Nogmaals groeten uit Udaipur - Rajasthan

Hi allemaal.

Ik ben vorige week zaterdag in Udiapur aangekomen en ben nog steeds in Udaipur. Het bevalt me hier goed, heb veel leuke mensen ontmoet (foreigners en locals). En het voordeel is dat Udaipur momenteel niet heel toeristisch is. De combinatie 40 graden maximumtemperatuur en een droogstaand meer veroorzaakt dat. Dus de eigenaren van de winkels hebben tijd voor een babbeltje met je en doen dat graag.

Ik heb een belgisch meisje ontmoet die in hetzelfde Guesthouse als mij verblijft. Ik slaap hier in een dorm (slaapzaal), dit is maar 50 rupees (90 eurocent). Er zijn 10 bedden maar meestal zijn er maar 3 bezet, ik heb zelfs een keer de hele slaapzaal voor mezelf gehad. Dat betekent 10 bedden, 2 toilets en 2 douches voor mij alleen! Een ander voordeel van deze dorm is dat onder ieder bed een kluis is, zo groot dat je hele backpack erin past.

Het belgische meisje heet Benedikte. Benedikte is aan het einde van haar 3-jarige reis door Azie, over een week zit ze weer in Belgie. Ze ziet er een beetje tegenop om thuis te komen. Benedikte heeft hier iemand in Udaipur ontmoet met wie ze goed bevriend is geraakt. Hij heet Laxmi, woont hier en heeft cerebral palsy (kinderverlamming?). Hij kan niet lopen en zijn spieren zijn verzwakt, je kan hem daardoor moeilijk verstaan. Laxmi heeft haar vanavond uitgenodigd voor diner, ik kan ook komen.

Laxmi is superaardig en spreekt goed Engels, hij is een bekende in Udaipur. Toen ik vroeg aan 2 willekeurige mensen waar Laxmi woonde wisten ze dat precies uit te leggen. Hij nodigt wel vaker toeristen uit voor diner. Laxmi begint met zijn foto's te laten zien, dit zijn o.a. Laxmi op de filmset van Octopussy (James Bond), Laxmi met de plaatselijke maharana (=maharaja). Hij is een bekend persoon hier. Hij heeft wat muzikanten uitgenodigd om Benedikte een goede reis te wensen. Keyboard, drum en zang, en de mannen komen uit Pakistan. Niet alleen Benedikte en ik zijn er, Laxmi heeft ook Gretchel uitgenodigd. Ze komt uit Zuid-Afrika en spreekt ook een beetje Nederlands.

Na de muziek eten we een maaltijd die door de kok van Laxmi is bereid. Laxmi werkt in een museum en heeft voor Indische normen een groot huis. We eten rijst, chickencurry en nog iets. Dit samen met chapatthi (soort pannekoek/naan-brood). Het is een speciale avond en we besluiten morgen ook af te spreken. De volgende dag gaan we met zijn 4-en in een riksja naar Tiger Lake, dat is een meer met water. Zwemmen is hier niet mogelijk, want er komen af en toe alligators voor. Daarna lunch in een goed restaurant. Normaal moet Laxmi met 2 mensen die hem ondersteunen lopen, ik weet een trucje en kan daardoor in mijn eentje met hem lopen. Hij geeft het ritme aan en ik volg, hij vindt het heerlijk om op deze manier te kunnen lopen. Normaal loopt hij de hele dag op handen en knieen door de straten en gaat per riksja. De straten zijn hier te stijl en bochtig, niet geschikt voor scootmobiel/rolstoel. Een scootmobiel zou nooit kunnen trouwens, financieel gezien.

De volgende dag krijg ik een rondleiding van een andere local, hij heet krishna. Ik heb hem onderweg ontmoet en hij wil me rondleiden door Udaipur. Toen ik hem van te voren vroeg of hij er iets voor wilde hebben zij hij dat dat niet hoefde. Hij doet het om zijn engels te verbeteren. Dus we gaan langs wat tempels waar weinig toeristen zijn en we bezoeken een universiteit. Vervolgens bij een vriend van hem nemen we een lunch. Ze leren me hoe ik chai (thee) maak en hoe ze een lunch voorbereiden. Tot nu toe voel ik me nog erg op me gemak. Krishna gaat weg en komt terug met een kado voor me. Het is een zak vol theekruiden, specerijen, currypoeder, etc. Ik zeg hem dat ik er iets voor wil geven. Hij antwoordt dat het van zeer goede kwaliteit is en dat de hele zak eigenlijk 1200 rupees waard is. Dat is belachelijk veel geld hier (bijna 20 euro). Maar op dit moment vertrouw ik hem en geef het geld.

Later vraagt hij of ik ook wat voor de lunch wil geven, want zijn vriend is zeer arm. Ik geef hem minder dan wat hij ervoor vraagt want 70 rupees is genoeg voor een lunch met chai en een glas koeiemelk. Hij vraagt ook wat geld voor de benzine en om van hem af te zijn geef ik hem dat. Ik weet hoeveel benzine we verbruikt hebben, dus geef hem precies dat.

Dezelfde dag vraag ik aan verschillende mensen wat de specerijen waard zijn. Ik ga naar Laxmi en een vriend van hem vertelt me dat het ongeveer 120 rupees waard. Verschillende andere locals komen ook op hetzelfde bedrag uit. Ik heb dus het 10-voudige betaalt. Ik denk pech gehad maar Laxmi adviseert hem op te zoeken. Toeristen zijn namelijk heilig in India. Ze krijgen veel respect van politie en de meeste locals.

Die nacht slecht geslapen maar de volgende dag staat in teken van 'revenge'. Ik laat de foto's ontwikkelen waar hij opstaat bij de snelservice. Ik heb namelijk geen adres van hem en het adres wat hij gaf van zijn vriend schijnt vals te zijn. Met behulp van de foto kan ik hem wel vinden, al kost het me de hele dag. Tijdens het ontwikkelen spreek ik met verschillende locals wat me gisteren gebeurd is. Een groep van 5 jongens op scooters/motoren zegt hem waarschijnlijk te kennen aan de hand van mijn beschrijving van zijn motor en zijn gezicht/bijnaam. Ze willen me helpen in mijn zoekactie, vervolgens vertrekt de eerste speurneus op motor en scheurt door Udaipur downtown. 10 minuten later komt hij terug, hij heeft hem gevonden en hij staat op dat moment voor de juwelier.

Dus ik naar de juwelier en groet Krishna vriendelijk en praat wat. Vervolgens zeg ik mijn kado niet te kunnen accepteren omdat ik het niet leuk vindt. Hij zegt het niet terug te willen nemen, dan zeg ik dat ik mijn geld terug wil. Hij doet heel moeilijk en ik zeg hem ook dat als je iemand als vriend de stad laat zien je hem niet na afloop laat betalen voor benzine en lunch. Na lang geharrewar zeg ik dat ik een oplossing weet, ik zeg hem dat ik 2 dingen ga doen. Allereerst ga ik met zijn foto naar de politie en vertel wat ik betaalt heb en wat het waard is, daarna ga ik naar alle guesthouses van Udaipur en geef zijn foto+verhaaltje af. Ineens is er van alles mogelijk, hij springt terug op zijn motor om snel geld te halen. Vervolgens doet hij nog moeilijk, uiteindelijk krijg ik 1000 van de 1200 terug en mag de specerijen houden. Dat is voor mij genoeg, ik schud hem zijn hand en adviseer hem volgende keer nooit meer zoiets dergelijks uit te halen. Hij beweert nog steeds dat het het waard is, maar niemand gelooft hem. Dus mijn dag is goed en Udaipur is een topstad. Vervolgens trakteer ik de 5 jongens die mijn prive-speurhonden zijn op echte koffie en pizza.

Dezelfde dag andere mensen van het guesthouse ontmoet (2 Engelse meisjes, 1 Zweedse, 1 Zwitser en 1 Duitser). Die dag gaan we samen eten om de film "Octopussy" te kunnen zien, deze film is grotendeels in Udaipur opgenomen. In dit restaurant wordt het elke nacht vertoond, kun je voorstellen per jaar 365 X dezelfde film. De obers zijn er niet blij mee.

De volgende dag lunchen we samen en eten bij Laxmi. We moeten er wel iets voor betalen, maar dat is redelijk, hij heeft veel bier voor ons in huis gehaald. Voor het eten zijn we nog bij een voorstelling geweest met typische dans/muziek uit Rajesthan.

Gisteren hebben we de hele dag in een jeep gezeten en een tempel + fort bezocht. De fort was gekoppeld aan een lange muur, de op 1 na langste muur van de wereld (36 km lang). Het was speciaal maar we hebben er wel de hele dag voor in de jeep gezeten en die was niet op mijn lengte afgestemd. Uiteindelijk ging ik maar tussen de banken op de grond zitten dan hoefde ik tenminste niet te bukken. De jeeptour deden we samen met een Australisch stel, hij 58, zij 56 en ze rijden op motoren van Australie naar de UK. De verhalen die ze vertellen zijn heerlijk om te horen. Verhalen heeft ook de duitste jongen, hij geeft Engelse les op Sri Lanka en heeft de tsunami op hem zien afkomen. Hij is naar het dak van een busstation gevlucht en heeft het daardoor overleefd. Daarna heeft hij meegeholpen met het opvangen van de slachtoffers en het weghalen van de lijken.

Verder heb ik hier mijn foto's ontwikkeld (500 stuks) en ik ben net klaar met een tekst erbij schrijven, ze gaan dus op de post naar Nederland. Ondanks dat het hier elke dag 40 graden maximaal wordt heb ik weinig problemen met de hitte. De luchtvochtigheid is laag, dus het is goed uit te houden. Ik ga waarschijnlijk morgen weg (na 9 dagen Udaipur). Ook hier vind ik het weer moeilijk te vertrekken omdat ik veel leuke mensen ontmoet heb. Anderen hebben hetzelfde probleem, gisteren hebben 3 van hen hun bus afgezegd om 1 dag later te kunnen vertrekken.

Groeten van Stefan.