Groeten uit Luang Prabang
Door: Stefan
Blijf op de hoogte en volg Stefan Ruben
30 November 2005 | Laos, Luang Prabang
Sabai di,
Oftewel 'hallo' in het Lao, ik zit nu sinds 1 week in Laos. Na de grens strand ik bij de eerste plaats na de grens, Hateuy. De songthaew-bestuurder vertelde me namelijk dat ik vanaf Hateuy een bus kon pakken naar Luang Nam Tha. Maar verschillende locals geven hier verschillende antwoorden op. Een
Laotiaan die samen met 2 Zuid-Koreanen reist spreekt Engels en geeft aan dat ik vanaf het restaurant in de gaten kan houden of de bus langs komt. Ik ga bij ze aan tafel zitten, ze hebben al aardig wat bier Lao lopen wegdrinken. De Laotiaan is gelukkig nog wel enigszins nuchter.
De bus is er 3 uur later nog niet. Ik zie een groepje van 3 foreigners (1 Canadees, 2 Ozzies) lopen die net aankomen. We besluiten maar een kamer te nemen in een van de guest-houses hier. Samen met hen besteed ik de rest van de dag. Later op die avond spreek ik nog de Zuid-Koreanen. Ze hebben een
kamer in een ander guesthouse, er zijn 6 kamers met 6 Lao dames. De dames zijn bij de prijs inbegrepen. Het meest opvallende is nog dat de 2 Ozzies, de Canadees en ik net zoveel geld kwijt zijn aan accomodatie (3 US dollar) als de Zuid-Koreanen. Bij nader inzien lijkt dit plaatsje meer op een truckers-overnachtingsplaats met meer prostituees dan locals.
De volgende dag na lang wachten met de songthaew tegen een redelijke prijs naar Luang Nam Tha (37 km). De locals geven verschillende informatie over hoe laat de bus komt en de andere bestuurders gaven ons alleen belachelijke prijzen. In de songthaew zitten naast ons vieren zo'n 8 andere foreigners en 3 locals. Na 7 km stranden we, de songthaew heeft twee lekke banden. Er is
alleen maar 1 reserveband, dus de hele club gaat lopend verder. Na zo'n kilometer lopen over de onverharde weg weten een paar van ons een truck aan te houden met een open laadbak. We klimmen erin en zo staan we even later met zo'n 15 man mee te hossen met de oneffenheden van de weg. Na 10 km stoppen we, er moet een vat met benzine uitgeladen worden. Nog 1 km later laat de chauffeur ons uitstappen want hij gaat een andere richting op. Hij weigert geld van ons aan te nemen. Na zo'n 3 kilometer vinden we opnieuw een
truck die ons bij Luang Nam Tha afzet. Het voordeel van de truck is dat je de omgeving kunt zien. Dat lukt niet vanaf de songthaew, daar zit een overkapping op ooghoogte.
Luang Nam Tha is een van de grotere plaatsen in Laos, maar eigenlijk niet meer dan een paar straten. Gelukkig heeft het plaatsje wel een bank, want ik heb alleen dollars en chinees geld bij me. Dat was net na de grens geen probleem maar verderop kan het lastig worden nog te betalen met chinees geld. Na het geld wisselen ben ik miljonair, in lao valuta tenminste. 1 euro = 12.300,- Lao Kip.
Laos is eigenlijk een grote jungle, op de meeste plaatsen is het landschap bergachtig. De jungle wordt af en toe onderbroken door rivieren, landbouwvelden of een klein dorp. De dag erop huur ik samen met 5 andere
foreigners (2 Ozzies, 1 Canadees, 1 Israelier en 1 Britse) scooters. We gaan
per scooter naar Muang Sing wat vlakbij de grens met Burma (Myanmar) ligt. De weg is in zeer goede staat en het is heerlijk om je per scooter door het golvende landschap te verplaatsen. Onderweg komen we langs zeer kleine dorpjes waar de kinderen ons glimlachend begroeten. Maar ook hier zijn
toeristen geweest want het eerste wat ze roepen is 'money'. Verder van Luang Nam Tha af wordt dit gelukkig minder.
Muang Sing bevond zich in wat vroeger de 'golden triangle' was. In het grensgebied tussen Thailand, Burma en Laos werd en wordt op sommige plaatsen opium geteeld. De opium wordt gewoon op straat verkocht door vrouwen die met souveniers rondlopen en dan fluisteren dat ze ook opium hebben. Opval-lend is dat deze vrouwen allemaal 'betelnut' kauwen. Hetzelfde gebeurde in India door de mannen, je krijgt er rode tanden van. Na de lunch gaan we weer terug. Luang Nam Tha is erg op toeristen ingesteld, veel guesthouses en restaurants voor foreigners. 's Avonds eet ik op de markt om wat lokale speciali-teiten uit te proberen. Een ervan is een noedelsoep waarbij je een schaal met allerlei soorten bladgroenten krijgt om je soep naar eigen smaak in te stellen. De verschillende bladgroenten hebben veel weg van onkruid uit mijn achtertuin. Daarnaast zijn er allerlei vleesspiesjes te koop.
De dag erop ga ik met de Canadees naar Houie Xay, dit omdat we dan per boot naar de plaats Luang Prabang kunnen reizen. De weg naar Houie Xay is 9 uur maar de aller-slechtste weg van Laos. Het is door het droge seizoen enorm stoffig en even later is het in de bus net zo stoffig als daarbuiten. De route is prachtig, later wordt het minder mooi omdat er overal wegwerkzaamheden zijn. Het is erg rustig in Houie Xay zelf, er zijn
nauwelijks foreigners die hier overnachten en alle winkeltjes sluiten vroeg. 's Avonds ga ik met de Canadees naar een local disco-theek. Hier dansen allemaal Lao jongeren en wat ladyboys (transseksuelen, jongens die
vrouwelijke hormonen slikken). We zijn populair bij de Lao jeugd en al met al een leuke avond.
De volgende ochtend per boottrip op de Mekong rivier. Aan de overkant van de
Mekong ligt Thailand. De boot zit stampvol, 70 backpackers in 1 lange boot. Vrijwel iedereen komt van Thailand af en heeft een tour geboekt waarbij de boottrip in zat. De route is mooi en een stuk comfortabeler dan het reizen per bus. Alleen jammer dat er zoveel foreigners bij elkaar zitten, voor mij is het dan niet speciaal meer.
De boot doet er 2 dagen over, de eerste nacht overnachten we in Pakbeng. De tweede dag wordt de groep verdeeld over 2 kleinere boten waarbij geprobeerd wordt om 2 mensen op 1,5 zitting te proppen. Gelukkig heb ik het merendeel van de reis die 1,5 zitting voor mezelf. De route is opnieuw prachtig.
Die dag komen we aan in Luang Prabang, een van de grotere plaatsen van Laos. Er staan veel boeddhistische tempels en wat Franse koloniale huizen. De canadees heeft wat last van maagpijn dus we doen het rustig aan. We zijn naar een uitzichtpunt gelopen en ik heb wat rondgelopen door de stad. Er is hier elke dag een avondmarkt met spotgoedkoop eten, je kunt een bord volscheppen met verschillende groentegerechten voor 5.000 kip (40 eurocent). In een restaurant zou je zo het 5-voudige hiervan kwijt zijn. De nachtmarkt verkoopt ook vele souveniers maar wat me het meeste opvalt is de serene rust
die er heerst. Er wordt niet geschreeuwd, er wordt alleen af en toe gegroet. Het is er zo rustig dat je bijna gaat fluisteren, een groot verschil met andere landen in Azie. Zo is eigenlijk heel Laos tot nu toe, de sfeer is relaxed en de bevolking zit of langs de weg of is bezig op het land. Daarnaast wordt er veel gegroet en geglimlacht door de bevol-king.
Oftewel 'hallo' in het Lao, ik zit nu sinds 1 week in Laos. Na de grens strand ik bij de eerste plaats na de grens, Hateuy. De songthaew-bestuurder vertelde me namelijk dat ik vanaf Hateuy een bus kon pakken naar Luang Nam Tha. Maar verschillende locals geven hier verschillende antwoorden op. Een
Laotiaan die samen met 2 Zuid-Koreanen reist spreekt Engels en geeft aan dat ik vanaf het restaurant in de gaten kan houden of de bus langs komt. Ik ga bij ze aan tafel zitten, ze hebben al aardig wat bier Lao lopen wegdrinken. De Laotiaan is gelukkig nog wel enigszins nuchter.
De bus is er 3 uur later nog niet. Ik zie een groepje van 3 foreigners (1 Canadees, 2 Ozzies) lopen die net aankomen. We besluiten maar een kamer te nemen in een van de guest-houses hier. Samen met hen besteed ik de rest van de dag. Later op die avond spreek ik nog de Zuid-Koreanen. Ze hebben een
kamer in een ander guesthouse, er zijn 6 kamers met 6 Lao dames. De dames zijn bij de prijs inbegrepen. Het meest opvallende is nog dat de 2 Ozzies, de Canadees en ik net zoveel geld kwijt zijn aan accomodatie (3 US dollar) als de Zuid-Koreanen. Bij nader inzien lijkt dit plaatsje meer op een truckers-overnachtingsplaats met meer prostituees dan locals.
De volgende dag na lang wachten met de songthaew tegen een redelijke prijs naar Luang Nam Tha (37 km). De locals geven verschillende informatie over hoe laat de bus komt en de andere bestuurders gaven ons alleen belachelijke prijzen. In de songthaew zitten naast ons vieren zo'n 8 andere foreigners en 3 locals. Na 7 km stranden we, de songthaew heeft twee lekke banden. Er is
alleen maar 1 reserveband, dus de hele club gaat lopend verder. Na zo'n kilometer lopen over de onverharde weg weten een paar van ons een truck aan te houden met een open laadbak. We klimmen erin en zo staan we even later met zo'n 15 man mee te hossen met de oneffenheden van de weg. Na 10 km stoppen we, er moet een vat met benzine uitgeladen worden. Nog 1 km later laat de chauffeur ons uitstappen want hij gaat een andere richting op. Hij weigert geld van ons aan te nemen. Na zo'n 3 kilometer vinden we opnieuw een
truck die ons bij Luang Nam Tha afzet. Het voordeel van de truck is dat je de omgeving kunt zien. Dat lukt niet vanaf de songthaew, daar zit een overkapping op ooghoogte.
Luang Nam Tha is een van de grotere plaatsen in Laos, maar eigenlijk niet meer dan een paar straten. Gelukkig heeft het plaatsje wel een bank, want ik heb alleen dollars en chinees geld bij me. Dat was net na de grens geen probleem maar verderop kan het lastig worden nog te betalen met chinees geld. Na het geld wisselen ben ik miljonair, in lao valuta tenminste. 1 euro = 12.300,- Lao Kip.
Laos is eigenlijk een grote jungle, op de meeste plaatsen is het landschap bergachtig. De jungle wordt af en toe onderbroken door rivieren, landbouwvelden of een klein dorp. De dag erop huur ik samen met 5 andere
foreigners (2 Ozzies, 1 Canadees, 1 Israelier en 1 Britse) scooters. We gaan
per scooter naar Muang Sing wat vlakbij de grens met Burma (Myanmar) ligt. De weg is in zeer goede staat en het is heerlijk om je per scooter door het golvende landschap te verplaatsen. Onderweg komen we langs zeer kleine dorpjes waar de kinderen ons glimlachend begroeten. Maar ook hier zijn
toeristen geweest want het eerste wat ze roepen is 'money'. Verder van Luang Nam Tha af wordt dit gelukkig minder.
Muang Sing bevond zich in wat vroeger de 'golden triangle' was. In het grensgebied tussen Thailand, Burma en Laos werd en wordt op sommige plaatsen opium geteeld. De opium wordt gewoon op straat verkocht door vrouwen die met souveniers rondlopen en dan fluisteren dat ze ook opium hebben. Opval-lend is dat deze vrouwen allemaal 'betelnut' kauwen. Hetzelfde gebeurde in India door de mannen, je krijgt er rode tanden van. Na de lunch gaan we weer terug. Luang Nam Tha is erg op toeristen ingesteld, veel guesthouses en restaurants voor foreigners. 's Avonds eet ik op de markt om wat lokale speciali-teiten uit te proberen. Een ervan is een noedelsoep waarbij je een schaal met allerlei soorten bladgroenten krijgt om je soep naar eigen smaak in te stellen. De verschillende bladgroenten hebben veel weg van onkruid uit mijn achtertuin. Daarnaast zijn er allerlei vleesspiesjes te koop.
De dag erop ga ik met de Canadees naar Houie Xay, dit omdat we dan per boot naar de plaats Luang Prabang kunnen reizen. De weg naar Houie Xay is 9 uur maar de aller-slechtste weg van Laos. Het is door het droge seizoen enorm stoffig en even later is het in de bus net zo stoffig als daarbuiten. De route is prachtig, later wordt het minder mooi omdat er overal wegwerkzaamheden zijn. Het is erg rustig in Houie Xay zelf, er zijn
nauwelijks foreigners die hier overnachten en alle winkeltjes sluiten vroeg. 's Avonds ga ik met de Canadees naar een local disco-theek. Hier dansen allemaal Lao jongeren en wat ladyboys (transseksuelen, jongens die
vrouwelijke hormonen slikken). We zijn populair bij de Lao jeugd en al met al een leuke avond.
De volgende ochtend per boottrip op de Mekong rivier. Aan de overkant van de
Mekong ligt Thailand. De boot zit stampvol, 70 backpackers in 1 lange boot. Vrijwel iedereen komt van Thailand af en heeft een tour geboekt waarbij de boottrip in zat. De route is mooi en een stuk comfortabeler dan het reizen per bus. Alleen jammer dat er zoveel foreigners bij elkaar zitten, voor mij is het dan niet speciaal meer.
De boot doet er 2 dagen over, de eerste nacht overnachten we in Pakbeng. De tweede dag wordt de groep verdeeld over 2 kleinere boten waarbij geprobeerd wordt om 2 mensen op 1,5 zitting te proppen. Gelukkig heb ik het merendeel van de reis die 1,5 zitting voor mezelf. De route is opnieuw prachtig.
Die dag komen we aan in Luang Prabang, een van de grotere plaatsen van Laos. Er staan veel boeddhistische tempels en wat Franse koloniale huizen. De canadees heeft wat last van maagpijn dus we doen het rustig aan. We zijn naar een uitzichtpunt gelopen en ik heb wat rondgelopen door de stad. Er is hier elke dag een avondmarkt met spotgoedkoop eten, je kunt een bord volscheppen met verschillende groentegerechten voor 5.000 kip (40 eurocent). In een restaurant zou je zo het 5-voudige hiervan kwijt zijn. De nachtmarkt verkoopt ook vele souveniers maar wat me het meeste opvalt is de serene rust
die er heerst. Er wordt niet geschreeuwd, er wordt alleen af en toe gegroet. Het is er zo rustig dat je bijna gaat fluisteren, een groot verschil met andere landen in Azie. Zo is eigenlijk heel Laos tot nu toe, de sfeer is relaxed en de bevolking zit of langs de weg of is bezig op het land. Daarnaast wordt er veel gegroet en geglimlacht door de bevol-king.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
