga ik samen met de Canadees wat drinken bij de bar van een ander guesthouse. Het leuke van deze bar is dat het door zowel chinezen als foreigners bezocht wordt. Ik spreek er een Nederlandse jongen, hij zoekt
voor een vriend van hem foreigners die naar een chinese club willen. Tegenprestatie is dan een aantal gratis consumpties. Het idee van de club was dat als er meer foreigners komen, dan komen er ook meer chinese gasten.
Ik betwijfel of dit werkt.

Samen met 7 andere foreigners gaan we naar de club. Zelfs voor de taxi wordt betaalt. Binnen zijn alleen chinezen. De muziek is een soort mix tussen chinese en westerse disco. We krijgen 2 flessen vodka en een heleboel flessen softdrink om het te mixen. De barman jongleert met lege flessen alcohol waarvan hij af en toe de top in de brand steekt. Op een verhoging danst een danseres die wordt afgewisseld door een danser. 2 Zwitsers uit de groep zijn al fietsend vanaf Zwitserland naar China gereisd, we kunnen het goed met elkaar vinden. Alleen door de muziek wordt praten onmogelijk gemaakt.

Later gaan de Canadees en ik nog naar wat andere clubs, het leuke hiervan is dat we de enige 2 foreigners zijn. We worden door verschillende groepjes Chinezen uitgenodigd die in eerste instantie met ons willen praten. Dat praten houdt snel op door ons matige chinees dus dan houden we het maar bij drinken. Flessen bier worden in kleine glazen geschonken en de hele tafel drinkt mee. Opnieuw weer vele keren 'kanbei' (proost). Het was al met al een gezellige avond.

De Canadees vertrekt de volgende morgen. In mijn guesthouse raak ik met 2 Duitse jongens aan de praat, ze zijn 18 en 19 en zijn vanaf Kyrgisistan al fietsend door Tibet naar Kunming getrokken. Samen met hen en de 2 Zwitsers gaan we zo nog 3 avonden uit. Het viertal is namelijk in Kunming voor het
aanvragen van een visum voor Laos wat met het weekend erbij zo'n dagen duurt. Ik kan het goed vinden en elke avond worden we uitgenodigd door verschillende groepen Chinezen. In de meeste clubs werkt het zo dat je naar binnen wordt begeleid door iemand van het personeel. Je krijgt dan een tafel en moet meteen bier bestellen. In de meeste clubs dansen verschillende schaars-geklede chinese dames op verhogingen. In eerste instantie lijkt de club daardoor meer op een stripteasetent dan op een disco. Toch trekt deze club net zoveel vrouweljike als mannelijke bezoekers.

De voorlaatste avond is een beetje een domper. We worden weer uitgenodigd door een viertal chinezen. Het is gezellig en het zijn aardige lui, alleen de grootste van het stel heeft teveel gedronken. Hij danst wat onbehouwen op de dansvloer dus ik breng hem weer veilig terug naar zijn plek. 1 uur later komt 1 van de duitse jongens op me af, op zijn T-shirt zitten bloedvlekken. Maar die zijn niet van hem. Het blijkt dat de dronken gastheren in elkaar zijn geslagen door een groep van 12-15 andere Chinezen. De duitse jongens en 1 van de zwitsers stonden erbij en hebben geprobeerd iets te doen maar
tevergeefs. De groep 12 tegen 2 bleef doorvechten, dit terwijl de chinezen intussen op de grond lagen. 2 Chinezen onder het bloed werden door de Zwitser een taxi ingehezen. Een soortgelijk incident zou natuurlijk ook in Nederland kunnen plaatsvinden. Het enige nadeel was dat de 'security' en het barpersoneel beiden niet ingrepen. De security heeft hier qua uiterlijk veel weg van soldaten. Ze zijn gekleed in kogelvrij uniform, uitgerust met helm en knuppel. Af en toe zie je ze (stiekem?) bier drinken of met een meisje
praten.

Na 4 X uitgaan vertrokken de zwitserse en duitse jongens. Een mooi moment voor mij om ook te vertrekken. Ik had het erg naar mijn zin in Kunming. 1 van de toppers was het ontbijtbuffet in het hotel. Voor 1,5 euro kon je net zoveel eten als je wilde: Rijst, noedels, fruit, brood, chinese snacks,
yoghurt en noem maar op. We hebben er goed gebruik van gemaakt.

De dag erop een bus genomen naar een plaats vlakbij de grens met Laos. De bus deed er maar liefst 27 uur over. Gelukkig was het een sleeper bus, maar ik heb weinig geslapen. Ik lag helemaal achterin samen met 4 Chinezen op 1 rij. Mijn armen kon ik niet naast me leggen, daar was het bed niet breed
genoeg voor. Tussen de bedden stond een laag metalen frame maar toch kreeg ik regelmatig een arm of been op mijn bed. Daarnaast was de weg zeer slecht en achterin de bus is het dan maximaal meehobbelen. Het meest vreemde nog was dat tijdens de tweede dag de eerste eet/WC-stop pas om 5 uur 's middags was.

Die avond kom ik laat aan en overnacht in Mengla. Lief stadje, maar niets bijzonders te doen. Volgende dag naar grensplaats Mohan. 'Departure stamp' halen bij de chinese ambassade en ik ga lopend naar de grens. Hier koop ik een visum voor Laos, deze is 15 dagen geldig. Dit voor maar liefst
30 US dollars. Na de grens werd me gezegd dat het busstation minuten lopen was. De laatste bus blijkt vertrokken te zijn. Ik onderhandel met een songthaew-bestuurder over de juiste prijs naar de eerste plaats. Een songthaew is een pickup-truck waarbij dus achterin mensen tegenover elkaar op
banken zitten. Het is lastig onderhandelen want ik weet niet hoe ver het is en hoe duur zo'n ritje in een land als Laos moet kosten. Uiteindelijk betaal ik het 3-voudige maar dat valt nog mee, want de bestuurder begon met het 10-voudige van de normale prijs. Een groot deel van de reis zat ik alleen met de chauffeur zonder andere passagiers. Dus het is goed zo. Onderweg kruist een dikke, zwarte slang van zo'n 3 meter net voor ons de weg.